Couleur Café toont het ideale Brussel : een goedgemutste en grootstedelijke mix. De muziek moet feestelijk kosmopolitisch zijn en een link met black roots hebben. We zijn immers destijds als festival van de nieuwe Afrikaanse muziek opgericht.
Wij willen een tegenmedicijn zijn. De betogingen en de rellen in Schaarbeek en Molenbeek, daar kennen de meeste mensen Brussel van. Daarom pleziert het mij dat ons festival steeds meer jongeren uit de Vlaamse provincies aantrekt. Zo kunnen zij Brussel eens van een andere kant leren kennen.
Brussel is nooit liefde op het eerste gezicht. Het is geen evident mooie stad als Rome, Firenze of Barcelona. Je moet in Brussel je weg vinden, maar het is hoe dan ook een boeiende stad, door de vele gemeenschappen. Toen ik gisteren met mijn dochter van veertien ging eten in Pizza Hut – wat op zich al not done is, want wij worden geacht naar goeie restaurants te gaan waar we geestesgenoten ontmoeten en gezond eten – stelden we vast dat het er vol Brusselse Aziaten zat. In de AB of de Beursschouwburg kom je die nooit tegen. Elke gemeenschap plooit gemakkelijk op zichzelf terug en heeft zijn eigen circuit.
Zelf treed ik graag even uit mijn comfortzone. Dan ga ik in een mij totaal onbekend café zitten en ben ik benieuwd naar het volk dat er passeert. Een brede waaier van de bevolking vind je maar op enkele plaatsen : het Chinese restaurant, de 1 meiviering… Ik zou graag meer vermenging zien, maar misschien is dat utopisch.
Het stinkt hier fel, was het eerste wat ik dacht toen ik op mijn zeventiende aan de VUB ging studeren. Ik kwam dan ook uit Park Midden Limburg. De naam zegt het al : een groene long. Voor de rest was Brussel voor mij één groot avontuur. Ik ben snel op het stadscentrum verliefd geworden. Ik heb zelf een Italiaanse achtergrond, mijn grootouders woonden in de cité in Houthalen : dat multiculturele was ik dus wel gewend.
Als je medio jaren tachtig tijdens de grote crisis afstudeerde, dan pakte je wat er op je afkwam. Ik startte bij een Amerikaanse bank. De twee jaar dat ik er werkte, waren verloren tijd. Ik verliet de bank met het idee een Italiaanse ijsbar te beginnen. Toevallig kwam ik iemand tegen die bij de AB werkte. “Wij hebben nog iemand nodig”, zei die. Het was wel een onbetaalde job, in een nepstatuut. Ik was verslingerd geraakt aan de energie van de postpunk en new wave, die ik via mijn nieuwe vrienden had ontdekt. De goesting om met muziek bezig te zijn, deed me toehappen. Zo ben ik de muziekwereld ingerold. Maar daar kan ik niet eeuwig in blijven. Misschien komt die ijsbar er ooit nog.
De taal opent de deur naar een cultuur. Ik behoor tot de derde generatie van Italiaanse migranten, maar ben heel blij dat mijn moeder er destijds op stond dat ik Italiaanse les zou volgen. Ik draag die culturele bagage als een extraatje met me mee. Je mag je roots nooit verloochenen.
Van thuis heb ik een verwonderde, nieuwsgierige blik op de wereld meegekregen. Aan het opgroeien met twee culturen, de Vlaamse en de Italiaanse, heb ik een zekere tolerantie overgehouden. Ik omarm met plezier nieuwe ervaringen.
Het is belangrijk je plaats in de wereld te kennen, en te weten dat niet alles rond jouw navel draait. Daarom geef ik mijn dochter waarden als respect en openheid mee. Als je in Brussel naar een Vlaamse school gaat, ga je er al vlug van uit dat iedereen hier Nederlands spreekt. Gloria had eerst een aversie tegen Frans, maar dat is gelukkig gekeerd. Bij ons thuis staat in elke kamer een andere radiozender op. Vlaams en Waals door elkaar.
‘Irene’ van De Mens horen, maakt me altijd weer blij. Ik heb er niet om gevraagd dat er een liedje over me gemaakt zou worden, en in het begin was het wel wat raar, maar al snel kreeg ik er toch een goed gevoel bij. Het is een stuk van mijn verleden.
Irene Rossi (52) zit al vele jaren in de Brusselse muziekwereld. Ze werkte onder meer voor de AB en de Hallen van Schaarbeek. Sinds het prille begin (vanaf 1990) is ze als persverantwoordelijke betrokken bij het festival Couleur Café. Sinds tien jaar behoort ze tot de vaste organisatieploeg en staat ze ook mee in voor de programmatie. Couleur Café vindt dit jaar plaats op 3, 4 en 5 juli. Meer info : www.couleurcafe.be.
DOOR PETER VAN DYCK / PORTRET CHARLIE DE KEERSMAECKER
‘Irene’ van De Mens horen maakt me altijd blij. Al vond ik het eerst wat raar dat er een liedje over me gemaakt was
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
