Hij acht zijn familienaam niet nodig om een onderscheid te maken, dus respecteren we de wens van Casimir (53) maar al te graag bij wijze van verjaardagscadeau. Het dertigjarige jubileum van zijn label viert de meubelmaker van thuis uit, waar hij ongestoord de komende dertig jaar plant.
Twintig jaar geleden vertelde u nog dat u moeizaam uw plek op de designkaart kon vinden. Hoe staat u daar nu tegenover?
‘Als ontwerper is het altijd een beetje zoeken in het begin. Ik denk dat ik ondertussen mag stellen dat ik tot een zeer persoonlijke en herkenbare vormtaal ben gekomen. Ik ontwerp niet volgens bepaalde trends, maar werk steeds vanuit een geheel eigen visie. Het is niet altijd gemakkelijk om vanuit die mindset de nodige aandacht te krijgen voor je werk, maar ik vind het een van mijn grootste verdiensten. Al dertig jaar ga ik voor duurzaamheid. Als iets goed is, dan blijft het dat ook en wordt het op lange termijn een klassieker. Een van de eerste dingen die ik maakte, verkopen we vandaag nog altijd. De onrust van de prille dertiger is eraf. Ik beheers mijn metier en wil nog groeien. En als het even kan: nog 25 jaar doorgaan.’ (lacht)
Hoe heeft u de markt de voorbije decennia zien evolueren?
‘De designwereld is naar mijn mening meer en meer een industrie geworden zoals de modesector: oppervlakkig en snel. Het draait allemaal om euro’s en ik hoor steeds meer ontwerpers getuigen dat ze dit stilaan beu zijn. We moeten oppassen dat we niet gewoon designstukken gaan verzinnen omwille van economische redenen. Ik wil enkel werk op de wereld zetten als het ook iets bijdraagt en een verhaal vertelt. Vandaag zie je meer styling dan effectieve vormgeving.’
Een presentatie op Salone del Mobile zit er dit jaar niet in en ook een geplande expo in Miami is onzeker door het coronavirus. Wellicht niet de verjaardag die u voor ogen had?
‘We voelden meteen de impact. We waren bezig met de voorbereidingen voor Milaan toen plots alles werd stopgezet. Het enige dat dit jaar met enige zekerheid doorgaat is een boek dat eind dit jaar gepland staat. Er zijn voortdurend externe factoren die je verhaal een andere kant doen opdraaien. Dat heb ik de voorbije jaren al meermaals meegemaakt. Dan is het gewoon een kwestie van zoeken hoe je weer verdergaat. De kunst zit hem in de veerkracht.’
