‘Ik wil het nog weleens zien, een Frankrijk dat rantsoenbonnen voor wijn uitschrijft’

Dimitri Verhulst brengt vanop het Franse platteland verslag uit over de wereld in tijden van corona.

Het ministerie des Solidarités et de la Santé meldt dat het tabaksverbruik de laatste weken met maar liefst dertig procent is gestegen. Men hoeft niet verder te zoeken: ik ben het!

Ook de wijnen blijven minder lang rijpen dan wenselijk, er wordt gezopen bij de beesten af, kelders dreigen leeg te komen staan, en hier en daar een knappe pakkendrager in het parlement die overweegt om de verkoop van alcohol aan banden te leggen. Op dat punt ben ik volkomen onschuldig. Ik drink voor minder dan twee euro per dag. Niemand hoeft te weten dat onze huismerlot maar 90 cent per liter kost. Voor je het weet wil iedereen in Frankrijk wonen. Wat een stom idee zou zijn. Frankrijk stinkt, en het regent er onophoudelijk. De bewoners doen hun gevoeg in de straten, ze kunnen niet koken, doen niet aan kunst, hebben geen schrijvers, ze spreken geen Frans… De hel, eigenlijk.

Ik wil het nog weleens zien, een Frankrijk dat rantsoenbonnen voor wijn uitschrijft. Lodewijk XVI werd voor minder onthoofd.

Het is een tijd van statistieken, en wat ook de lucht is ingeschoten, volgens de becijferaars van het dagelijkse leven, is de Mariaverering op internet.

Jawel. Je wilt zo statisticus worden, toch.

Lourdes is leeg. Dat Disneyland van het katholicisme heeft voor niemand nog een mis op te voeren, de verkoop van kaarsen slinkt, de winkeliers gespecialiseerd in sleutelhangers van de heilige Bernadette vrezen dat hun gebottelde wijwater gaat beschimmelen. De autocars met zieken met een groter geloof in de Moeder Gods dan in een arts, blijven weg.

Ook de pelgrims richting Santiago de Compostella zullen komende zomer niet veel geld in het laatje brengen. Ze hadden al onderweg moeten zijn. Als ze hun kop niet kapot wensen te koken onder de zomerzon zouden ze omstreeks deze tijd in Tours hun veters strakker binden om over veertig dagen aan de Spaanse grens te zijn.

Maar inderdaad, de statisticus zou weleens gelijk kunnen hebben. Tot mijn verbazing kreeg ik vandaag een berichtje van mijn oude vriend Gaetan. Een trucker, die wanneer hij naar een casting zou gaan, wellicht ook de rol van trucker zou krijgen. Een stevig in het vlees zittende beer, behendig met de fles, gul met grappen waarin vrouwelijke lichaamsdelen de hoofdrol opeisen, en lief als een, als een, ik bedenk niet meteen iets. Maar wel erg lief. En gierig. Nou ja. Hij stuurde mij een berichtje dat luidde als volgt: ‘ Je vais béni toutes les mains qui vont me partager. Amen.‘

De lieve Heer wil dus worden gedeeld op Facebook.

Mee met zijn tijd is Ie wel.

De vergezellende foto, het zal wel geen selfie zijn geweest, toonde een regelrecht uit Woodstock komende Jezus Christus, met zijn armen open lopend in het midden van een beboste route départementale. God in Frankrijk, jaja. Blootsvoets, welteverstaan. En zonder reflecterende strips, zoals die tegenwoordig worden aangeraden. De kleuren waren afgrijselijk, maar ik heb een appelblauwsigarengrijs vermoeden dat Saddam Hoessein wel een replica zou hebben gewenst op een van de muren van zijn paleisje. In de badkamer, misschien.

Zouden we daar zijn aanbeland? Gaat de godsdiensthysterie weer beginnen?

De Arabische bezetters van Gibraltar hadden zich omstreeks 1350 voor het gemak nog snel bekeerd tot het christendom, om van die dekselse pestbuilen af te raken. Baatte het niet.

Dan baatte het niet. Ze vielen dood.

Van de gelovigen heb ik nooit hun angst voor de dood begrepen. Zien ze er zo tegenop om hun Paradijs binnen te treden? Denken ze dat het eeuwige leven straks lastig wordt zonder teevee?

Tuurlijk is er teevee! Breedbeeld, gegarandeerd. God zit al op Facebook en telt vanavond al zijn likes.