Water, kleurige bloemen en een weelderige begroeiing. Alles in het domein van Athelhampton ademt de aristocratische rust uit van de oude Engelse landgoederen.

Engelse tuinen bezoeken is altijd een boeiende ervaring. Elke keer ontdek je nieuwe schatten. Athelhampton is een van die pareltjes die tegenwoordig in de belangstelling staan, omdat de huidige eigenaar, Patrick Cooke, het familiegoed in stand wil houden door het vaker open te stellen voor het publiek.

De oudste delen van het woonhuis werden opgetrokken rond 1485 door Sir William Martin, een koopman die in 1492 burgemeester van Londen werd. Vijf eeuwen later staat het gebouw er nog. Het werd in de loop der jaren lichtjes gewijzigd, maar het ziet er nog altijd even statig uit, wat nog wordt benadrukt door de ruime grasvelden errond.

De tuinen van Athelhampton werden ruim honderd jaar geleden, tussen 1891 en 1899, ontworpen en aangelegd. Doordat ze zich grotendeels naast de hoofdas van de woning bevinden, kan men ze beschouwen als een zelfstandig geheel. Het domein werd ontworpen als een opeenvolging van grote tuinkamers waar water alomtegenwoordig is, in de vorm van fonteinen en waterstralen maar ook in natuurlijke vorm, want er stroomt eveneens een rivier door het landgoed.

Je kunt die opeenvolging van kamers goed zien wanneer je je op het lange, hoger gelegen terras bevindt, vlak bij de ingang van de tuin. Dat wandelterras met balustrades en aan elk uiteinde een zomerpaviljoen werd maar met één bedoeling aangelegd, namelijk uitzicht bieden op de tuin. Op het voorplan staan twaalf groene piramiden in taxus. Na honderd jaar zijn die wel tien meter hoog geworden.

Enkele treden lager bevindt zich een andere tuin, de grote blikvanger van het geheel. Heel anders van ritme is deze grote cirkel, afgeboord met een muur met een golvende bovenrand. Boven op elke golftop staat een stenen obelisk. Om het effect van de muur nog te versterken wordt hij op zijn beurt omringd door een taxushaag. In het midden van de cirkel staat een loden vaas waar een fijn straaltje water uit spuit, een stijlfiguur die ontleend werd aan William Kent, een beroemde Engelse landschapsarchitect uit de achttiende eeuw.

Verder zijn er nog drie tuinkamers met elk hun eigen vorm, bepaald door de waterpartij die zich elke keer in het midden bevindt. De twee interessantste zijn een kanaal en een mooi achthoekig waterbekken, dat later werd aangelegd en dat omringd is door dicht bij elkaar geplante lindebomen.

Een Engelse tuin die zichzelf respecteert, is ondenkbaar zonder bloemen. Toch zijn ze hier geen sleutelgegeven. Er staan wel enkele grote struiken, zoals in de ronde tuin, waar de kleur blauw overheerst. En overal zijn er rozen, veel klimrozen tegen de muren, met onder meer de grote klassiekers als Wedding Day, Toby Tristram, Paul’s Himalayan Musk, Kiftsgate, Bobbie James en Seagull.

De indrukwekkendste rozelaar bevindt zich op het grote grasveld aan de westkant van de woning. Hij omhult er een prachtige, ronde duiventil. Dit al even indrukwekkende bouwwerk biedt plaats aan wel 1.500 nesten.

Athelhampton is een tuin gebaseerd op grote architecturale elementen. Hij is het hele jaar door mooi, maar juni is toch speciaal omdat dan de niet-remontante rozen bloeien.

Tekst en foto’s Jean-Pierre Gabriel