“Mijn leerkracht vastgoed”, hoor ik in de drankgelegenheid een meisje zeggen, en ik verwonder mij erover dat men zoiets als een leerkracht vastgoed kan hebben. Zelf heb ik talrijke leerkrachten gehad, in alle maten en gewichten, leerkrachten Romeins recht en leerkrachten Zwemmen, leerkrachten die Zweetie of den Beul werden genoemd, om van de Schele te zwijgen, en de leerkracht met de losse handen. Maar nooit, nee nooit een leerkracht vastgoed. Nieuwsgierig draai ik mij om, teneinde het meisje dat een dergelijke leerkracht bezit te bekijken. Ze ziet er normaal uit, een wat druppelvormig en gestroomlijnd hoofd misschien, dat laat vermoeden dat zij tot het soort behoort dat gemakkelijk door het leven glijdt, als zij dertig wordt reeds alles heeft dat een mens gelukkig kan maken, een leuk huis, een fijne vent en een wolk van een kind, om dan tegen een vriendin te zeggen dat er precies toch nog iets ontbreekt. Zij heeft niet het gevoel er ooit veel voor te hebben moeten doen, het lijkt integendeel dat alles haar als het ware in de schoot is gevallen. Zo schijnt dat bij sommige mensen te gaan, als vanzelf, terwijl anderen een leven lang ploeteren zonder vooruit te geraken en alle plagen van Egypte over zich heen krijgen – en niemand die je kan vertellen waarom.

Er zijn nu eenmaal soorten van mensen in de wereld. Je hebt het soort dat in het zwembad behoedzaam baantjes trekt in schoolslag – en het soort dat crawl beoefent en niemand ontziet.

Je hebt het soort dat als er een oorlog uitbreekt, denkt : ach al die arme mensen – en het soort dat zijn kans grijpt en goud koopt om aan de krijgsverrichtingen te winnen.

Je hebt het mensensoort dat altijd en overal voor de vooruitgang is en mensen zoals ik, die het uit misplaatste nostalgie zelfs niet over hun hart krijgen het aankoopticket van hun vorige wasmachine weg te gooien, omdat die hen dertien jaar lang trouw dienst heeft bewezen.

Het meisje met de leraar vastgoed heeft het inmiddels over Justin Bieber. Ik ben blij dat ik weet wie Justin Bieber is, zij het pas sinds enkele dagen. Het zou de eerste keer niet zijn dat iemand mij volslagen onbekend is van wie op het internet een paar miljoen links blijken te zijn aan te treffen. Internetbekendheid heeft zo zijn eigen, onnavolgbare wetten, een fenomeen als Justin Bieber slaagt erin opeens 246.000.000 resultaten te hebben en daarmee vlot over de kop van John Lennon (33.700.000), Adolf Hitler (12.600.000) en Laurent van België (22.500, maar klimmend) te springen. God blijft begrijpelijkerwijs nog net iets populairder (1.050.000.000) maar moet de duimen leggen voor een van zijn meer geslaagde uitvindingen, te weten sex (1.740.000.000) en dan tel ik de Nederlandstalige spellingsvariant nog niet mee.

Het meisje met het gezicht om probleemloos mee door het leven te druppelen, vindt blijkbaar dat ik haar nu wel lang genoeg heb zitten bestuderen. Ze fluistert iets tegen haar vriendin, wellicht dat die niet meteen mag omkijken – wat voor die vriendin natuurlijk het signaal is om meteen wél om te kijken. Er zijn er weinigen die die aandrang kunnen weerstaan, even schaars gezaaid zijn zij wellicht als er mensen zijn die een geheim kunnen bewaren, maar geloof mij : ik kan dat allebei. Ondanks mijn ogenschijnlijke neiging om het geringste wat ik meemaak in het uitstalraam te zetten, zijn de geheimen die ik met mij meedraag talrijk en veilig.

Het wordt stilaan tijd eens op te stappen. Ik reken af, glimlach naar het meisje met de vastgoedleraar en verlaat het pand, waar een zee aan glimmende, grommende, knorrende en somtijds loeiende beesten op mij wacht. Alvorens de straat over te steken, kijk ik zorgvuldig ‘of er niets afkomt’. Hoeveel duizenden keren zou ik dat al niet gedaan hebben in mijn leven, kijken of er niets afkomt ? Hoeveel miljoenen jaren heeft de verzamelde bevolking van de geïndustrialiseerde wereld al geïnvesteerd in het kijken of er niets afkomt ? Het is, hoewel tijdrovend en een beetje onnozel, een van onze nuttigste en meest levensreddende activiteiten. Mocht je onverhoeds stoppen met kijken of er niets afkomt, je zou het geen halve dag meer kunnen navertellen.

Je hebt mensen die op de vreemdste momenten dit soort gedachten hebben, en daarnaast mensen die veel plezier scheppen in het maken van Powerpointpresentaties.

Je hebt mensen die een krak zijn in het vergelijken van cumulatieve intresten en mensen die ontzag voelen als zij, ondanks onze uitlaatgassen, krokusjes zien bloeien op middenbermen.

Sommige mensen kunnen zelfs het een zonder het ander te veronachtzamen of uit het oog te verliezen.

jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders