Sarah El Massaoudi Verryt: ‘Vrouwenlichamen worden hypergeseksualiseerd’

‘Het gevolg van die strijd is dat vrouwen en non-binaire personen hun zelfbeschikkingsrecht verliezen’, schrijft Sarah El Massaoudi Verryt, activist bij Baas over Eigen Hoofd. Ze is een van de 110 stemmen die een antwoord geeft op de vraag waarom een Internationale Vrouwendag nog steeds nodig is, ook na 110 edities.

Ongelijkheid tussen mannen en vrouwen tiert nog altijd welig en dat wereldwijd. Die ongelijkheid manifesteert zich in allerlei vormen van onderdrukking, discriminatie, (seksueel) geweld en mensenrechtenschendingen. Afhankelijk van tijd en context kunnen de concrete uitwerkingen er anders uitzien, maar allen zijn ze nauw verbonden met de patriarchale hiërarchie in veel samenlevingen. Daarnaast spelen ook witte dominantie, koloniale en oriëntalistische denkbeelden en allerlei verkapte heteronormatieve en validistische normen een grote rol in de uitsluitingsmechanismen waar vrouwen, maar ook non-binaire personen en zelfs mannen, onder gebukt gaan.

Een voorbeeld dat de tand des tijds helaas doorstond is de obsessie met het vrouwenlichaam. Vrouwenlichamen worden niet enkel hypergeseksualiseerd, maar ook ingezet in allerlei politieke en ideologische strijden. Met als gevolg dat vrouwen en non-binaire personen hun zelfbeschikkingsrecht wordt ontnomen. In België kunnen honderden, misschien wel duizenden, meisjes, vrouwen en non-binaire personen nog steeds niet kiezen wat ze al dan niet dragen. Maar ook in deze zijn heel wat mannen ‘collateral damage’. Van (ongeschreven) dresscodes tot expliciete hoofddoekenverboden: het heeft allemaal effect op het leven van een zeer grote groep mensen die niet willen of kunnen conformeren aan de geldende normen.

Vrouwenlichamen worden hypergeseksualiseerd en zijn de inzet voor politieke en idealogische strijden

Deze mensen zijn niet enkel het mikpunt van spot en geweld, maar verliezen ook toegang tot allerlei sociale grond- en mensenrechten. Zo worden vrouwen die een hoofddoek dragen in België bijvoorbeeld stevig beroofd van onderwijs- en arbeidskansen en botsen ze tegen structurele discriminatie op de woonmarkt en in de vrijetijdssector. Deze vrouwen kunnen bij het opkomen voor hun rechten op opvallend weinig steun rekenen van andere vrouwen en ‘feministen’, die zich geregeld voor de kar van islamofobe krachten laten spannen. Nochtans is baas over eigen hoofd een even legitiem strijdpunt als baas over eigen buik én lijf.

Uiteraard betekent de afschaffing van de diverse hoofddoekenverboden niet dat de strijd voor vrouwenrechten gewonnen is, maar het zou ons al wel een stap dichter brengen bij ons ultieme doel: een samenleving waarin iedereen gelijk, vrij en solidair is met elkaar.