Ik was amper acht toen ik strips tekende. Logisch dat ik animatiefilm wilde volgen in Gent, maar ik heb mijn toelatingsexamen verknoeid. Nadat ik had gezegd dat ik Disneyfan was en het Animatiefilmfestival niet had bezocht, mocht ik het vergeten.
Ik ging journalistiek studeren, maar zag mezelf niet als reporter, omdat ik vrije tijd wil overhouden. Ik koos voor de bedrijfsjournalistiek en werk nu als communicatieverantwoordelijke in de zorgsector.
In 2006 gaf het toeval een totaal nieuwe wending aan mijn leven. Radio 1 organiseerde de wedstrijd Win een autobiografie. Ik had mijn zus ingeschreven, die door een verkeersongeluk haar kortetermijngeheugen verloor. Een redacteur zou dan voor haar haar levensverhaal beschrijven.
Ik won niet, maar kreeg een kans. Mijn voorstel van amper drie lijnen lang was blijkbaar zo aantrekkelijk geformuleerd dat de uitgeverij Van Halewyck erop aandrong dat ik het verhaal zelf zou schrijven. Waardoor er een nieuwe wereld voor mij openging.
Ik vond het schrijven tof en begon meteen aan een tweede boek, De minzame moordenaar, een thriller, omdat ik altijd al hield van spannende boeken. Men zegt immers : je schrijft wat je leest.
’s Nachts stuur ik soms een sms met ideetjes naar mezelf. En ik noteer veel in notitieboekjes. Al die ideeën stapelen zich op tot een verhaal dat helemaal anders kan eindigen dan eerst gedacht.
De nacht kan inspireren, net zoals autorijden. Daarom heb ik ook een andere job, afwisseling werkt inspirerend. Als ik na het werk naar huis rij, komen de verhalen weer boven met een zekere frisheid.
Ik werk met weinig discipline en ook niet dagelijks. Ik ben wel een avondmens, de ochtend vind ik verschrikkelijk. ’s Avonds kan ik perfect schrijven terwijl ik televisie kijk en ook nog wat muziek beluister. Ik werk het best als ik drie dingen tegelijk doe en ik hoef me niet af te zonderen.
Schrijven scherpt de geest. Ik observeer graag mensen. Als kind keek ik op de speelplaats naar wie voetbalde. En ik doe graag boodschappen om, leunend op mijn karretje, rond te kijken. Op café zit ik in de hoek en heb alles gezien. Soms blijven impressies me heel lang bij.
Succes streelt je ego, dat is meegenomen. Maar het is niet omdat ik prijzen ontvang dat ik me fantastisch ga vinden.
Via het schrijven ontmoet je boeiende mensen. Dat is belangrijk voor iemand die toch wat afgelegen woont en werkt, ik woon in Kortrijk. Misschien word ik net daardoor minder afgeleid.
Ik hou van drukte. Daarom misschien kijk ik graag naar het nieuws, eerst dat van zeven uur, dan Terzake en vervolgens het late nieuws. Ik ben altijd ontgoocheld als het late journaal niets brengt dat is gebeurd sinds het nieuws van zevenen ( lacht).
Bram Dehouck (34) won met zijn debuut ‘De minzame moordenaar’ in 2010 zowel de prestigieuze Gouden Strop als de Schaduwprijs, in 2012 won hij weer de Gouden Strop met ‘Een zomer zonder slaap’. Nu komt zijn derde thriller uit, ‘Hellekind’.
DOOR PIET SWIMBERGHE & FOTO WOUTER VAN VAERENBERGH
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
