Je hebt van die dingen die niemand wil zijn, zoals gedrongen, pafferig of opgezwollen.

Je hebt van die dingen die niemand wil doen, zoals het beantwoorden van schiftingsvragen.

Je hebt van die dingen waar niemand wakker van wil liggen, zoals het gevaar vanwege onze kerncentrales.

Dergelijke gedachten zijn ten enenmale onsexy. Normale mensen bekommeren zich om het weerbericht, om het cijfer op hun weegschaal en vooral, bovenal, overal, om de indruk die ze maken op aantrekkelijke wijfjes of mannetjes. Wormstekige betonkokers als Doel en Tihange zijn de minste van hun zorgen.

En toch: omdat ze de veiligheid ervan in vraag stellen, hebben al minstens drie buurlanden gevraagd om die centrales stil te leggen. Toch kachelen die reactoren gewoon voort. Officieel is er geen vuiltje aan de lucht, maar in de krant lees je dat elke Belg binnenkort een jodiumpil toegestopt krijgt. Waarom paraplu’s uitdelen als je er gif op durft in te nemen dat er toch geen regen komt?

Intussen heb ik mijn elektriciteitsfactuur ontvangen. Die is met 45 procent opgeslagen ten opzichte van de vorige. “Turteltaks”, kreeg ik te horen toen ik naar het elektriciteitsbedrijf belde om mij niet woordeloos te laten ringeloren. “De gratis 400 kWh per jaar zijn afgeschaft en de bijdrage voor groene energie is opgetrokken.” Plus nog een handvol taksen, kosten van de netwerkbeheerder en posten van onduidelijker pluimage.

Ik hoorde begrip in de stem van dat meisje, sympathie zelfs voor deze ongenadig van overheidswege geschorene. Dat nam mij voor haar in, want per dag krijgt zij ongetwijfeld talloos veel van dergelijke telefoontjes. Tijdens het wachtmuziekje dacht ik aan die flard Bob Dylan: “Don’t follow leaders, watch your parking meters”. De prijs van den ellentriek is minstens even veelbetekenend. Ik dacht aan de woorden van Rudy De Leeuw, die eerder zelf in opspraak kwam omdat hij de notionele intrestaftrek toepaste, maar niettemin zei: “Deze regering is een bende rotzakjes.” Bij het surfen stootte ik zelfs op een ‘Klootzakkentopveertig’; die bevatte helaas alleen namen van teelballerige Nederlanders. Ik vond het een leuk initiatief. Hoog tijd dat iemand zoiets bij ons opstelt.

Minister Turtelboom heeft intussen ontslag genomen. Wie misschien nog wel in zo’n top veertig zou komen, is minister Kris Peeters. Die beweerde dat we “met z’n allen boven onze stand leven” – en bewees daarmee onomkeerbaar zijn wereldvreemdheid. Zou zo’n charmeur ooit bus of tram nemen, als het niet was om pr-gewijs een kilo beuling te gaan aanschaffen?

Het blijft natuurlijk een feit dat ministers karig betaald worden voor de zware verantwoordelijkheden die hun zijn toegeschoven. Een slordige 10.000 euro per maand, las ik ergens. Een schijntje, vergeleken bij wat pakweg Slowaaks wielrenner Peter Sagan verdient: vier miljoen euro per jaar, volgens mijn collega die in die dingen thuis is. Volgend jaar zou Sagan van ploeg veranderen en jaarlijks zes miljoen vangen. Daarmee kun je de ministers en staatssecretarissen bekostigen van zowat alle regeringen die dit land rijk is.

Zo zit de wereld in elkaar, en niemand die het raar vindt. Maar om bij de scheurtjescentrales te blijven: ik geloof dat ik maar weer die sticker ga bovenhalen die lang op mijn auto heeft gehangen. Ik heb er hier nog enkele liggen, in diverse formaten. “Kernenergie? Nee bedankt!” staat erop te lezen, rond een bloedrode zon die sinds de jaren zeventig niet meer zo naïef heeft geschenen. Je ziet die sticker tegenwoordig te weinig, in tegenstelling tot de alomtegenwoordige plakkers van leasingmaatschappijen. We lijken gevaarlijk mak te zijn geworden. “Hoe wil je een revolu- tionaire vonk doen opslaan”, vroeg een vergeten schrijver zich af, “in een massa mensen die allemaal dikke buiken en warme voeten hebben?”

jp.mulders@skynet.be

JEAN-PAUL MULDERS

Ik ga maar weer de sticker bovenhalen die lang op mijn auto hing: ‘Kernenergie? Nee bedankt!’