IJs maakt gelukkig
Hoofdredactrice Trui Moerkerke haalt herinneringen op over ijs.
U hoeft het niet hardop toe te geven, maar ik ben er zeker van dat het u ook al overkwam. Plots, zonder het te zien aankomen, sluipt een vergeten gewoonte uw leven weer binnen en stelt u vast dat u krek hetzelfde doet als uw moeder (of vader, voor de mannelijke lezers).
Zelf verlegde ik vorig weekend de grenzen: ik kroop in de huid van mijn grootmoeder! Na het avondeten laadde ik de kinderen in de auto en zijn we een tiental kilometer ver gereden om een ijsje te eten.
Tijdens de rit kwamen de herinneringen vanzelf. Herinneringen aan zomerse avonden waarop mijn oma aankondigde dat zij nog een ’toertje’ wilde doen, zoals zij het ritueel noemde. Dan kwam haar zus voorgereden, werd een stel kleinkinderen in de auto gezet en vertrokken we met een slakkengang naar de bakkerij met het lekkerste ijs ter wereld. Die bakkerij lag wel vier dorpen verder, een expeditie in kinderogen.
Veel later, aan de andere kant van het land, heb ik bij de schoonfamilie in de Kempen ijs geproefd dat ook het predicaat lekkerste ter wereld verdient. Eddy heette de ijscoman en hij leerde het vak van zijn ouders. Nu had Eddy het slechte idee om met pensioen te gaan. Voor onze familiefeesten een drama. Maar dat was buiten mijn schoonma gerekend: zij traceerde de man en slaagt erin om hem af en toe nog enkele potten ijs afhandig te maken.
Pleasure zones
Anno 2011 bracht de speurtocht naar lekker ijs mij naar een villa langs een drukke steenweg, met aan de zijkant een glazen veranda met een toog vol versgedraaid ijs in weet-ik-veel hoeveel smaken. Voor het ijshuis is een parking, daarachter een terras met zitbanken onder een afdak. Ook langs de oprit staan houten banken, waarop die zondagavond groepjes ijsetende mensen zaten met een hoorntje of kartonnen ijsbeker in de hand.
Een ijsje maakt gelukkig, dat kon je daar gewoon zien. Maar het fenomeen is ook ooit onderzocht, al was het in een Britse studie voor Wall’s Ice Cream (bij ons bekend als Ola) van Unilever: eten van ijs zou bepaalde pleasure zones in de hersenen stimuleren. En wij geloven het graag. De Welshe psycholoog die een geluksformule ontwikkelde en onder meer de ‘gelukkigste dag van het jaar’ berekent, baseerde zich onder meer op die studie om geluk ook te linken aan jeugdsouvenirs waarin je ’s zomers ijsjes aan de ijskar kocht.
Bevroren suikerwater
Dankzij mijn grootmoeder en schoonmoeder ligt bij mij de ‘ijslat’ hoog. Liever niets dan een minderwaardige suiker- en vetbom. Oké, in de supermarkt liggen verdienstelijke pogingen à la Häagen-Dazs en Magnum, maar niets gaat boven versgedraaid ijs. Het liefst in traditionele smaken: vanille, mokka, en omdat ik ruimdenkend ben, eventueel chocolade, aardbei en pistache. Maar daar houdt het op. Ik heb het niet voor die modieuze versies, met speculaas, tiramisu of kokos, en zeker niet voor sorbet, dat bevroren suikerwater.
Ooit proefde ik wasabi-ijs van een driesterrenchef. Het klinkt als een onmogelijke combinatie en zo smaakte het ook. Maar een mens moet af en toe mee met zijn tijd. Vandaar ook de test met het yoghurtijs op die bewuste zondag. The Times wijdde immers onlangs een heel artikel aan frozen yoghurt, het It Food van het moment. FroYo noemen de Amerikanen en Britten het. “Yoghurtshops worden de nieuwe koffieshops, hippe plekken waar je komt om mensen te zien en gezien te worden”, aldus The Times. Met frisse tegenzin moet ik toegeven dat de lokale versie van dat hippe ijs, ook het predicaat ‘lekkerste van de wereld’ verdiende. Onze familiefeesten zijn gered.
Trui Moerkerke
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier