Sportanker Aster Nzeyimana: ‘Ik doe de job van een van mijn jeugdhelden, hoe sick is dat niet?’

© Heleen Rodiers
Wim Denolf
Wim Denolf Wim Denolf is journalist bij Knack Weekend. Liefst schrijft hij elke week over een ander thema.

Aster Nzeyimana (28) groeide op in Zele en maakte in 2014 zijn debuut bij studentenradio Urgent. Hij ging via MNM naar Sporza en werd in 2016 sportanker in Het Journaal. Hij presenteert sinds vorige maand voetbaltalkshow Extra Time op Canvas.

Ik heb een winnaarsmentaliteit: ik wil uitblinken in wat ik doe. Ik ben altijd bezeten geweest van voetbal en speelde op mijn achttiende bij Eendracht Aalst in tweede klasse, maar dat was ook het moment dat ik inzag dat de echte top er niet in zat. Dat aanvaarden was makkelijk, een ander doel vinden niet. Omdat ik als kind al voetbalcommentatoren imiteerde, lijkt het alsof een carrière in de media voor de hand lag, maar zo eenvoudig was het niet. De zaken vielen pas in hun plooi na een periode van onzekerheid en herbronning, en dankzij een assistent aan de universiteit in Gent, die me na een pleidooi-oefening aanraadde om mijn licht op te steken bij de studentenradio.

‘Interviews gaan altijd over die twee of drie zaken die me goed afgaan, maar ik besef goed dat die andere lijst veel langer is’

Een goede voorbereiding is het halve werk. Presenteren is deels een talent en dat geluk heb ik dan, maar ik sta alleen op mijn gemak voor de camera omdat ik dat geluk alle kansen geef: omdat ik het werk verricht heb en weet dat er me niets kan overkomen. Die verslaggeving van het EK voetbal vorig jaar bijvoorbeeld, daar heb ik wekenlang voor gestudeerd. Half voorbereid ergens aan beginnen, weten dat je niet alles onder de knie hebt: dan raak je vanzelf gestresseerd.

Mijn me-time heb ik in de auto naar en van het werk. Ik ben extravert en haal veel energie uit sociale contacten, veel ruimte voor mezelf heb ik dus niet nodig. Als student rechten in Gent vond ik het altijd een luxe om kotgenoten in de buurt te hebben en ook gaan samenwonen met Lize (Feryn, red.) was een no-brainer. We trokken vier jaar geleden bij elkaar in na onze tweede date en hebben net een huis gekocht in Antwerpen – de vraag is eerder of ik het zou kunnen, alleen wonen. (lacht)

Er is meer waar ik niet goed in ben dan wel. Interviews gaan altijd over die twee of drie zaken die me goed afgaan, maar ik besef goed dat die andere lijst veel langer is. Ik ben dan ook niet iemand die álles wil doen. Gelukkig zijn heeft in mijn ogen veel te maken met ontdekken wat je goed én graag doet, en dan kom ik altijd bij mijn passie voor voetbal uit. Sommige kansen zijn te mooi om te laten liggen, maar voor mij moet niets – ik laat diezelfde kansen met plezier aan collega’s die ze misschien meer verdienen.

Een talkshow is meer dan zijn host. Ik presenteer Extra Time, maar dat is niet waarom mensen kijken. Wat telt, is dat de gasten en de gesprekken aan tafel goed zijn en dat heb ik niet in handen. Dat is een groot verschil met vroeger, toen ik er als voetbalcommentator of sportanker enkel voor moest zorgen dat ik het er zelf goed van afbracht. Ik ben geen controlefreak, maar dit is dubbel zo spannend.

Het gemis van mijn vader was groter voor mijn mama dan voor mij. Zij was als vroedvrouw naar Rwanda getrokken en reisde na mijn geboorte terug naar België om me aan de familie voor te stellen, maar vervolgens brak de Rwandese genocide uit en raakte ze meer dan tien jaar gescheiden van mijn papa. Voor haar vulde hun hereniging uiteraard een grote leemte, maar zelf ben ik nooit iets tekortgekomen. Ik had een slimme en zorgzame mama en geweldige grootouders, ik woonde in het beste deel van de wereld en kende als kind niets anders dan ons leven zoals het was – wat zou ik nu klagen over het verleden?

Vroeg je dromen realiseren geeft rust. Ik kan me de tijdsdruk voorstellen wanneer je de vijftig nadert en bepaalde dingen nog dolgraag wilt realiseren, maar die druk heb ik totaal niet. Bovendien kan ik nog alle kanten uit: wil ik over vijf of tien jaar iets anders, dan ben ik nog altijd maar een dertiger. Ik zit ook niet met het idee dat ik nu per se een nieuwe droom moet hebben. Ik heb naar iets toegewerkt, laat me dat maar naar behoren doen en er ondertussen ook wat van genieten, de job op zich is al hectisch genoeg.

Het is een eer wanneer mensen je met je voorgangers vergelijken. Bij Extra Time speelt het verschil in ervaring sowieso in het voordeel van Frank (Raes, red.), maar dat is oké. Ik zit op een redactie die ik altijd bewonderde, ik doe de job van een van mijn jeugdhelden, hoe sick is dat niet? Binnenshuis wilde ik op voorband wel weten hoe de bazen het zagen. Vroegen ze me omdat er snel een oplossing moest liggen, of geloofden ze echt in me? Anders zou ik er nooit aan begonnen zijn. Als mens heb je altijd een beeld van jezelf, maar dat is niet altijd de doorslaggevende factor.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content