Julien Dossena, de ontwerper die Paco Rabanne reanimeerde: ‘Smaak kent geen hiërarchie voor mij’

Julien Dossena (42) studeerde in 2007 af aan La Cambre in Brussel. Nadien werkte hij bij Balenciaga onder Nicolas Ghesquière, tot hij in 2013 werd benoemd tot creatief directeur van Rabanne. Zijn eigenzinnige collecties hebben het bijna zestigjare modehuis terug op de kaart gezet.

Toevluchtsoord

‘Zonder ankerpunten zijn we verloren. Zo ben ik enorm gehecht aan Le Pouldu, de kleine badstad aan de Franse westkust waar ik opgroeide. Die plek staat voor mijn kindertijd, dat moment in het leven waarop alles in opbouw is en je gevoelswereld zich vormgeeft, maar ze is ook een toevluchtsoord. Wanneer ik onrustig ben en mijn brein maar blijft malen in het helse tempo van de mode, schakel ik enorm veel stress uit door aan die plek te denken. De kade van de haven daar, het licht en de rust die er heerst, het zicht van een boot die aankomt in de verte: de wetenschap dat al die dingen er nog jaren zullen zijn, brengt me tot rust.’

Vertrekken

‘Ik heb veel te danken aan verveling. Ik had een gelukkige kindertijd en jeugd, maar ik wist al vroeg dat Le Pouldu me te klein en te eng was. Ik droomde ervan om mensen te ontmoeten en de wereld te zien en zei dan ook voortdurend dat ik naar de grote stad zou vertrekken. Bovendien ontwikkelde ik om diezelfde reden een levendige fantasie en ontdekte ik het werk van allerlei auteurs en cineasten die me vervolgens nog meer aanspoorden om alles om te gooien. Zonder verveling was mijn leven dus wellicht heel anders gelopen. Waarschijnlijk woonde ik dan nog steeds in Le Pouldu en was ik nu een visser.’

Hedonisme

‘De nachtclub van mijn vader was voor mij een levensschool. Hij runde bij ons op de hoek de Tiffany Club. Die bar was in mijn kinderogen als een roman, vol kleurrijke personages die op zoek waren naar plezier. Mijn vader was een genereuze man die hun dat genot maar al te graag verschafte en dat vond ik erg inspirerend. Tegelijk stelde al dat hedonisme me gerust wat mijn eigen volwassenwording betreft. Welke leeftijd mensen ook hebben, ze zullen altijd willen lachen, dansen en plezier maken – ik hoefde dus nergens bang voor te zijn.’

Doorbijten

‘Mijn sterkte is dat ik nooit opgeef. Voor mijn vader en zijn nachtclub waren er al mijn grootouders die een hotel runden, zodat ik een sterke werkethiek heb meegekregen: hoe meer je je inzet, hoe groter je kans op slagen. Dat bood me een zekere gemoedsrust. Op momenten dat ik aan mijn talent twijfelde, wist ik tenminste dat ik kon doorbijten. Niemand zal van mij ooit zeggen dat ik niet hard genoeg werk – als het moet, doe ik drie dagen en nachten door, zonder de moed te verliezen.’

Foute smaak

‘Smaak kent geen hiërarchie voor mij. Ik kan net zo goed aan de slag gaan met een Bretonse schort of een surfpak als met een couturejurk in metaal van Rabanne. Vaak zijn zulke referenties zelfs interessanter dan zogenaamd goede smaak. Ook op technisch vlak ben ik van niets bang. Als student was ik een nul wat techniek betreft, maar als ik voor een ontwerp drie maanden lang ’s nachts met de hand moest borduren, dan ging ik ervoor.’

Onrust

‘Hoe minder ik op mijn telefoon en de sociale media zit, hoe intenser ik al de rest beleef. Ik kijk nog wel eens op Instagram en andere apps voor mijn werk of om mee te zijn met het nieuws, maar ik ben vandaag eerder een toeschouwer van een afstand dan een intense gebruiker. Anders word ik alleen maar onrustig. Voortdurend inkijk hebben in het leven van anderen doet je vergeten om je eigen leven te leiden, en uiteindelijk is die technologie zo verslavend dat je zelfs vergeet te ademen, laat staan dat het nog lukt om geconcentreerd met een boek of een film bezig te zijn.’

Balans vinden

‘Ouder worden is je eigen grenzen ontdekken. Dat is toch hoe ik het aanvoel: ik weet beter hoe ver ik bereid ben te gaan en of ik mezelf respecteer of niet. Anderzijds mogen die grenzen je niet beperken. Zeker in de mode is het belangrijk dat je blijft onderzoeken en verkennen en dat je jezelf blijft uitdagen. Alles is dus een kwestie van balans en zelfkennis, waarvoor ik al een tijdje beroep doe op een psycholoog. Dat helpt me enorm, moet ik zeggen. Als je het mij vraagt, zou iedereen er een moeten hebben.’

Geluksmomenten

‘Een collectie is als een tijdscapsule. Als ik er achteraf op terugkijk, zie ik waar ik me toen bevond in mijn leven, en als een bepaalde collectie dan goed loopt, is ze voor mij ook synoniem met een bepaald geluksmoment. Meestal zie ik vanuit mijn veeleisendheid altijd nog zaken die ik nog verder had willen uitwerken, maar ik heb mettertijd leren relativeren. Het grote voordeel van de mode is dat er na enkele maanden weer een nieuwe collectie moet liggen – wat je nu niet doet, kun je altijd oppikken op een later moment.’