“Er is al zoveel lelijkheid in de wereld, waarom zouden we onze kinderen dan niet zoveel mogelijk gevoel voor esthetiek bijbrengen?” Met haar eigen gevoel voor schoonheid als norm, creëert Nadia Loop ‘Train de Vie’, een labeltje dat staat voor stijlvolle kinderkleding.

In de jaren ’80 werd het kindermodebeeld beheerst door twee extremen: je had superklassiek, overheerst door marineblauwe blazers en grijze pantalons, braaf, degelijk, en een naam als Petit Bateau; en aan de andere kant extreem flashy met felle kleuren en opvallende combinaties en een naam als Oilily. Daartussen was er weinig of niets. Een opvallend gat dat niet onopgemerkt is voorbijgegaan en intussen is opgevuld: door grote winkelketens die jongeren voorzien van kleren – en masse, supertrendy en vooral goedkoop -, maar ook door tal van kleinschalige intiatieven – modieus, apart en met een hoger prijskaartje. Max en Lola, Kamiel en Pupilla, Filou, P’tit Filou, Anne Kurris, Quick & Flupke, Liever van Lieve Verbeeck… Allemaal namen van merken die eind de jaren ’80 of begin de jaren ’90 het licht zagen. En sinds drie jaar is daar Train de Vie van Nadia Loop bijgekomen: een groeiend merkje met alleen een feestelijke zomercollectie.

Ik ben flink op weg om het laatste stukje landelijk Ranst te verkennen wanneer ik besef dat ik het huis van Nadia Loop straal ben voorbijgelopen. Wanneer ik op mijn stappen terugkeer, staat ze me lachend op te wachten. Het is een sfeervol huis, landelijk ingericht met een opvallende voorkeur voor zachte blauwtinten. Sober en discreet lijken hier de trefwoorden. Zijzelf draagt een eenvoudig grijs ensemble, al valt me pas na enige tijd het logootje op: Train de Vie, hoe kan het ook anders.

Ze volgde geen modeacademie, heeft geen mode- of textielachtergrond. Van opleiding is Nadia Loop orthopedagoge. “Het is helemaal niet zo bewust gegaan”, antwoordt ze op mijn vraag hoe iemand met een dergelijke studie in de kindermode terechtkomt. “Na mijn studie ben ik me gaan specialiseren in kinderen met leerstoornissen. Maar ik had daar weinig voldoening van. Pedagogie is een zeer jonge wetenschap, vol onzekerheden. Je probeert van alles en wat je doet, komt vaak neer op trial and error. Ik blijf de sociale sector boeiend vinden en ik mis het werk ook omdat je daar met essentiële dingen bezig bent, namelijk mensen met problemen vooruithelpen. Ik ben dus zeker niet bewust naar een andere job gaan zoeken. Maar ik was niet helemaal bevredigd en op een bepaald moment geraakte ik geïnteresseerd in mode voor kinderen. Van het een kwam het ander en ten slotte heb ik mijn job laten staan.” Ze zegt het alsof het niets is. Maar aan de geboorte van Train de Vie ging veel twijfelen en zoeken vooraf. “Ik was een absolute leek. Wist ik veel hoe een kledingstuk in de winkel terechtkomt. Bovendien kan ik niet naaien. Ik ben zelfs avondcursus gaan volgen omdat ik dacht dat dat nodig was. Hopeloos was het. Ik heb tien lessen gewerkt aan een pyjamaatje en helemaal op het eind heb ik met een overlock, zoiets dat knipt en naait tegelijk, de rug verknoeid. Ik heb er absoluut geen talent voor.”

Maar Nadia liet zich niet afschrikken. “Mode en kleding hebben mij altijd aangesproken. Die interesse heeft zich toegespitst op kinderkleding, van het moment dat ik zelf kindjes had. Het frustreerde mij dat ik voor hen niet vond wat ik zocht. Superklassieke spulletjes vond ik niet mooi en dat fel kleurrijke stond mij evenmin aan. Mode zoals ik ze me voorstelde voor mijn kinderen, bestond blijkbaar niet.”

Ideeën had Nadia genoeg. En omdat ze het zelf niet kon, liet ze af en toe iets naaien. Dat bleef niet onopgemerkt. Vriendinnen vroegen naar datzelfde broekje of jurkje. En dat zette Nadia aan het denken: “Ik voelde dat er een mogelijkheid was om iets in die richting te gaan doen.”

Ze kiest voor de weg van de geleidelijkheid en verkent grondig de modewereld alvorens nieuwe stappen te zetten. “Om zicht te krijgen op de sector ben ik gaan praten met zoveel mogelijk mensen, met iedereen die ook maar iets met mode te maken had. Toen ik wist hoe alles in elkaar zat, heb ik een proefcollectie gemaakt: gewoon stof gekocht, modelletjes getekend en ze laten produceren. Op die manier kon ik het hele proces doorlopen, zonder meteen aan bestellingen van winkels vast te zitten.”

Met die proefcollectie – een compleet ensemble voor kinderen van 2 tot 6 – stapte Nadia vervolgens naar de winkels: “Niet om te verkopen, maar om hun mening te vragen. Ik ben nergens weggestuurd. De meesten vonden mijn werk tof en wilden er wel eens naar kijken. Dat leverde heel kostbare informatie op. De reacties waren unaniem positief, één winkel nam zelfs enkele stukken in consignatie.”

Precies die positieve reacties en het enthousiasme van haar omgeving trokken haar over de streep: drie jaar geleden werd Train de Vie opgestart. “Een vriendin kwam op de naam. Ik zag die meteen zitten. Het verwijst naar een zwierige levensstijl. En dat is een beetje het imago dat ik naarbuiten wil brengen. Train de Vie is voor mensen die willen genieten van het leven en die vooral kwaliteit appreciëren, mensen die er geld voor over hebben om iets moois te kopen en hun kinderen mooi te kleden.”

De Train de Vie-stijl wordt gekenmerkt door zuivere lijnen en een sobere snit, met hier en daar een bestudeerd detail: een leuke strik, een apart bloemenknoopje, een zak op de rug met daarop het logo. De kleuren voor deze zomer variëren van licht- tot donkergrijs met een stevige blauwtint, steeds gecombineerd met wit. “Aanvankelijk wilde ik dagelijkse spulletjes maken, maar ik ben geëvolueerd naar feestelijke kleding, voor communies of huwelijkssuites bijvoorbeeld. Als klein merk kan je niet op tegen de grote, die kleren kunnen produceren aan spotprijzen. De enige manier om te overleven, is je positioneren in een hoger marktsegment”, aldus Nadia Loop. Uit studies blijkt dat de gemiddelde Belg zo’n 10.000 frank besteedt aan een communie-outfit. De prijs van een complete Train de Vie-outfit schommelt rond de 14.000 frank.”

Dat ze zich precies in dat segment beweegt, heeft ook alles te maken met Nadia’s manier van werken, met haar optie om uitsluitend te maken wat ze echt mooi vindt en waar ze voor honderd procent achterstaat. “Als je te veel compromissen sluit, verlies je de stijl van je merk. Ik volg niet bewust de modetrends. Onbewust natuurlijk wel. Drie jaar geleden was bruin helemaal in, vandaag is het grijs. Nu vind ik grijs ook mooier dan bruin. Maar de dag dat ze opnieuw beginnen met oranje en pistachegroen ben ik de laatste om dat te volgen. Felle kleuren zijn aan mij niet besteed. In het stoffenaanbod kies ik gewoon wat ik het mooiste vind, en meestal is dat ook het duurste. Liefst werk ik met linnen, al schrikt dat sommige mensen af. Moeders vinden het lastig om te strijken (en toch gaat het makkelijk als de stof nat is), of men vindt het niets voor kinderen.”

Maar dat laatste bezwaar wuift Nadia Loop categoriek weg: “Ik ga ervan uit dat wat mooi is voor volwassenen, ook mooi is voor kinderen. Ik heb voor meisjes bijvoorbeeld een lange rok getekend. En dan krijg je reacties in de zin van ‘dat is niet praktisch voor kinderen’. Blijkt ondertussen dat dit het best verkochte artikel is, want meisjes vinden zo’n lange rok fantastisch. Ik ben tijdens het creëren dus niet zo bezig met de draagbaarheid of de praktische kant van de zaken. Hoewel de meeste kleertjes ook gewoon door de week gedragen kunnen worden, staat het esthetische bij mij voorop. Net omdat ik geen modeopleiding heb gehad, kan ik ook alleen maar terugvallen op mijn eigen gevoel voor schoonheid.”

Esthetische vormgeving. Het is een van haar stokpaardjes, bekent Nadia een tikje verontschuldigend. “Ik vind dat heel belangrijk. In de psychologie is al bewezen dat kinderen die er goed uitzien, succesvoller zijn op school. Al was het alleen maar omdat ze anders benaderd worden. Je kind mooi aankleden, is dus belangrijk in de opvoeding. Een tijdlang heb ik trouwens cursussen georganiseerd: kunst voor kinderen. Dan gingen we samen kunst ontdekken en zelf maken. Heel boeiend was dat. En belangrijk. Ik wil ook mijn eigen kinderen gevoel voor esthetiek meegeven. Als ze de tafel dekken en ze leggen gele servietjes bij blauwe borden, zal ik daar een opmerking over maken. Voor sommigen gaat dat te ver. Ik kan mij ook kapot ergeren aan lelijke verpakkingen zoals die van cornflakes. Ik weet het: er zijn belangrijker en ernstiger dingen in het leven, maar als je met een kleine inspanning een mooiere omgeving kan creëren, waarom zou je het dan laten? Er is al zoveel lelijkheid in de wereld, waarom zouden we onze kinderen dan niet zoveel mogelijk gevoel voor esthetiek bijbrengen? Dat zal de wereld alleen maar mooier maken”, betoogt de ontwerpster.

In de drie jaar dat Train de Vie op de markt is, heeft het met 60 verkooppunten in België, plus enkele in Italië en Nederland, een bescheiden plaatsje veroverd. Voor een merk met alleen een zomercollectie is dat meer dan verdienstelijk. En op dat punt wil Nadia Loop voorlopig geen toegeving doen: “Er zijn tal van redenen om wel met een wintercollectie te beginnen: de winkels dringen erop aan, algemene kosten zouden gespreid kunnen worden… Maar ik voel er weinig voor. Twee collecties per jaar betekent dubbel zoveel werk. Dat zou inhouden dat ik, óf veel meer uit handen geef, óf mijn kinderen moet uitbesteden. En ik ben precies met Train de Vie begonnen omdat ik dan thuis kon werken, mijn uren kon regelen en tijd kon maken voor mijn drie kinderen. Ik zocht een evenwicht tussen mijn werk en mijn gezin – en dat heb ik ook gevonden.”

Nadia Loop houdt van haar job en geniet van het succes dat Train de Vie heeft. En ze heeft nog een droom: “Ik zou heel graag eens naar Parijs gaan om er een heuse modeshow te organiseren met kinderen en kinderkleding. Dat lijkt mij fantastisch. En privé dromen mijn man en ik ervan om ooit met de kinderen een zeiltocht rond de wereld te maken. Maar dan zal ik nog veel Train de Vie-kleertjes moeten verkopen.”

Hilde Verbiest / Foto Lieve Blancquaert