De pied-à-terre van de Braziliaanse zanger Caetano Veloso in hartje Manhattan oogt strak, fris en zeer New Yorks.

Ik kreeg amper zes weken tijd om deze loft in te richten”. De Belgische interieurarchitect Francis D’Haene, die hier vlakbij, in Soho, zijn office heeft, weet maar al te goed dat dit een erg krappe tijdspanne is. Want bouwen in New York loopt niet van een leien dakje. Door de sterke druk van de bureaucratie lopen projecten veel vertragingen op. “Het gaat er hier minstens even complex aan toe als in België”, vertelt Francis. “Voor elke ingreep moet je een vergunning aanvragen en de voorwaarden zijn streng. Zelfs de badkamer van een privé-woning moet toegankelijk zijn voor rolstoelpatiënten. Dan is er ook de Community Board, een lokale raad met veel macht, die bijvoorbeeld alle nachtleven uit Soho probeert te bannen. Als dat allemaal is afgerond, hebben de mede-eigenaars van het gebouw nog hun laatste zegje.”

Door zijn jarenlange ervaring in de Big Apple weet Francis D’Haene precies wat er verkeerd kan lopen. Als architect van de nieuwe Pain Quotidien die straks opent in Soho, ondervindt hij deze problemen aan den lijve. Gelukkig was de loft van Caetano Veloso een eenvoudiger klus, ondanks de extreem beperkte werktijd. Vooral omdat de zanger geen Braziliaans interieur wilde, maar een heuse New-Yorkse flat in een stijl die D’Haene perfect beheerst.

“Toen ik de opdracht kreeg hebben collega Nicolas Dervichian en ikzelf meteen de meubels ontworpen, want ze moesten nog worden gemaakt! En hier kan je dat beter niet laten doen, want de kwaliteit van de meeste meubelmakers is beneden peil, dus werd alles in België vervaardigd. Heel ongewoon is dat niet, wel meer grote bureaus plaatsen bestellingen in Europa.”

Interieurarchitect Dervichian heeft zijn ontwerpbureau in Brussel, maar werkte ooit een paar jaar in het atelier van de befaamde New Yorkse interieurarchitect Peter Marino. D’Haene en Dervichian werken geregeld samen. Amper een paar weken na de opdracht stond al het meubilair in New York. Het duo ontwierp onder meer de grijze zetels, de lampen, de bijzettafels en de salontafel van de zithoek, alsook een bureau met stoel en het bed met de houten wand.

Ondertussen werd de loft wat verbouwd. Francis liet geen grote verbouwingen toe. Niet zozeer wegens tijdsgebrek, maar om het karakter van de architectuur te bewaren. De flat zit immers op twee hoog in een vrij laag stapelhuis dat ooit als school werd gebruikt. Het gebouw ligt in de Lower East Side, aan de zuidoostpunt van de laars van Manhattan. Een verpauperde wijk die nu pas, net als Chelsea, de belangstelling geniet van projectontwikkelaars. Vroeger was dit de buurt waar drugverslaafden rondhingen. Tegenwoordig, door de redelijke vastgoedprijzen, trekt hij veel nieuwe bewoners aan. Er staan nog fraaie voorbeelden van de cast iron architecture: stapelhuizen waarvan de draagstructuur rust op gietijzeren kolommen en balken. Dit pand is daar een mooi voorbeeld van. Niet enkel de kolommen zijn bewaard, ook de karakteristieke plafondbekleding met zinken platen die wit worden geschilderd: je zou zweren dat het om stucwerk gaat.

Om de band tussen de verschillende vertrekken nauwer aan te halen, liet D’Haene hoge glazen deuren plaatsen. De hoogte houdt proportioneel rekening met het ruim vier meter hoge plafond. “In deze stad is een flat met zo’n hoge zoldering een luxe. Bovendien zijn ook de vensters hoog, waardoor er prachtig licht binnenvalt, ook al zitten we hier maar op de tweede verdieping”, zegt de interieurarchitect. Gelukkig staat er in de buurt weinig hoogbouw, waardoor de lichtinval niet wordt gehinderd. Gezien de hoge plafonds konden enorme kale wanden worden gecreëerd die de monumentaliteit benadrukken. Dit mooie effect wordt versterkt door laag meubilair.

Naar New-Yorkse normen is het een ruime flat. Er zijn diverse woonkamers, een eetkamer met industriële keuken en een ruime slaapkamer. Achter de wand van het bed is er een extra bureau. De eenvoudige lijn van de inrichting is meer dan een stijlfiguur, het maakt van de loft een rustpunt voor de familie Veloso die hier zelfs haar vakantie komt doorbrengen.

Piet Swimberghe / Foto’s Jan Verlinde