Het was de meest populaire attractie van de voorbije festivals van Cannes en Venetië: een fotostudio waar groten en minder groten uit de filmwereld zich mochten uitleven voor het objectief van een gigantische polaroidcamera. De verzameling bijzonder sprekende portretten-van-formaat is in Gent te bewonderen tijdens het Internationaal Filmfestival van Vlaanderen.

Er bestaan wereldwijd maar drie exemplaren van de Polaroid 50×60-camera. Eén bevindt zich permanent in Studio 3000 in Praag, de andere twee worden door Polaroid alleen gebruikt voor zeer speciale evenementen, zoals de filmfestivals van Cannes en Venetië. Het polaroidprocédé blijft iets magisch hebben en blijkbaar niet alleen voor amateurs. Zelfs sterren als Robert De Niro en William Hurt, die normaal gezien een broertje dood hebben aan fotosessies, lieten zich verleiden om voor de lens post te vatten. Tachtig seconden later doemde hun beeltenis als bij toverslag uit de nevelen op, waarna de foto ter plekke werd gesigneerd, ingelijst en tentoongesteld aan de muren van het Festivalpaleis. Wat de portretten zo bijzonder maakt, is niet alleen het formaat van het negatief (55 bij 67 cm om precies te zijn), maar ook de buitengewone scherpte en de genuanceerde kleurweergave. In Cannes en Venetië kenden de tentoonstellingen, gepatroneerd door Polaroid, het agentschap MPA en juwelier Chopard, een groot succes. Een selectie uit de verzameling is momenteel te bewonderen in de Gentse Sint-Pietersabdij.

Jeremy Irons

Bleek, broeierig en met voorsprong de beste Britse acteur van zijn generatie. De ster van The French Lieutenant’s Woman en The Mission schuwt de controverse niet, dat bewijzen rollen in M. Butterfly en onlangs in Adrian Lyne’s Lolita. Zijn vertolking van Humbert Humbert, de professor in de ban van een pulpeuze puberale nimf, was het enige dat de film van het totale ridicule kon redden.

Vorig jaar opende hij het Gentse filmfestival in Chinese Box, als de stervende observator van de Chinese overname van Hongkong.

Robert De Niro

Zelfs in een bijrolletje speelt hij moeiteloos zijn medeacteurs van het doek. Dat mocht Sylvester Stallone onlangs nog ondervinden in Copland. De nieuwe versie van Dickens’ Great Expectations had hij rustig aan zich voorbij kunnen laten gaan. Maar binnenkort schittert hij in de taaie misdaadfilm Ronin, de comeback ook van regisseur John Frankenheimer. De opnames in Parijs zal hij niet licht vergeten: de politie legde hem urenlang op de rooster wegens zijn vermeende betrokkenheid bij een prostitutienet. “Raging Bull” zwoer nooit meer een voet op Franse bodem te zetten.

William Hurt

Intellectuele melancholie op z’n Amerikaans. Na Kiss of the Spider Woman, Children of a Lesser God en Broadcast News was deze ex-theologiestudent hard op weg om een van de allergrootsten in Hollywood te worden, maar hij besliste er zelf anders over. Is vanaf november naast Gary Oldman te zien in Lost in Space en (helaas alleen op video) als een slaapwandelende politieman in de futuristische thriller Dark City. Binnen enkele maanden heeft hij Meryl Streep als tegenspeelster in Carl Franklins veredelde smartlap One True Thing.

Andie MacDowell

In Four Weddings and a Funeral reduceerde deze ex-mannequin Hugh Grant tot een stotterende idioot – maar daar is niet veel voor nodig -, en in Green Card hielp ze Gérard Depardieu aan een werkvergunning, ondanks zijn schabouwelijk Engels. Geen wonder dat het nooit helemaal goed kwam met haar filmcarrière. Na The End of Violence, de meest recente cryptische zedenles van zeurkous Wim Wenders, was het natuurlijk helemaal om zeep. Aan haar look zal het anders niet liggen.

The Blues Brothers

Jake en Elmore (zwart pak, zwarte zonnebril, gleufhoed) waren de helden van de cultkomedie The Blues Brothers, tevens een uitzinnige hommage aan de bluesmuziek uit Chicago. Op John Belushi zaliger kon hij niet meer rekenen, en dus kreeg Dan Aykroyd achttien jaar later voor Blues Brothers 2000 van regisseur John Landis de assistentie van een puber ( Evan Bonifant) en een Afro-Amerikaanse medemens ( Joe Morton). De soundtrack en de zonnebrillen waren beter dan de film.

Roberto Benigni

Ooit was hij een babbelzieke medegevangene van Tom Waits in Jim Jarmusch’ Down by Law. In Cannes mocht de Italiaanse komiek/regisseur dit jaar de Grand Prix du Jury in ontvangst nemen, waarna hij in opperste vervoering de schoenen van jury-voorzitter Scorsese kuste. La vita e bella, een komedie die zich afspeelt in een concentratiekamp, werd overigens op zeer gemengde kritieken onthaald. De film is te zien op het filmfestival van Gent.

Gong Li

Ook de Chinese Volksrepubliek heeft een superster. Jarenlang was deze porseleinen schoonheid de muze van Zhang Yimou, die voor haar vrouw en kinderen verliet, in China nog meer dan elders een schande. Hun samenwerking leidde tot visuele parels als Het Rode Korenveld, Ju Dou en Raise the Red Lantern, de meer sobere, maar daarom niet minder indringende fabel Qiu Ju, en het familie-epos To live. Na het draaien van Shanghai Triad liep de relatie op de klippen. Gong Li is op dit ogenblik te bewonderen in Chen Kaiges weelderige historische epos Temptress Moon.

Anjelica Huston

Meer dan de dochter van John en de ex-veelgeplaagde vriendin van Jack (Nicholson). De rol van Maerose Prizzi in haar vaders zwarte komedie Prizzi’s Honor leverde haar een Oscar voor beste vrouwelijke bijrol op, haar eerste zelfgeregisseerde televisiefilm Bastard out of Carolina het ongenoegen van Ted Turner, die haar behandeling van het thema kindermishandeling te schrijnend vond. Anjelica excelleerde al als opperheks in Witches, en is dus de gedroomde boze stiefmoeder van Assepoester, alias Drew Barrymore in Ever after, de somptueuze nieuwe verfilming van het bekende sprookje.

Shohei Imamura

Na de recente dood van grootmeester Akira Kurosawa is Imamura (72) de laatste levende titan van de Japanse cinema. Het filmfestival van Gent toont niet alleen zijn nieuwste film Kanzo Sensei (of Dr. Akagi), een deels grappig, deels aangrijpend eerbetoon aan een dorpsdokter, maar pakt ook uit met een uitgebreide retrospectieve van zijn vaak provocerend bikkelhard oeuvre, waaronder films als het pakkend naturalistische De ballade van Narayama en Zwarte Regen, over de nasleep van Hiroshima.

Hou Hsiao Hsien

Verandering als essentie van het leven is een van de favoriete thema’s van de Taiwanese meester Hou Hsiao Hsien, die zijn films niet zozeer regisseert dan wel choreografeert, met wonderlijke aangrijpende tableaux als resultaat. Tot zijn meesterwerken behoren The Puppetmaster en Good Men, Good Women. Dit jaar is in Gent Flowers of Shanghai te zien, zijn hypnotiserende, moeilijk te doorgronden nieuwe film die zich afspeelt in een Oosters bordeel op het einde van de negentiende eeuw.

Thomas Vinterberg

De jonge Thomas Vinterberg was een van die Deense regisseurs die samen met hun meer bekende landgenoot Lars Von Trier het manifest Dogma 95 opstelden, een soort gelofte van kuisheid voor filmmakers. Ook Vinterberg viel in Cannes in de prijzen, met zijn bijwijlen bloedstollende Festen: een familiereünie waarbij de skeletten volop uit de kast rollen en een en ander danig uit de hand loopt. Niet te missen op het Gentse filmfestival.

Theo Angelopoulos

Zijn groots oeuvre leverde onvergetelijke, door cinefielen gekoesterde beelden op. In De Ingehouden Pas van de Ooievaar is er de trouwceremonie waarbij bruid en bruidegom niet bij elkaar kunnen komen en elk aan weerskanten van een rivier beginnen te dansen. In Le Regard d’Ulysse glijdt het enorme beeld van Lenin als een gevallen reus een stroom af. Met De Eeuwigheid en een Dag won de Griekse regisseur dit jaar eindelijk zijn zuurverdiende Gouden Palm. Deze laatste omzwerving van een ten dode opgeschreven man ( Bruno Ganz) wordt beslist een van de hoogtepunten van het filmfestival van Gent.

Carla Bruni

Haar zus Valeria Bruni-Tedeschi is de echte actrice van de familie. Tot nu toe is het Italiaanse topmodel Carla beroemder wegens haar liaisons met Mick Jagger, Eric Clapton en Donald Trump dan wegens haar verschijningen ( as herself) in films over de modewereld als Prêt-à-porter en Catwalk. Toch is ze een vaak gesignaleerde gaste op filmfestivals, en Chopard, sponsor van de polaroidtentoonstelling, kon zich natuurlijk geen fotogenieker “draagmoeder” voor zijn flonkerend moois dromen.

De oversized polaroidfilmportretten zijn van 18 september tot 18 oktober tussen 10 en 17 uur te bewonderen in de Gentse Sint-Pietersabdij, Sint-Pietersplein. Toegang: 100 fr. Het ticket is ook geldig voor twee andere boeiende tentoonstellingen: de “huiscollectie” van het Gentse filmfestival, beroemde gasten vereeuwigd door Luc Monsaert, en Back to Basics, gewijd aan de prehistorie van de film.

Patrick Duynslaegher en Linda Asselbergs / Foto’s Beneteau, K. Riou en Marchesi/MPA