Werkgevers in de Bengalese kledingindustrie treden, twee jaar na de Rana Plaza-ramp die meer dan 1.000 mensenlevens eiste, nog altijd hardhandig op tegen pogingen om vakbonden te vormen. De situatie is verbeterd, maar de arbeidsomstandigheden zijn nog steeds niet wat ze moeten zijn.
Human Rights Watch (HRW) lanceerde een rapport om na te gaan wat er sinds de ramp die op 24 april 2013 veranderd is in Bangladesh: ‘Er worden inspanningen gedaan om de fabrieken veiliger te maken, maar de regering en westerse bedrijven kunnen en zouden meer moeten doen om internationale standaarden te doen naleven die de rechten van werknemers beschermen.’
De mensenrechtenorganisatie baseerde zich voor het rapport Whoever Raises Their Head, Suffers the Most’: Workers’ Rights in Bangladesh’s Garment Factories op interviews met meer dan 160 arbeiders die werken in 44 fabrieken, die kledij maken voor bedrijven in Noord-Amerika, Europa en Australië.
‘Geef hen een stem zonder vrees voor vergelding’
‘Als Bangladesh een nieuw Rana Plaza wil vermijden, moet het zijn arbeidswetgeving effectief uitvoeren en zich ervan verzekeren dat arbeiders in de kledingindustrie hun stem kunnen laten horen over veiligheid en arbeidsomstandigheden, zonder te moeten vrezen voor vergeldingsmaatregelen of ontslag’, zei Phil Robertson, adjunctdirecteur voor Azië bij HRW.
Fysiek en verbaal geweld
Textielarbeiders komen nog steeds in aanraking met moeilijke werkomstandigheden. Ze worden uitgescholden door hun managers als ze vragen naar een pauze of drinkbaar water. De grote meerderheid van arbeiders is van het vrouwelijke geslacht, terwijl de oversten over het algemeen mannen zijn. Het verbale geweld dat deze vrouwen moeten ondergaan, is vaak van seksuele aard.
Ook worden arbeiders mishandeld wanneer ze protesteren tegen de oneerlijke lonen en onmenselijke werkomstandigheden.
Regering en modemerken moeten meer doen
‘Als Bangladesh fabrieksbazen die arbeiders aanvallen en het recht ontzeggen om een vakbond te vormen niet ter verantwoording roept, dan zet de regering praktijken verder die al het leven van duizenden arbeiders gekost hebben. Human Rights Watch roept daarom de Bengalese regering en de
fabriekseigenaren, maar ook de westerse kledingmerken, op tot respect voor de rechten van de werknemers en vraagt een einde aan het onrechtmatige viseren van vakbondsleiders door fabriekseigenaren en -opzichters.
De mensenrechtenorganisatie wijst er op dat geen enkel van de fabrieken in het Rana Plaza-complex een vakbond had die kon ingaan tegen de fabrieksleiding. Op dit moment kent nog altijd minder dan 10 procent van de fabrieken enige vakbondsvertegenwoordiging.
‘Vier mensen hielden me vast en sloegen me op de benen met stokken. Twee mensen sloegen tegelijkertijd mijn vrouw met ijzeren staven. Ze werd geslagen op het hoofd en haar rug. Haar armen waren ernstig verwond en ze bloedde. Botten in haar vingers waren gebroken en ze had veertien hechtingen nodig in haar hoofd. Terwijl ze Mira aan het slaan waren, zeiden ze ‘Als je vakbondswerk wil doen, zal er bloed vloeien.’ – Mitu Datta, arbeider in een textielfabriek in Chittagong. Hij beschrijft de aanval op zijn vrouw en hem aan de fabriek waar ze werken.
‘Tachtig procent van de arbeiders in onze fabriek is vrouwelijk. Wanneer ze zwanger zijn, krijgen ze geen verlof of een bonus van onze managers. Als we protesteren, schelden onze oversten ons uit. ‘Als je je concentreert op seks hebben, waarom werk je dan hier? Ga dan maar in een bordeel werken.” – Een vrouwelijke arbeider van een fabriek in Dhaka
‘Ze sloegen me, ik kreeg klappen op mijn oren, ze boksten ze op mijn borstkas en op mijn zijkant. Toen ik neerviel, stampten ze me. Ik riep om hulp.’ – Een arbeider uit Dhaka werd in elkaar geslagen toen hij een collega te hulp schoot die ontslagen werd zonder uitbetaald te worden.
(LP)
