Precies zeven jaar heeft Saskia een relatie met de Antwerpse nachtburgemeester, schrijver, dichter en performer Vitalski. Ze hebben samen twee kinderen : Molly (2 jaar) en Rocco (3 maanden) en ondanks het feit dat ze in aparte huizen wonen, zien ze elkaar vaker dan een doorsnee-echtpaar. „Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als nu”, vat Saskia haar relatie met de man van haar leven samen.

Zeven jaar geleden ging ik op een zondagmiddag naar een optreden van Vitalski. Ik was helemaal geen fan van de nachtburgemeester en ik kende hem eigenlijk niet echt, maar een vriendin vroeg me mee. Ik was vrijgezel op dat moment. Eerder had ik jarenlang een vriend gehad waar ik een paar jaar mee samenwoonde, en daarvoor had ik een relatie die vijf jaar duurde. Ik ben iemand van de lange verbintenissen blijkbaar.

Van Vitalski’s optreden genoot ik en toen hij achteraf uit zichzelf naar me toe kwam voor een praatje, was ik gecharmeerd. Maar meer ook niet. Ik kende zijn reputatie als notoir vrouwenversierder en wist dat hij op dat moment een paar vriendinnen tegelijk had. Ik vreesde dat ik tegen zoveel concurrentie niet opgewassen zou zijn en had dus verder geen fantasieën over onze ontmoeting. Maar toen we een keer op zijn verzoek samen gingen eten, bleek het toch wel heel goed te klikken tussen ons. Vitalski hield en houdt zijn wilde, provocerende imago in stand naar de buitenwereld en naar zijn publiek, maar in feite is hij een heel zachtmoedige, verdraagzame en vriendelijke mens. We hebben dezelfde humor en denken over veel dingen hetzelfde. Al gauw hadden we samen iets en werd het duidelijk dat hij me niet meer kwijt wilde. Ik voelde me ook heel goed in zijn gezelschap. Hij was op dat moment vijfendertig, had er op los geleefd en had enorm veel vrouwen gehad. Hij had ook al een kort huwelijk achter de rug dat hem zo getraumatiseerd heeft dat trouwen er waarschijnlijk nooit meer van zal komen. Blijkbaar was voor hem de tijd aangebroken voor wat meer rust en stabiliteit.

TABOE TUSSEN ONS

Wat me vooral in hem aantrok ? Het leven was altijd boeiend met hem en zat vol verrassingen, nog steeds trouwens. Ik ging in het begin overal mee naar zijn optredens en genoot daar enorm van. Maar ook als we samen thuis waren – altijd in zijn huis en nooit in het appartement waar ik toen woonde – hadden we het goed samen. Ik was de eerste vrouw in zijn leven waar hij zich niet aan stoorde, iemand waarvan hij het fijn vond dat ze bijna altijd aanwezig was in zijn huis waar hij bijzonder aan gehecht is. Er was passie, maar ook grote rust.

Diep in mijn hart dacht ik al snel aan kinderen, maar ik begon er liever niet over. Het was taboe omdat Vitalski vaak had gezegd dat hij absoluut geen nageslacht wilde. Ik was bereid mijn kinderwens op te geven om bij hem te kunnen blijven, omdat er ondertussen toch een warme band tussen ons gegroeid was. Maar ooit zou dat offer misschien toch aan me gevreten hebben. Hij wist dat het me bezighield en zei weleens dat hij het erg vond dat ik door zijn toedoen geen moeder zou worden. En toen veranderde er toch iets. Het verlangen naar kinderen van ons samen bleek toch sterker dan we gedacht hadden.

EIGEN HUISJE

We besloten ervoor te gaan en ik stopte met de pil. Het duurde niet lang voor ik zwanger was. Maar voor onze dochter Molly geboren zou worden, wilde ik een eigen huisje, met ruimte en eigen slaapkamers voor de kinderen. Ik vond dat snel, op vijf minuten afstand van Vitalski’s huis, helemaal perfect dus. Veel mensen begrijpen zoiets totaal niet en hebben er een oordeel over. Maar voor ons is het een ideale woonsituatie, zeker nu we twee kleine kinderen hebben. Het grote voordeel is dat wij altijd bewust en gekozen bij elkaar zijn. Wij zien elkaar trouwens vaker dan een doorsnee-echtpaar, en Vitalski investeert veel meer tijd in zijn kinderen dan een vader met een drukke job buitenshuis. Maar hij leidt ook een artiestenbestaan en werkt daardoor vaak thuis : teksten schrijven, repeteren, optredens voorbereiden. Mijn leven draait op dit moment helemaal om de kinderen en ik heb ook een heel ander ritme dan hij. Die eigen ruimte hebben we gewoon nodig en het werkt perfect. Vitalski slaapt altijd hier, hij vindt het heel moeilijk om zonder zijn kinderen in de nabijheid te slapen. Nu er twee zijn, neemt hij Molly eens vaker mee zodat ik tijd heb voor de baby. In feite besteedt hij veel meer tijd en aandacht aan zijn kinderen dan gewone vaders. We zijn allebei gelukkig met die manier van leven, die ik beslist geen latrelatie wil noemen. Daarvoor zijn we te vaak en te graag bij elkaar. Toch vinden heel veel mensen het raar en onbegrijpelijk dat we niet onder hetzelfde dak wonen. Ik voel weleens een vleugje jaloezie omdat het zo goed gaat tussen ons. De negatieve opmerkingen komen meestal van dezelfde mensen die ooit vol overtuiging gezegd hebben dat het niet zou blijven duren tussen ons.

DE ALLERBESTE PAPA

Maar ik kan me niet voorstellen dat het zou ophouden. Mijn eigen ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik negen was en ondanks het co-ouderschap en hun goede bedoelingen was ik in die periode de grond onder mijn voeten helemaal kwijt. Ik zou niet kunnen verkroppen dat mijn kinderen zoiets ooit door onze schuld zouden moeten meemaken. Mijn moeder is bovendien jong gestorven, op haar zesenveertigste. Voor mezelf zou ik doodgaan niet erg vinden, maar voor mijn kinderen… ik durf er niet aan te denken. Ik ben onmisbaar voor hen op dit moment. Vitalski komt uit een warm nest, zijn ouders zijn nog steeds gelukkig met elkaar. Hij is een echte familieman en wij denken hetzelfde over opvoeden. Ondanks zijn soms provocerende houding is hij heel gevoelig, net als ik trouwens. En natuurlijk zijn onze kinderen dat ook. We hebben wekenlang geoefend voor we Molly een halve dag in de crèche durfden achter te laten. Ook nu heb ik – als onderwijzeres – weer extra onbetaald verlof opgevraagd omdat we Rocco de stress en het lawaai van een crèche nog niet willen aandoen. Ik ben enorm blij met Vitalski als vader. Tegen de kinderen zeg ik geregeld dat ik de allerbeste papa voor hen heb uitgekozen. En dat meen ik. Mijn sociale leven ligt natuurlijk stil op dit moment, ik heb zelfs zijn laatste voorstelling niet gezien.

Ik weet dat de aandacht van zijn vrouwelijk publiek niet afneemt, maar ik gun hem dat, ik weet dat dat belangrijk voor hem is. Zelf ben ik een bescheiden mens, ik geef hem de ruimte en weet dat hij dat waardeert. De jaloerse vriendin uithangen, die tussen hem en zijn aanbidsters springt, zou niet veel opleveren trouwens. Met de toffe vrouwen die om hem heen draaien zoek ik zelf contact, dat vindt hij dan nog leuk ook. Ik ben heel zeker van hem en van onze relatie. Eerlijk gezegd : ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als nu.

DOOR DIANE BROECKHOVEN

„Veel mensen vinden het raar dat we niet onder hetzelfde dak wonen. Ik voel weleens een vleugje jaloezie omdat het zo goed gaat tussen ons”