Door mij zo lang aan de VRT te verbinden, heb ik misschien te veel op veilig gespeeld. Uit financieel oogpunt was dat zeker te verdedigen, maar wellicht heb ik daardoor toch kansen gemist. Maar spijt ? Nee. Ik ben nog maar vijftig. Wie weet welke interessante rollen komen er nog op me af. Het hoofdstuk ‘omroepen’ is nu definitief afgesloten. Zo komt er weer ruimte voor iets anders. Een bevrijdend gevoel.
Alleen zingen of alleen acteren ? Geen idee hoe dat zou zijn. Versnippering is er altijd geweest. Een verarming, misschien, want wie volledig focust op acteren zal wel een hoger niveau halen. Maar anderzijds is de afwisseling zeer aangenaam. En niemand weet waar ik zou staan, mocht ik voor één pad hebben gekozen. Ik had dan evengoed totaal kunnen falen.
In het ontwerpen voel ik de drang om zelf iets nieuws te creëren. Wat ik als zangeres en actrice niet heb. Ik heb een lamp en tafels ontworpen, die nu in de ontwikkelingsfase zijn. Het is een heel boeiende zoektocht. Originaliteit is anno 2015 niet evident ; het verschil zit vaak in details. Oog voor ‘interieur’ heb ik altijd gehad ; mijn vader was architect.
Esthetiek geeft mij een goed gevoel. Een mooie vorm, een speciale lichtinval, het contrast van een zonsondergang en dreigende wolken… Dat zijn momenten van geluk.
Dat onze ouders ons inpeperden dat we gedistingeerd moesten zijn, heeft me soms meer gehinderd dan geholpen. Mijn emotionele wereld was veel rijker en wilder dan ik dacht te mogen tonen. Het heeft lang geduurd voor wat ik naar buiten toe liet zien en wat ik vanbinnen voelde in evenwicht was.
Wakker liggen van wat anderen over je denken is tijdverlies. Ik weet hoe snel een mening is gevormd en hoe zwaar je je daarin kunt vergissen. Zelf had ik op jonge leeftijd ook snel een oordeel klaar. Met de jaren word je milder. Ik heb het dan ook moeilijk met het extremisme dat ons vandaag omringt.
Ik kijk nu op een minder radicale manier naar mijn ouders. Ik ben heel kwaad geweest op mijn vader. Als jongste van drie heb ik de echtscheiding van mijn ouders van dichtbij meegemaakt. Ik koos partij voor mijn moeder. Ik besef dat ik destijds te extreem gereageerd heb, maar nu is het te laat : vader is jaren geleden overleden. Ik zou willen dat hij wist dat ik hem graag zag en dat ik heel dankbaar ben voor wat hij mij heeft meegegeven. Een niet-harmonieus ouderkoppel is natuurlijk iets wat je meedraagt, maar zou het wel ergens rimpelloos verlopen ? Met de littekens op onze ziel moeten we leren leven.
Rond alzheimer zou geen schaamte mogen bestaan. Als ik over de dementie van mijn moeder praat, merk ik dat mensen daar iets aan hebben. Velen zitten in hetzelfde zware emotionele proces en vinden steun in herkenning. Ook omdat je onvermijdelijk fouten maakt. Zoals blijven discussiëren met demente ouders, dat heeft geen zin. Liefde en warme aandacht geven, daar komt het op aan. Ook al is dat soms, als ze kwaad worden, best moeilijk. Hoe dicht je ook bij hen staat, je kunt niet in hun hoofd kijken. Ooit kwam ik in het rusthuis, net toen de mis bezig was. Mijn moeder knipoogde naar me. Ik interpreteerde dat als : zie ons hier zitten, dit interesseert ons allebei niet. Waarschijnlijk zat dat helemaal niet in haar blik, ik beeldde me haar gewoon in zoals ze vroeger was. Ze is nu iets meer dan twee jaar dood, maar ik droom nog vaak van haar en in mijn diepste onderbewustzijn blijft het doormalen.
Andrea Croonenberghs (50) was 26 jaar lang omroepster bij de VRT. ? Ze zingt bij de groep La Piovra. ? Als actrice speelde ze in tv-series als Windkracht 10, Flikken en Thuis. ? Tegenwoordig is ze geregeld in het theater te zien. ? Sinds kort ontwerpt ze ook meubels.
PETER VAN DYCK & FOTO SISKA VANDECASTEELE
“Dat onze ouders ons inpeperden dat we gedistingeerd moesten zijn, heeft me soms meer gehinderd dan geholpen”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
