Moderedactrice Ellen De Wolf krijgt vaak de vraag of het moederschap met haar job te combineren valt. Haar vriend krijgt die vraag nooit. ‘Zullen we afspreken die vraag niet meer te stellen of anders hem er ook mee lastig te vallen?’
Vorige week maakte de Nieuw-Zeelandse premier Jacinda Ardern (37) op sociale media bekend dat ze zwanger is van haar eerste kind. Ze was op dat moment net geen honderd dagen aan de macht. De first baby wordt in juni verwacht. Ardern liet meteen ook weten dat ze zes weken ouderschapsverlof zal nemen. In die tijd zal coalitiepartner Winston Peters het premierschap overnemen, wat hij ook doet als Ardern in het buitenland is. Daarna zal haar man Clarke Gayford, die een programma over vissen presenteert op de Nieuw-Zeelandse televisie, huisvader worden.
Toen ik anderhalf jaar geleden mijn zoon kreeg, was ‘bereikbaarheid’ het laatste van mijn zorgen
Het nieuws over de zwangerschap haalde wereldwijd de krantenkoppen. Toen onze premier Michel in januari 2016 voor de tweede keer vader werd, was dat zelfs in België niet meer dan een berichtje in de kantlijn. Dat zegt iets over hoe we vandaag nog steeds denken over moeder worden en een carrière hebben. Ardern is niet de eerste vrouwelijke premier die tijdens haar ambtstermijn een kind krijgt, maar het is wel al van de Pakistaanse leider Benazir Bhutto in 1990 geleden.
De reacties op haar zwangerschap gaan van het veelgehoorde “vrouwen zijn multitaskers” tot hier en daar een “ze is met haar hoofd niet bij het land”. Ardern zelf ziet het probleem niet. Op de vraag hoe ze erin slaagde een regering samen te stellen terwijl ze ook leed aan ochtendmisselijkheid, antwoordde ze kalmpjes: ” It’s what ladies do.” Dat is Nieuw-Zeelands voor: “Yes, we can!”
Toch lijkt ze er niet helemaal gerust op. Tijdens een persconferentie voegde ze er nog aan toe dat ze maar zes weken zou thuisblijven en intussen “altijd bereikbaar” zou zijn. Ze doet het daarmee wel beter dan de Franse minister van Justitie, Rachida Dati, die in januari 2009 het leven schonk aan dochter Zohra via een keizersnede en vijf dagen later alweer op kantoor stond. Dat heeft niets meer te maken met engagement en alles met schrik om je job te verliezen. Daar moeten we vanaf. Zowel vrouwen als mannen trouwens. Onderzoek wijst uit dat de angst om anders behandeld te worden op het werk nog altijd een van de belangrijkste redenen is voor mannen om weigerachtig te staan tegenover langer vaderschapsverlof.
Op de vraag hoe ze erin slaagde een regering samen te stellen terwijl ze ook leed aan ochtendmisselijkheid, antwoordde premier Jacinda Ardern kalm: u0022It’s what ladies do.u0022
Toen ik anderhalf jaar geleden mijn zoon kreeg, was ‘bereikbaarheid’ het laatste van mijn zorgen. Die eerste weken werden opgeslorpt door pampers, papjes en kijken hoe hij sliep. Ik heb me daar geen moment schuldig over gevoeld. Na drie maanden stond ik te springen om opnieuw te gaan werken. En ook daar heb ik me geen moment schuldig over gevoeld. Ook al heb ik harder gehuild dan mijn zoon, toen ik hem de eerste dag in de crèche achterliet.
Ik krijg vaak de vraag of het moederschap met mijn job te combineren valt. Mijn vriend krijgt die vraag nooit. Hij zorgt nochtans evenveel voor onze zoon en heeft net als ik onregelmatige uren. Zullen we afspreken die vraag niet meer te stellen of anders hem er ook mee lastig te vallen? Het antwoord is trouwens simpel. “Yes, we can.” Wij hebben een manier gevonden die voor ons gezin werkt. En soms ook niet.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
