MICHEL PERRY : GULZIG IN HET LEVEN, SPEELS IN HET WERK. DE FRANSE SCHOENONTWERPER WAS OP BEZOEK IN BRUSSEL.

Michel Perry hoort thuis in het rijtje bij Manolo Blahnik, Jimmy Choo, Robert Clergerie. Schoenontwerpers met faam en een internationale fanclub. In Parijs, waar het allemaal begon, zijn de boetieks van Michel Perry een heilige halte voor de schoenfetisjisten.

In België wordt een deel van zijn collectie exclusief verkocht bij Cachemire Coton Soie, de Brusselse multimerkenboetiek. Ter ere van de twintigste verjaardag van die shop, gelegen in de Louizawijk, nodigde Perry ons uit voor koffie en toetjes.

Zelf zit de ontwerper (59) bijna een kwarteeuw in het vak. Maar eigenlijk wilde hij tekenaar worden. Begin jaren zeventig schreef hij zich in aan de kunstschool in Bergen. Na een zwak jaar plukte zijn vader hem daar weg. Als straf moest de jonge Perry in de fabriek gaan werken van schoenketen Bata, nabij Nancy, de zaak van zijn ouders. “Een militaire discipline”, zegt hij daarover vandaag, “een paternalistische straf.”

Maar het strafkamp bleek een cadeau te zijn. Michel Perry leert er alles. In 1987 lanceert hij zijn eerste collectie, spontaan, zonder marketingopleiding. Wel met veel fantasie. Zijn stokpaardjes zijn in het debuut al aanwezig. Humor, Britse poprock, het Frankrijk van de achttiende eeuw, de decadente schoonheid van Venetië, een snuifje aristocratie. Maar altijd vertaald naar vandaag. “Ik heb nog zoveel te vertellen met mijn schoenen.”

Perry houdt van vrouwen. “Het Hollywood van de jaren dertig, die glamour, een vrouw in haar boudoir, daar kan ik uren over fantaseren. De zomercollecties zijn daar altijd een lightversie van. Eerder de pin-up van de jaren zestig inspireert me dan. De lichtheid van vrouwen.”

Maar ook Yves Saint Laurent leeft verder in de collecties van Perry, en haute couture is nooit veraf. “Ik heb soms het gevoel dat ik in de verkeerde eeuw geboren ben. Uit het heden haal ik niet veel, het straatbeeld doet me weinig. Ik reis in mijn hoofd. Het verleden voedt me, ik heb die uitlooptijd nodig. Ik ga nogal achronologisch te werk. Ik clash graag verwarrende elementen bij elkaar. Alles is een spel.”

Hij praat met zijn handen. Zegt om de haverklap voilà. Hij denkt en noteert voortdurend in zijn notitieboekje. ” Tout le temps, tout le temps. Ik ben bang om iets te vergeten.” Onder zijn nagels zit verf, want schilderen doet Perry nog altijd graag. Hij woont in een kasteel in Bourgondië, dat hij restaureerde en waarvan het interieur dezelfde mix weerspiegelt van barok en rock.

Sinds 2001 is Michel Perry ook artistiek directeur van het Franse schoenlabel J.M. Weston. Volgens hem balanceert het 120 jaar oude merk tussen Britse stijfheid en Italiaanse trash. “Weston is een levensstijl. Het richt zich tot mannen en vrouwen die geen slachtoffer zijn van trends.” Perry wist het schoenenmerk weer relevant te maken. Zo nodigde hij de jongens van het jonge, preppy label Kitsuné uit om een aantal modellen uit de J.M. Westoncollectie te hertekenen. Dit jaar kwam als promostunt ook een kortfilm over J.M. Weston uit, The Shoe, gemaakt door de Franse graffitikunstenaar en enfant terrible Andre Saraiva, die het script schreef met Olivier Zahm, de oprichter van het magazine Purple.

“Ik zie mijn eigen label als een soort privéclub. Met leden in Parijs, New York, Brussel. Het is een kleine club, in vergelijking met grote merken die gewelddadig communiceren en adverteren. Maar ik ben voorbij het punt van jaloezie. In dit beroep kan er veel gebeuren dat je breekt. Accidenten maken deel uit van het leven. Ik geniet van het parcours dat ik afleg. Eens je jezelf kent, gaat alles veel beter. We hebben net een boetiek in Londen geopend. Een beetje ingericht als een appartement, je moet het weten zijn. Ik ontvang graag mensen. Kop koffie erbij.”

–

Cachemire Coton Soie, Franz Merjaystraat 53, 1050 Brussel. www.cachemirecotonsoie.com, www.michelperry.com

DOOR ELKE LAHOUSSE

“EEN VROUW IN HAAR BOUDOIR, DAAR KAN IK UREN OVER FANTASEREN.”