Floris van Bommel (48) is sinds 2009 creatief directeur van het gelijknamige schoenenmerk. Het familiebedrijf werd in 1734 opgericht en is sinds 1952 hofleverancier, maar het belangrijkste advies kreeg Floris niet van zijn voorgangers, wel van een metalzanger.
“Mijn opvoeding was natuurlijk één groot advies, al klonk dat nooit expliciet. Zelfs toen ik op mijn 24ste bij mijn vader ging werken, zei die gewoon: ‘Begin maar.’ Twee jaar later was hij met pensioen en sindsdien bemoeit hij zich nooit meer. Hij heeft gezien hoe zíjn vader tot zijn tachtigste in het bedrijf in de weg kwam lopen. Het moet veel discipline van hem vragen, want ergens blijft Van Bommel het belangrijkste in zijn leven.
Ik begrijp dat – als het met het bedrijf goed gaat, gaat het met mij goed – maar ik kan het ook loslaten, zeker als ik naar metal- en rockconcerten ga. Ik heb er al meer dan duizend gezien en iedere zomer vlieg ik naar Amerika om zeven, acht bands aan het werk te zien, vaak op legendarische plekken.
Ik kan ook nog steeds het Duitse Rock am Ring-festival in 2007 terughalen. Het slagregende en waaide, maar de band Killswitch Engage zorgde met zijn melodieuze metalcore voor een feestelijke energie. Toen ze hun tophit End of Heartache speelden en ik tussen mijn vrienden stond te juichen omdat de bonkige zanger Howard Jones een frivole koprol maakte, was dat zo’n momentje van volmaakt geluk.
Kort erna zag ik een YouTube-filmpje waarin een fan wilde weten hoe hij kon doorbreken en Jones antwoordde: ‘Well, you shouldn’t suck.’ In se is het de moeder aller adviezen: heb het zelfinzicht om te beseffen of je waardeloos bent of niet. Het zou zo veel deelnemers aan talentenjachten teleurstelling of frustratie besparen, mochten ze inzien: ik zing eigenlijk niet mooi, máár ik kan wel goed koken of tekenen.
Ik kan loslaten, zeker als ik naar metal- en rockconcerten ga. Ik heb er al meer dan duizend gezien en iedere zomer vlieg ik naar Amerika om zeven, acht bands aan het werk te zien, vaak op legendarische plekken.
Hoe je weet of je suckt? Lastig. Door het Dunning-Krugereffect overschatten incompetente mensen nogal eens hun eigen kunnen, terwijl competente mensen vaak het omgekeerde doen. Gelukkig zeggen je resultaten natuurlijk wel wat. Ons bedrijf verkoopt zeshonderdduizend paar schoenen per jaar, dus ik heb het idee dat ik best goed ben in ontwerpen en marketen.
Wat niet wil zeggen dat we hier geen crisissen meemaken. Zo liep de communicatie tussen afdelingen ooit fout, met vertragingen en andere problemen tot gevolg. Zoiets lijkt heel complex om op te lossen, maar ook daarin geldt Jones’ eenvoud: kijk naar de wortel. Hier bleek een nochtans aardig personeelslid te weinig talent voor zijn werk te hebben. We namen afscheid en onze problemen verdwenen als sneeuw voor de zon. Veel bedrijven doen in zo’n geval aan symptoombestrijding, ze huren een of ander adviesbureau in, terwijl ze naar de oorzaak moeten zoeken en gewoon zorgen dat die schakel niet langer suckt.
Mijn broers (met wie Floris het bedrijf leidt, red.) en ik houden ook nooit ingewikkelde marktonderzoeken, want die slaan je gevoel voor avontuur plat. Dan zouden we het niet gedurfd hebben om onlangs een vlot verkopende lijn binnen ons klassieke merk Van Bommel stop te zetten. Wij vonden die ouwelullenschoenen niet meer passen bij de ambitie om ons te onderscheiden met mooie producten. Ook de grote omslag door online concurrentie maakt ons niet bang. Elke generatie Van Bommels had zijn uitdagingen en zolang we geen waardeloos werk leveren, blijft er altijd plaats voor een sympathiek schoenenmerkje.
Jones inspireert me zelfs in mijn privéleven. Ook daarin kun je verzanden in problemen en er een gigantisch lastig traject van maken, terwijl je gewoon alles op een rijtje moet zetten en daarna lekker doorgaan.”
