‘Je brein is het sterkste wapen dat er bestaat’: waarom meisjes uit conflictzones in het Midden-Oosten inzetten op een diploma

Nancy Hassan (26) werd geboren in Egypte maar sinds september zit ze in Wilrijk op kot. Ze studeert kinesitherapie aan de Universiteit Antwerpen dankzij een studiebeurs van Daughters for Life, een initiatief van de Palestijnse arts Izzeldin Abuelaish die drie dochters verloor in het Israëlisch-Palestijns conflict in Gaza.

“Ik groeide op in Caïro in een gezin met twee oudere broers, een jongere zus, en ouders die altijd begrip toonden voor wat ons interesseerde. Daarmee had ik al een voorsprong op veel leeftijdsgenoten. In Egypte is het nog altijd niet evident om als meisje verder te studeren, laat staan in het buitenland. De meeste ouders moedigen hun kinderen niet actief aan om na te denken over een betere toekomst. De mijne zijn gelukkig anders.

Mijn moeder is leerkracht Engels en mijn vader werkt als handelaar. Als kind was het mijn droom om dokter te worden, maar omdat ik net niet genoeg punten haalde om aan de opleiding te mogen starten, geraakte ik geïnteresseerd in kinesitherapie. Het idee dat je mensen kan helpen die pijn lijden, zonder hen te moeten opereren, vind ik geweldig. Een operatie is soms nodig, maar het revalidatieproces na een letsel is even belangrijk. Als kinesist de juiste technieken en behandelingsaanpak vinden voor een patiënt boeit me enorm.

Ik deed in Egypte al wat werkervaring op, maar bleef op mijn honger zitten. Binnen de kinesitherapie bestaan veel specialisaties en ik ben vooral geïnteresseerd in neurologische revalidatie, de therapie die je krijgt na een aandoening in je hersenen of zenuwstel, zoals een beroerte of ziektes als MS of Parkinson. Die aandoeningen maken een patiënt vaak bedlegerig voor lange tijd, wat bovendien nefast is voor hun mentaal welzijn. Uitzoeken hoe je elke individuele patiënt kan helpen om nog zelfstandig te functioneren, of zijn ziekte kan vertragen, daar zijn dokters in Egypte niet echt mee bezig. Ze passen op alle patiënten dezelfde behandeling toe. Daarom wilde ik graag verder studeren in het buitenland. Toen ik van een collega-studente hoorde over het Daughters for Life-fonds stelde ik me kandidaat voor een studiebeurs aan de Universiteit Antwerpen.

Het fonds werd opgericht in 2009 door de Palestijnse arts Izzeldin Abuelaish die een gruwelijke ramp meemaakte en drie van zijn dochters verloor in zijn huis, bij een inval van Israëlitische troepen in Gaza, waar hij met zijn gezin woonde. Ter nagedachtenis van zijn meisjes richtte hij deze stichting op om jonge vrouwen uit het Midden-Oosten de kans te geven om een universitaire opleiding te volgen en met hun kennis nadien mee te bouwen aan een betere wereld in het Midden-Oosten. Dokter Abuelaish gelooft sterk dat meisjes die een hogere opleiding genoten een cruciale rol spelen in vredesonderhandelingen en het ontstaan van welvarende samenlevingen, alleen al door de invloed die ze hebben in hun eigen families.

Het is een feit dat ook in Egypte meisjes nog altijd minder studiekansen krijgen dan jongens, en dat het land politiek en economisch gezien onstabiel is. De laatste tien jaar zie je door de invloed van sociale media en het feminisme wel steeds meer meisjes elkaar aanmoedigen om iets van hun leven te maken en een diploma te halen. Ik vind het fijn dat er een golf is van meisjes die elkaar helpen. Voor ik me inschreef voor deze beurs doorliep een alumnus van het fonds alle stappen met mij en dat gaf me zoveel moed en kracht om in m’n eentje naar Europa te komen en te studeren in het Engels, in een land waar ik niemand ken. Ik merk hoe mijn sprong ook mijn jongere zus beïnvloedt, die plots ook begaan is met goeie punten halen op de middelbare school en wil weten hoe je een goed CV opstelt.

Ik ga volledig akkoord met dokter Abuelaish die zegt dat je met kennis en een stel hersenen verder komt dan met wapens. Je brein is het sterkste wapen dat er bestaat. Onderwijs is de sleutel voor een heleboel dingen: voor vrijheid, voor het verrijken van je mentaliteit, voor het ontmoeten en appreciëren van mensen die anders zijn.

Ik volg nu een tweejarige master in Antwerpen, maar daarna keer ik terug naar Egypte en hoop ik, naast een job als kinesiste, om les te kunnen geven en een rolmodel zijn voor andere meisjes die in het buitenland willen studeren. Dit is veruit het meest spannende en leerrijke wat ik in mijn leven al deed.”