Restaurant Sel Gris: Het uiterlijk of de smaak

Het restaurant Sel Gris in Duinbergen wordt regelmatig bezocht. Het mooi gepresenteerde eten, het decor en de afgeborstelde bediening trekken vooral volk met geld.

Frederik Deceuninck weet wat werken is. Hij is tot na middernacht bezig is in zijn restaurantkeuken en is ’s ochtends om 7 uur in de slagerij van de vader van zijn vriendin om een handje toe te steken en om even bij zijn lief te zijn. In de eetzaal weet de blozende kok te charmeren door zijn ongebreidelde enthousiasme.

Frederik Deceuninck was vijfentwintig jaar oud toen hij zes jaar geleden met Sel Gris begon. Hij kon bogen op drie jaar Karmeliet en drie jaar Jardin Tropical. In zijn eigen restaurant hecht hij veel aandacht aan de presentatie van de gerechten en aan een oogstrelende omgeving. Onlangs werd de eetzaal in een nieuw jasje gestoken. Alles wat donker was, werd licht en alles wat licht was werd donker. Muurbanken verdwenen en er kwamen nieuwe stoelen en tafels, die ruimer uiteen staan. Vanuit de eetzaal kijkt men uit over strand en zee.

Sel Gris wordt regelmatig bezocht. Het mooi gepresenteerde eten, het decor en de afgeborstelde bediening trekken volk met geld. Met het beperkte aantal plaatsen, twaalf personeelsleden en de eersteklasproducten kan een bezoek moeilijk goedkoop zijn. De gemiddelde besteding voor spijs en drank ligt al lang boven 100 euro per couvert. De driegangenlunch (35 euro) en het kleine menu van vier gangen (65 euro) bieden de mogelijkheid om aan het prijzengeweld te ontsnappen.

Wij kregen het menu ‘Essentie en Smaken’ (90 euro plus 40 euro voor de wijnen) voorgeschoteld. Bij Spring Gin ‘Gentleman’s Cut’ met Fentimans Tonic en twee dashes Malaria Bitter kwamen spetterende hapjes, zoals oester met structuren van Bloody Mary of kroepoek met varkensoor, mimolette en poeder van mosterd. Weinig smakende grijze garnalen kwamen met avocado, yoghurt, radijs en dille. Zalm verscheen met komkommer en rammenas.

Oester combineerde de chef met rode biet en ricotta. Sorbet van pina colade kwam als trou normand. Rode poon lag in een moderne paella met fregola pasta, verkookte mosseltjes, inktvis, chorizo, puree van rode paprika en aioli. Bij een weerbarstig stukje wit-blauw rund lag in rode wijn gekonfijte sjalot, mousselinesaus en bordelaise jus. Er waren drie nagerechten, waarvan wij rijst met kaki, pandanblad, limoen en goudblad vermelden. Alle gerechten waren onwerkelijk mooi, maar soms zaten de kooktijden niet goed of misten wij smaak. Het wijnarrangement kon niet over de hele lijn boeien. (PvD)