Voor Alexandra Siebelink is een huis een plek waar je tot adem komt en ontsnapt aan de razende tijd : daar hoort wat zen bij.

Oosters ziet deze woning er natuurlijk niet uit, zeker buiten niet. Dit achttiende-eeuwse, landelijke pand in het schilderachtige plaatsje Willemstad lijkt veeleer uit een antiek schilderij geplukt. En toch schuilt er een portie zen in het interieur vol schrale Noordzeekleuren, blank geschilderde balken en knoestig landmeubilair. Voor interieurontwerpster Alexandra Siebelink hoort een woning een rustige plek te zijn waarin je na een drukke dag kunt verpozen. “Bovendien wonen en werken we meestal in of bij een grote stad, Rotterdam is hier vlakbij, en kunnen we de rust dus bijzonder goed waarderen. Dat contrast is heerlijk. ’s Morgens snuif je hier de buitenlucht op en wat later rij je een grootstad in.”

Dit lijkt wel een oude droom, want ook in vervlogen tijden werd die combinatie als het hoogste goed ervaren : gefortuneerde stedelingen probeerden een deel van hun tijd buiten door te brengen. Nu kan dat makkelijker, je hoeft niet eens meer in de grootstad te wonen. “Met kinderen is het hier ook comfortabeler, in onze grote steden is er weinig plaats. In Nederland moet je al snel gaan wonen in een hoogbouwflat. Maar er is meer. Van alle zaken waarmee we ons omringen, is het interieur datgene waar je het meest van kunt genieten, heel direct en intens”, zegt Alexandra. Wat is er heerlijker dan een keuken, woonkamer en slaapkamer waarin het aangenaam toeven is, genietend van licht, warmte en intimiteit ? Voor Alexandra is de woning een beschermende schelp en geen voyante showroom die alleen rijkdom etaleert. “Te veel imposante woningen, klassiek of hedendaags van stijl, zijn weinig meer dan pretentieuze uitstalramen”, klaagt ze.

Vooral verscheidenheid is boeiend

Alexandra studeerde aan de kunstacademie beeldende kunsten en schildert en tekent nog altijd. Maar ze concentreert zich nu wel meer op interieurs. Die belangstelling gaat terug tot haar kindertijd : “Ik heb altijd oog gehad voor mooie huizen, bijzondere plekken en objecten. En ik vond het vooral boeiend om te zien hoe mensen hun woning inrichten. Vooral de verscheidenheid is fascinerend, de een doet het zo, de ander pakt het helemaal anders aan : dat blijft verrassend.” Hoe is ze dan in het vak gerold ? Vrienden, die haar woning mooi vonden, vroegen haar hun woonst in te richten. “Van het ene project kwam het andere en voor je het beseft, ga je dit professionaliseren. Dat klinkt simpel, maar er komt natuurlijk flink wat ervaring bij kijken en ook durf, want op een gegeven ogenblik moet je de stap doen.”

Alle ontwerpers bevruchten elkaar, of ze nu strak hedendaags of iets klassieker te werk gaan. Niet dat ze elkaar plagiëren, maar het zien van een mooi voorbeeld zet sommigen ertoe aan om zelf de handen uit de mouwen te steken. Bovendien kunnen voorbeelden ook je inzicht verrijken. Op die manier blijken de interieurs van nogal wat Belgische ontwerpers invloed uit te oefenen op Alexandra Siebelink. “De interieurs van een Axel Vervoordt, maar ook van architect Vincent Van Duysen werken inspirerend”, zegt ze. “Hun voorliefde voor eenvoud, strakheid en het tonen van vrij natuurlijke elementen, zoals een tafel die mooi is verouderd, dat spreekt me aan. Zo heb ook ik een voorliefde voor natuurlijke materialen en patina en hou ik niet van overdreven perfectie, want wat te gaaf is, wordt saai.”

Die nonchalante schilderachtigheid tref je hier overal aan, van de kleurverschillen in de plankenvloer tot de prachtige schragentafel in de keuken, waarvan het blad een schitterende patina heeft. Alexandra had deze woning ook helemaal anders kunnen opvatten door het interieur in een uitgesproken hedendaags kleedje te steken. “Maar daar zou ik het moeilijk mee hebben. De woning is nog gedeeltelijk laat-achttiende-eeuws, dus verkies ik een interieur dat aansluit bij de sfeer van de architectuur. Hier kun je bijvoorbeeld geen inoxkeuken plaatsen”, zegt Alexandra terecht. Een hypermodern interieur in een oude schelp wordt inderdaad al te vaak een ’tijdloze’ ingreep genoemd. Het tegendeel is waar, want elke moderne designstijl is sneller gedateerd dan je denkt. Aan een interieur merk je al of het in de vroege of de late jaren negentig is geconcipieerd.

Bovendien houdt Alexandra niet zoveel van design : “Ik heb er weinig voeling mee, het lijkt me zo vaak verzonnen, het oogt te gezocht en wordt daardoor inhoudloos. Het zoeken naar originaliteit is een doel op zich geworden. Wat niet wegneemt dat hedendaagse interieurs echt zeer mooi kunnen zijn.”

Rijkdom hoef je niet te tonen

De stijl van Alexandra Siebelink is allerminst antiek, want de soberheid van sfeer en kleur is helemaal van onze tijd. De landelijke stijl van goed tien jaar geleden zag er veel rustieker en romantischer uit. Ze houdt ook niet van franjes en verkiest kale wanden, lege tafels en naakte vloeren : ook dat past bij de moderne landelijke stijl. Ze hecht nogal wat belang aan authenticiteit : de tafels, stoelen en schalen hebben een natuurlijke slijtage, ze werden ooit in een echt landelijk huis gebruikt. Hier tref je geen namaak aan, geen decoratieve rommeltjes die overal worden aangeboden. “Kijk,” zegt ze, “ik hou de dingen simpel. Rijkdom hoef je immers niet te tonen. Ik hou niet van te dure auto’s, te dure jassen, te grote ringen. Dat geldt net zo goed voor een interieur. Een aangename woning kan wel innerlijke rijkdom uitstralen met goeie objecten en meubelen. Het mag allemaal niet te gezocht zijn. De band met de streek, vooral wat kleuren en materialen betreft, is van belang. Hier geniet je gewoon van het palet van de lage landen.”

:: Alexandra Siebelink : +31 16 84 72 105

Tekst Piet Swimberghe I Foto’s Jan Verlinde

Voor Alexandra Siebelink is de woning een beschermende schelp en geen voyante showroom die alleen rijkdom etaleert.”Ik heb een voorliefde voor

natuurlijke materialen en patina en hou niet van overdreven perfectie, want wat te gaaf is, wordt saai.”