Kijkt u ook met argwaan naar de veertiende op de tweede maand van uw kalender ? Bent u niet van plan om uw crisisgeld dit jaar aan afrodisiaca te besteden die weer geen moer uithalen ? Dan kunnen we beter Valentijn op een andere manier doorbrengen.

Mijn vriendin Amélie O. heeft ooit gepleit voor de afschaffing van valentijn. Zij wou de “potsierlijke hoogmis van de liefde” vervangen door het feest van de eenmalige ontrouw. Het feest van Santo Cornuto. Ik geef toe dat het allemaal veel spannender lijkt dan het huidige gedoe met pralines, selder en oesters, maar de indigestie een dag later lijkt mij veel groter. Tussen ons gezegd : Amélie O. is verder een fantastisch wijf, maar haar ideeën deugen voor geen meter. Dat valentijn moet worden afgeschaft, daar kan ik haar nochtans gelijk in geven.

Valentijn is lang niet meer wat het vroeger was. Het was ooit de meest romantische en spannendste dag van het jaar, de dag van de geheime liefde. Wie verholen gevoelens koesterde, mocht op 14 februari zijn of haar liefde verklaren met de nodige egards, brieven en bloemen. De kwestie is : wie is er tegenwoordig nog in het geheim verliefd, langer dan een paar dagen, een paar weken hoogstens ? Zoekende singles doen graag een tango per e-mail of chat, maar geheim blijft vaak alleen hun naam, niet hun verlangen. De passie van woorden laait dan met gemak zo hoog op, dat roekeloze tortelduiven geen geduld meer kunnen oefenen om hun maskerade nog langer vol te houden, tot 14 februari bijvoorbeeld. Nee, valentijn is in die zin onnoemelijk gedateerd. Spijtig, maar helaas. Door de jaren heen is het feest verwaterd, vervlakt en vertekend. Nu is het alleen nog maar een lelijk en luid excuus voor gevestigde koppels om geld te geven aan bloemisten, restauranthouders, juweliers en eroticawinkels, omdat het nu eenmaal zo hoort. Omdat de entertainmentbusiness het illustreert en derhalve voorschrijft. Tot groot ongenoegen van wie niet gelooft in een opgelegd liefdesfeest, en zeker niet tot jolijt van wie op die dag nog steeds allenig door het leven gaat. Allenig, als in : min of meer alleen, met wisselend bedgeluk, maar zonder vaste relatie. In Amerika noemen de singles 14 februari niet Valentine’s Day maar Singles Awareness Day ofte SAD Day. Sad : ziedaar een frappant predicatief. Ook al is de solidariteit tussen soortgenoten op die dag groot, dan nog voelen happy singles zich vast als een groep loos feestende sukkels. Het leven is immers veel schoner met twee, en valentijn duwt ze met hun neus in de zuurzoete feiten. Ik kan het weten.

Meer dan tien jaar ben ik dapper allenig geweest. De korte relaties waarin ik serieel terechtkwam, speelden zich om een of andere vreemde reden nooit af in februari. Op 14 februari was het bijgevolg altijd wat nagelbijten, ook al bleef mijn mening over valentijn onveranderd cynisch van aard. Valentijn was een feest van de commerce, valentijn was stijlloos, valentijn was ridicuul. De confrontatie met zoveel bloedrode harten was in werkelijkheid een harteloze confrontatie met mijn burgerlijke staat, een vingerwijzing naar mijn ettelijk falen, zelfs al rekende ik mijzelf tot de ontvoogde en dus contente singles. Misschien was het niet zozeer de commerce die mijn dedain voor die dag aanwakkerde, dan wel het ongeschonden kinderlijk verlangen dat in mijn binnenste woelwateren huishield. Het verlangen naar permanente geborgenheid, naar weltschmerztroost en naar dagelijkse, alledaagse lijfelijkheid. Naar onversneden liefde dus. Op 14 februari leken alle verliefde koppels alleen maar gelijktijdig met hun vinger in mijn wonde te graaien. Onrechtvaardig was het. Valentijn was Doemdag. Verliefden waren de vijand. Bovendien hebben koppels die dag echt niet nodig om de liefde te vieren, vond ik. Voor hen is het mogelijk alle dagen feest. Ook mogelijk alle dagen miserie en gemekker, maar dat hebben ze tenminste zelf in de hand. Singles hebben helemaal niets in de hand. Hoe harder men immers verlangt naar liefde, hoe minder kans dat ze op een dag in volle glorie voor de deur staat.

Valentijn mag voor mijn part gerust het feest van de verloren harten worden. Van de allenigen. Van de wrakken uit scheidingen en van de immer dolende, zoekende zielen. Koppels die lak hebben aan valentijn moeten zich op die dag eigenlijk moreel verplicht voelen om minstens één en liefst meerdere singles uit te nodigen uit hun vriendenkring. Niet voor ongehoorde activiteiten, beste lezer, zoals sommigen onder u, wellicht voorstanders van de dag van de eenmalige ontrouw, meteen al fantaseerden. Neen, gewoon om eens mee uit eten te gaan bijvoorbeeld. Of om voor te koken. Mag ik u vragen om dat vanaf nu ook te doen ? Denk eens buiten uw nest. Beeld u zichzelf eens in wat het is om op de kleffe dag van de harten te zitten zappen. Doorbreek misschien eens de zelfgenoegzaamheid waarmee de meeste koppels door het leven banjeren. Maak het warm en gezellig voor de alleenstaande mens, en toon hem dat er nog hoop is. En vooral : toon dat geen enkele relationele status perfect is. Wees zuinig met het en passant kussen of bepotelen van uw bedgenoot. Maak het een eenzaam hart niet moeilijk. Kunt u zich niet vrijmaken die dag, stuur dan geen bloemen of kaarten omdat dat makkelijker in uw huishoudelijk schema past – u kan evengoed een foto van uw beider, van liefde gloeiende naakte verstrengelde lijven naar een single sturen, plus een koord van goed en wel twee meter en een handboek over knooptechnieken. Bloemen noch kaarten dus. Op Nieuwe Valentijn is het echte diepe genegenheid en aandacht die telt.

Wat mij betreft, of ons (juicht, want de duivin heeft haar duif gevonden), wij hebben ons plechtig voorgenomen om een paar recent gesneuvelden en chronisch alleenstaanden op de bewuste dag uit te nodigen. Dit jaar valt valentijn namelijk op een zondag. Rekent men de venijnige zondagsblues bij de valentijnsmisère, plus vast en zeker een loden hemel en striemende regen, dan mag men er zeker van zijn dat valentijn dit jaar een paar onrustige zielen de dieperik in kan jagen. Laten we dan maar feesten. En hopen dat een paar eenzame zielen malkander zullen vinden, ergens tussen de soep en de patatten, tussen oesters en selderstokken. Het kan immers geen kwaad om op valentijn De Liefde een luttel te helpen.

Door Els De pauw