Eva Rossie (50) was van haar achttiende tot haar veertigste professioneel model, maar maakte vorig jaar resoluut haar eerste droom waar: portretfotograaf worden. In haar (nude) beelden schuwt ze de rondingen en rimpels niet, in de hoop dat almaar meer mensen er de schoonheid van gaan inzien.
‘Ik hou van sensualiteit en verleiding. Het zotte is dat die kant van mij pas vorige zomer echt naar boven is gekomen. Tot dan was ik heel verlegen, ook met mijn partners. Waarschijnlijk had dat te maken met mijn moeder, die erbij liep als een quakervrouw en seks des duivels vond, en met mijn eigen gevoeligheid. Ik werd gepest op school en ook later trok ik me enorm aan wat de omgeving over mij dacht.
Maar kort voor mijn vijftigste verjaardag kantelde er veel. Ik had een krachtprestatie geleverd door te herstellen van een totale mentale en fysieke breakdown twee jaar eerder. De positieve, altijd lachende Eva, die bijna haar bachelor kunstwetenschappen had gehaald, die in een galerie werkte, af en toe nog een shoot deed – ze was als een kaartenhuis in elkaar gestuikt. Met de hulp van mijn fantastisch lieve partner en een vijftal hartsvriendinnen kwam ik erbovenop. En toen besefte ik dat het afgelopen moest zijn met altijd rekening te houden met verwachtingen en vooroordelen. ‘Trek het u niet aan’ – ik had het zo vaak gehoord van mijn vriendinnen en het zelf constant tegen hen gezegd, maar pas na die ziekte kon ik er echt naar handelen.
Het vraagt lef, maar ik moet het doen voor al die andere verlegen vrouwen.
Ik wilde weer volop leven en voelde mijn eerste liefde weer bovenkomen. Twintig jaar geleden had ik al een avondopleiding fotografie gevolgd, ik had zelfs kort geprobeerd er mijn job van te maken, maar tussen de vele Magnum- en modefotografen die ik ken, voelde ik me piepklein. Tot ik vorige zomer dus besefte dat dat niet in de weg mocht staan van wat mij intens gelukkig maakt, en dat is portretten maken. Sindsdien kreeg ik al veel mooie reacties. De mensen die ik fotografeer spreken van een boost voor hun zelfvertrouwen, en dat is exact wat ik wil.
Mijn beeldtaal is een gestileerde vertaling van die ’trek het u niet aan’. Neus, glimlach, boezem of benen: iedereen heeft iets moois en iedereen kan verleiden. Body positivity! Vorige maand portretteerde ik een vrouw van vijftig in lingerie. Ze had dat altijd gewild, maar nooit gedurfd. Blijkbaar slaag ik erin mensen hun remmingen te laten vergeten.
Ik ben een soort vriendelijke voyeur die werkt vanuit wat mijn idool Annie Leibovitz zei: ‘I’m not afraid to fall in love with the people I portray.’ Ik voel zoveel warmte voor mijn modellen en kan niet gelukkiger zijn dan wanneer ze opbloeien. Dan beginnen ze het proces waarin ik zelf zit. Ik sport wel en let op mijn eten, maar kon dat maatje 36 niet behouden. Onlangs poseerde ik tussen een prachtig meisje van 26 en een ex-model van 61 en ik was de dikste. Tant pis. Ik post online steeds vaker zelfportretten waarop mijn rondingen en plooien te zien zijn. Het is een onderzoeksproces, dat ik wil voeren tot het punt van totaal verval. (lacht)
Het vraagt lef, maar ik moet het doen voor al die andere verlegen vrouwen. En om mannen onder hun kont te blijven schoppen. Zij zijn vaak zo geconditioneerd dat ze direct kritiek hebben als het vrouwenlichaam niet meer perfect is. Mijn eigen partner doet het soms ook, waarschijnlijk onbewust. Als ik daar dan niet van slaap, herinner ik mezelf ’s ochtends aan dat sleutelzinnetje: ‘Trek het u niet aan.’ Breek uit dat keurslijf, vertrouw op je eigen kracht, vind schoonheid in kwetsbaarheid. Ja, ik heb misschien een rond buikje, maar ik ben ook sensueel. Voilà!’
