Een klein wonder

Toen ik onlangs nog eens naar ons redactiekantoor in Brussel moest, kon ik mijn auto niet meer vinden. Hij bleek niet weggesleept of gestolen. Ik was glad vergeten waar ik hem had geparkeerd. Zo lang was het geleden dat ik hem nog had gebruikt. Hopelijk is het je nog niet opgevallen, maar het redactieteam dat Knack Weekend maakt, heeft elkaar al meer dan twee maanden niet meer in levenden lijve gezien. Wij werken van thuis uit en houden contact via telefoon en, vooral, via videomeetings.

Dat gaat meestal zo: als iedereen zich heeft aangemeld en op het scherm is verschenen, leg ik de redactieplannen uit en stel enkele welgemikte vragen waarop mijn collega’s zo helder en bondig mogelijk antwoorden, terwijl de anderen knikken of duimpjes in de lucht steken. Veertig minuten later wuiven we naar elkaar en klikken we het beeld weg. Het is allemaal erg efficiënt, maar allerminst prettig. Na de virtuele meeting gaat iedereen opnieuw aan de slag vanuit zijn eigen kot. Interviews worden afgenomen via Skype vanuit de keuken, pagina’s vormgegeven op zolderkamers, teksten nagelezen in bed.

Net als jij kijken we dezer dagen nieuwsgierig en reikhalzend uit naar de woensdagochtend, wanneer het Knack-pakket op de deurmat valt en we de resultaten van ons hard labeur kunnen ontdekken. Telkens opnieuw vind ik het een klein wonder hoe losse ideeën en verhalen samen een mooi en coherent magazine worden. Net als losse bloemen die je schikt tot een fraai boeket.