Levende kunst

Iedereen spreekt vol bewondering over San Ming, zelfs de vermaarde trendwatcher Li Edelkoort. Velen hebben zijn flat bezocht, die hij als een soort uithangbord gebruikt. Want om het halve jaar richt hij deze ruimte opnieuw in. “Wat ik eigenlijk doe, is waar veel mensen over dromen: alles eens lekker door elkaar halen en veranderen. Velen zijn daar bang voor. Maar het is leuk, meer nog, het doet je herleven, een nieuw interieur zorgt voor spanning.” Foto: De donkere, sfeervolle hal zit in een soort van geometrische art-decojas.

Net voor de reorganisatie houdt hij een verkooptentoonstelling van zijn gehele interieur. “Dan is het hier net een soort kunstgalerie”, zegt hij. Op die manier kreeg hij in de loop van de jaren nogal wat bekende ontwerpers over de vloer. Met tal van hen heeft hij ook samengewerkt. Toch is hij niet zo bekend bij het grote publiek. Dat komt vooral doordat hij zich niet echt toelegt op design. Hij ontwerpt geen tafels, stoelen of lampen die op grote schaal worden geproduceerd. Wat hij doet, is vooral maatwerk. Hij bedenkt bijvoorbeeld concepten voor de inrichting van restaurants of couturewinkels. Foto: San Ming gebruikt deze tafel niet alleen om aan te ontwerpen, maar ook als werkbank waar hij aan schildert of meubels bouwt. Veel vervaardigt hij immers zelf. Dat doet hij snel en overtuigend, zonder aarzelen, in een krachtige, duidelijke stijl.

Ming kan van alles aan, van het ontwerpen van een meubel, tot het maken van een originele wanddecoratie of zelfs het vervaardigen van een kunstwerk. Door de jaarlijkse facelift van zijn flat deed hij flink wat ervaring op. “Nadat alles hier de deur uit is, geef ik me één week de tijd om een nieuw interieur te realiseren. Dan wordt dit hier één groot atelier. Dit is trouwens effectief mijn werkplaats. Al mijn materiaal zit in de muurkast.” Foto: In de werkruimte is het wanddecor vrij streng geometrisch opgevat, net een schilderij uit de jaren twintig.

Ming maakt heel wat zelf. “Dat begon onder meer met schilderijen. Je moet weten dat ik van allerlei soorten kunst hou. Ik ben bijvoorbeeld tuk op de abstracte werken van Franz Kline en Robert Motherwell, of ook van Walter Leblanc. En ik hou ook van oosterse kunst, maar ik kan niet alles kopen. Daarom besliste ik jaren geleden om zelf maar wat te maken. Dat is ook niet allemaal zo ingewikkeld hoor. En mij maakt het ook niet uit of ik nu een kleed maak, een schilderij, een tas of een juweel. Het is allemaal handwerk en dat vind ik erg leuk. Veel mensen schijnen te vergeten dat er bij kunst handwerk komt kijken.” Foto: Een schitterend doorzicht vanuit de zitkamer, met uitgesproken zwart-witcontrasten en goed gekozen kunstwerken.

Waar haalt Ming dan zijn voorbeelden? “Weet je, ik put geen inspiratie uit Nederlandse interieurtijdschriften, want ze lijken allemaal op elkaar. Jullie blad vind ik wel goed en actueel. En ik volg de internationale pers, ik weet dus wat er aan de hand is. Mag ik trouwens opmerken dat ik design soms ontzettend lelijk vind? Er is gewoon te veel. Altijd weer het wiel heruitvinden is toch ook niet echt nodig? En dan bedenken ze van die grapjes: niets voor mij.” Foto: De bibliotheek is de intiemste hoek.

San Ming houdt ervan om uiteenlopende kunststijlen met elkaar te combineren. “Soms leidt dit tot rare combinaties, van bijvoorbeeld iets Japans, Europees en Afrikaans. Op die manier is er ook wat te zien. Strakke, moderne interieurs vind ik te serieus. Ik hou niet van versiering om de versiering, maar ben niet bang voor een ornament. Westerlingen denken snel dat de oosterse stijlen minimalistisch zijn. Dat zijn ze niet, ze zijn gewoon gestileerd en er zit overal versiering in verscholen. Chinezen houden trouwens veel van decoratie.” Foto: De zithoek met een oosterse bank.

San Ming betrekt een compacte flat in Amsterdam-Zuid, een mooie buurt uit het begin van de twintigste eeuw. De woonst heeft een conventionele indeling met een inkom en een apart bureau, nu zijn bibliotheek. “Dat is een beetje klassiek, maar dat is niet erg. Ruimtes waarin van alles door elkaar loopt, hoef ik niet. Woonkeukens vind ik afgrijselijk. Dat soort trends zijn overbodig. Nu moet iedereen bijvoorbeeld mee naar de badkamer. De mensen laten die graag zien. En waarom zijn die trouwens zo groot? De woningen lijken op showrooms. En nu moeten ook de tuin en het terras een woonkamer worden. Nee, voor mij hoeft dit allemaal niet, geef mij maar wat kleuren, materialen en objecten.” Foto: De paneeldecoratie in de slaapkamer.