JOURNALISTE, VS-CORRESPONDENTE Vermoedelijk word ik nooit een van hen. Daarvoor ben ik op te late leeftijd in de VS beland. Nog geregeld kijk ik met grote verbazing naar dit land. Voor een correspondente is het zeker positief om die verwondering niet kwijt te raken.

Ik leer anders naar België kijken. Ik heb nu vooral oog voor zijn plaats in de wereld. Het is wel duidelijk dat ons land, door het non-bestuur, imagoverlies heeft geleden. In het buitenland begrijpen ze écht niet hoe dat politieke gekibbel een land lam kan leggen. Soms denk ik : stop het geleuter en doé iets. Ik ken Amerikanen die in België wilden investeren, maar door de onstabiele situatie nu naar andere Europese landen uitkijken. Als Belg zie ik natuurlijk ook wel dat het steeds moeilijker wordt om het communautaire probleem op te lossen.

Hoe gelovig de Amerikaanse maatschappij is, trof me van in het begin het meest. Bijna 80 procent van de bevolking gaat wekelijks naar de kerk. Zo goed als iedereen is op een of andere manier religieus. Een Amerikaanse president, of hij nu Democraat of Republikein is, zal zijn speech steevast afsluiten met : ‘ God bless America’. Als ik hier vertel dat ik ongelovig ben, kunnen de mensen dat niet begrijpen.

Een nihilist ben ik niet. Ik geloof in mensen en in de natuur. Ik geloof in alles wat je kunt zien en ervaren, maar niet in een God die de wereld naar zijn hand zet.

De nieuwe president krijgt een zware erfenis, na acht jaar Bush. Hij wordt geconfronteerd met het tanende imago van het land, de oorlogen in Irak en Afghanistan én een serieuze economische crisis. Eigenlijk wil je dat geen enkele politicus toewensen.

Als het slecht gaat, heb ik een goed verhaal. Dat is het cynische van mijn job.

9/11 en de nasleep van de aanslagen pushten me om me als journalist de volle 300 procent te geven. Ik had geen keuze. Pas toen ik na vijf hectische jaren loopbaanonderbreking nam, heeft mijn lichaam me laten voelen dat ik het had misbruikt.

Mijn vriend Bart opende een restaurant toen mijn sabbatperiode inging. Zo kreeg ik de kans om hem wat te helpen, bijvoorbeeld met de nieuwsbrieven en de website. Een heel leerrijke ervaring. In de VS wordt het entrepreneurschap heel erg naar waarde geschat. Op alle mogelijke manieren word je hier aangemoedigd om een zaak te starten. Is iedereen in Europa bang om te falen, in Amerika is een faillissement geen schande en zeker geen reden om je geen vertrouwen meer te geven. Die mentaliteit apprecieer ik. Hier zetten kinderen limonadestandjes op in de voortuin. Zin voor initiatief krijg je met de paplepel mee.

Sommige Amerikanen durven geen vakantie te nemen. Als je je twee weken verlof permitteert, maak je kans dat er bij je terugkomst al iemand anders op je stoel zit. De competitiviteit is bikkelhard.

Omdat de zaak van Bart nog jong is, moet ook ik nu genoegen nemen met kortere verblijven in de Caraïben. Een week ertussenuit is niet genoeg om uit te rusten, moeten we helaas vaststellen. De lange trektochten die ik ondernam toen ik nog single was en België als uitvalsbasis had, mis ik wel. In die tijd kon dat nog : ik hoefde met niemand rekening te houden en kon vakantie opsparen om er dan zes à zeven weken op uit te trekken.

Overal waar ik kwam, werd het me al snel te klein. Dat probleem stelt zich in de VS natuurlijk niet meteen ( lacht). Elke verplaatsing is hier al een reis. Zo zit ik op dit moment in Johnson City in Tennessee, om voor Koppen Sarah Bettens te interviewen. Het centrum telt drie straten. De natuur is hier prachtig, maar als stadsmens zou ik nooit op deze plek kunnen wonen.

Op mijn zestiende was ik al vrij zelfstandig. Ik wist heel goed wat ik wou. Zoals : met vrienden naar Zuid-Frankrijk gaan. Je dochter die haar vleugels uitslaat, dat is voor alle ouders moeilijk, maar toch kon ik met hen een deal sluiten. Ik mocht mee op reis, maar moest het zelf bekostigen en organiseren.

Greet De Keyser (45) is correspondente voor de VRT in de VS. Haar nieuwe boek’Halfweg Tussen Liefde en Haat : Only in America’ verschijnt op 11/11 bij uitgeverij Vrijdag.

Door Peter Van Dyck / Foto Bart Michiels