Kevin De Bruyne, onze rosse van bijna tachtig miljoen, wil gewoon zichzelf blijven. Wat hem aantrok in zijn vriendin was dat ze van in het begin normaal deed tegen hem en hem vooral niet ophemelde. Collega Christian Benteke gaat ervan uit dat het echte leven pas zal beginnen na zijn voetbalcarrière, ver van de grote contracten en de media. En Romelu Lukaku heeft een broertje dood aan vipfeestjes. Het staat allemaal te lezen in Gewoon duivels, het vraaggesprek van collega Wim Denolf met de jonge topvoetballers. Je zult maar het geluk hebben van huize uit geweldig vlot met een bal te kunnen omspringen. Een talent dat in deze wereld oneindig veel hoger ingeschat en dus ook beter gehonoreerd wordt dan pakweg sanitair of zelfs mensen repareren. Dat ze er ook beroemd door werden, schijnen die gasten eerder als een vervelende bijwerking te beschouwen.

Gelijk hebben ze. Beroemd zijn sucks. Geen idee waarom zoveel mensen er alles aan doen om het te worden. Ook mensen die niks kunnen. Hoe je dat het best aanpakt, kun je lezen op websites als WikiHow: getting famous without talent. Realityshows zijn een goed begin. En als dat niet lukt : aanpappen met mensen wie het wél gelukt is. Maar stel : je hebt talent. Je kunt goed zingen, acteren, voetballen, films regisseren en/of televisiequizzen presenteren of bestsellers schrijven, bij voorkeur over getormenteerde leerling-tovenaars of kierewiete miljonairs met een klantenkaart van de ijzerwinkel en een marmeren vloer die ik niet zou willen dweilen. En je hebt ambitie. Zoals de breakdancende jongelui in foute leggings in die jaren-’80-musical : “I’m gonna make it to heaven, light up the sky like a flame : fame !” Eenmaal in heaven – of toch in de lobby van een luxehotel – moet je je intiemste zielenroerselen delen met een journalist die je van haar noch pluim kent. Iets waarvoor ik zelf schuld beken, wegens al heel vaak die journalist geweest. En of je nu voetballer bent of weervrouw, je moet gefundeerde me- ningen hebben over alles, van de oplossing van het vluchtelingenprobleem over de taxshift tot de nieuwe single van Natalia. Daar staat tegenover dat iedereen een ongefundeerde mening mag hebben over elk aspect van jouw persoonlijkheid en die uitbundig mag ventileren via de sociale media. En staren, natuurlijk, altijd staren, het is sterker dan henzelf. Zoals dat koppel op het strand van Formentera.

Zij : “Kijk, daar zit Dinges, die van de tv.”

Hij : “Ja, hoe heet hij ook weer? Ene van Vier.”

Zij : “Neenee, van Eén. Hij heeft nog iets met Martine Tanghe gedaan.”

Hij : “Allez gij, met Martine.”

Zij : “Een programma bedoel ik. Vonk of zoiets.”

Hij : “Ja, nu weet ik het weer. Koen Ilsen. En dat blondje naast hem : is dat ook iemand ?”

Wie zei ook weer “pour vivre heureux, vivons cachés” ? Ik heb het moeten opzoeken. Ene Jean-Pierre Claris de Florian, een achttiende-eeuwse Franse dichter die er ondanks zijn bon mots in slaagde om weldadig onbekend te blijven bij het grote publiek.

Linda.asselbergs@knack.be

LINDA ASSELBERGS

Beroemd zijn sucks. Geen idee waarom zoveel mensen er alles aan doen om het te worden. Ook mensen die niks kunnen