Functioneel, praktisch en comfortabel. Met die drie woorden als leidraad kreeg deze loft een prettig sobere inrichting die tegelijk ook gezelligheid uitstraalt.

We kopen het als loft, dan behouden we het ook zo.” Voor de eigenaren was het haast een evidentie. Hoewel ze niet echt op zoek waren naar een loft, vielen ze voor de charme van deze ruimte in een industrieel pand, ergens in een doodlopend straatje in Deinze. En wie er binnenstapt, begrijpt meteen ook waarom : door de grote ramen rondom baadt deze ruimte in licht. Bovendien is ze zo georiënteerd dat elk moment van de dag de zon – als ze schijnt – binnenkomt. Blikvanger is het terras, aan het uiteinde van de L-vormige ruimte : als een magneet word je ernaartoe gezogen. Van op de derde etage kijk je uit op een afgesloten arm van de Leie, helemaal omringd door groen. ’s Winters reikt je blik ver, niet gehinderd door het gebladerte van de bomen, die ’s zomers dan weer voor een welkom groen scherm zorgen.

Het uitgangspunt getrouw werd de structuur van het pand, met de zware steunelementen en grote ramen, zoveel mogelijk intact gelaten. Verder hebben drie sleutelbegrippen de inrichting bepaald : praktisch, comfortabel en functioneel. Dat heeft alles te maken met de levensstijl van de bewoners, wier werk en activiteiten zich grotendeels afspelen in Gent. De woning wordt in eerste instantie gezien als een plek om jezelf te parkeren, om te slapen en te genieten van een welverdiende rust. Vooral in de details en de afwerking blijkt dat daarmee rekening is gehouden.

Vanwege de L-vormige structuur lag het voor de hand dat de leefruimte in de voet van de L kwam te liggen : de mooiste en grootste ruimte. Een logische keuze met een minder evident gevolg : bezoekers worden nu meteen geconfronteerd met de slaapkamer. “Voor sommige mensen blijkt dit nogal aanstootgevend te zijn”, zeggen de bewoners. Omdat ze zelf gesteld zijn op orde en onverwachte bezoekers niet meteen met slaapkamerchaos willen confronteren, kozen ze voor wanden vol kasten én een paravent die indien nodig het bed aan het zicht onttrekt. Maar meestal staat die laatste netjes opgerold zodat het licht rijkelijk kan binnenvloeien.

Opbergruimte is een rode draad : overal in huis zijn kasten voorzien of kunnen bepaalde gedeeltes aan het zicht worden onttrokken. Functioneel en praktisch, aangezien de enige ruimte die werkelijk afgesloten kan worden de badkamer is. En ook daar is getracht om alles zoveel mogelijk weg te werken. Centraal staat de douche met stoomcabine, afgewerkt met een glazen plafond : “Om het geheel dicht te houden zonder dat de douche te benepen wordt”, luidt de verklaring. Een warm grijze natuursteen bepaalt er de sfeer. De hoofdtoon wordt gevoerd door de zachtgrijze vloer in gepolijst beton met daarin vloerverwarming in drie compartimenten : badkamer, slaapkamer en leefruimte hebben elk een aparte temperatuurregeling.

De leefruimte omvat een bureaugedeelte (met de computer weggestopt in een kast), een zit- en een eethoek en een keuken. Open. Zodat je overal maximaal kunt genieten van het uitzicht. Grootste uitdaging ? Het creëren van gezelligheid. “In zo’n grote ruimte dreigen zelfs meubels van respectabele afmeting in het niet te verzinken. Kijk naar de sofa, in ons vorige huis konden we die nergens zetten, hier zie je hem nauwelijks staan.” Opvallendste meubel is echter de console in de keuken : een langwerpig werkblad in grijze natuursteen waarin kookvuur en afwasbak zijn verwerkt. Daarachter zwevende kasten en rechts de ontbijthoek : achter een schuifdeur staan zowel de sinaasappelen als de koffie en muesli klaar, alles gericht op een snelle hap alvorens naar het werk te vertrekken. Anderzijds kost het je weinig moeite om je voor te stellen hoe de gasten zich rond de console verzamelen terwijl de kok van de dag een maaltijd prepareert.

Ze houden van mooie dingen en weten die ook te combineren. Een strakke moderne sofa naast twee clubfauteuils van Ray en Charles Eames, een sobere glazen eettafel met daarnaast een etnisch beeld, Extremis-meubilair op het terras en hedendaagse kunst aan de muur. Met een opvallende voorkeur voor Belgische kunstenaars : Jan De Vliegher, Lismonde, Karel Dierickx, André Honnay. Toch blijft de inrichting erg sober, met een grote openheid voor verandering. Want subtiel verborgen zitten allerlei ingrepen die het mogelijk maken om de ruimte een totaal ander uitzicht te geven : niet alleen zitten er overal verspreid lichtpunten, zelfs het plaatsen van een scheidingswand blijft mogelijk. Maar dàt zou van deze miniloft weer een echte flat maken. En het belangrijkste was nu net om hem loft te laten. n

Hilde Verbiest / Foto’s Bieke Claessens