Is het idealisme van de jongeren die in mei ’68 op de barricades stonden volledig verdwenen? Ruth Goossens, hoofdredactrice van Knack Weekend, denkt van niet. ‘Ook nu zetten jongeren zich nog steeds in voor hun idealen en dromen ze van een betere wereld.’
De studentenprotesten van mei ’68 liggen alweer vijftig jaar achter ons. Dat waren nog eens heroïsche tijden: jongeren die bereid waren om voor hun idealen te vechten. Heel anders dan nu, hoor je vaak.
Jongeren zijn vandaag niet minder geëngageerd dan vijftig jaar geleden.
Alsof elke student toen op de barricades stond en een vuist maakte tegen de macht. In mijn eigen familie- en vriendenkring ken ik slechts één persoon die indertijd mee marcheerde in de betogingen. Het mei ’68 van Parijs en Leuven was voor de meeste studenten net zo ver weg als de recente jongerenmars in Washington tegen de wapencultuur in Amerika.
Jongeren zijn vandaag niet minder geëngageerd dan vijftig jaar geleden. Zij zetten zich nog steeds in voor hun idealen en dromen van een betere wereld. Dat merk ik elke dag in de gesprekken met mijn dochter. Ze maakt zich grote zorgen over onze planeet. Haar hele jonge leven hoort ze al alarmerende gesprekken over de klimaatopwarming, maar in de praktijk ziet ze weinig of niks veranderen. Zij wil een krachtdadiger beleid.
Voor babyboomers die staken omdat ze een jaartje langer moeten werken, kan ze daarentegen weinig begrip opbrengen. Waar maken ze zich druk om, hoor ik haar denken. We worden toch almaar ouder en blijven langer gezond? Bovendien: zal er voor haar generatie nog wel een pensioen zijn?
Voor babyboomers die staken omdat ze een jaartje langer moeten werken, kunnen jongeren weinig begrip opbrengen
Een ander gevoelig thema is de groeiende diversiteit in onze samenleving. De angst daarvoor vindt mijn dochter onbegrijpelijk. Het is de wereld waarin zij leeft. Voor haar is de multiculturele samenleving geen heikel discussiethema, maar dagelijkse realiteit. Als samenleving streef je daarom maar beter naar inclusiviteit.
Naar al deze thema’s kijken de meeste jongeren doorgaans minder behoudsgezind dan hun ouders en grootouders. Dat werd pijnlijk duidelijk bij het referendum over de Brexit: 75 procent van de jongeren tussen de achttien en de vierentwintig jaar koos ervoor om in de EU te blijven. Als men vanaf de leeftijd van zestien aan het referendum had kunnen deelnemen, dan was er allicht geen Brexit geweest.
De wereld van de jongeren stopt al lang niet meer aan de landsgrenzen, ook niet aan kustlijnen van de Britse Eilanden. Op sociale media lieten ze hun ongenoegen hierover massaal blijken: de jongeren voelen zich de dupe van de Brexit, zij vinden dat er over hun toekomst is beslist door een generatie die over twintig jaar van het toneel verdwenen zal zijn.
De wereld van de jongeren stopt al lang niet meer aan de landsgrenzen, ook niet aan kustlijnen van de Britse Eilanden.
Daar wringt wellicht het schoentje: jongeren hebben weinig vertrouwen in regeringen en parlementen. Ze hebben het gevoel dat er onvoldoende naar hen wordt geluisterd. Politieke thema’s zijn vaak een ver-van-hun-bedshow en op de scholen wordt weinig aandacht besteed aan politieke vorming. Hun politieke engagement is bijgevolg bijzonder laag.
Maar het is niet omdat ze geen stem hebben in het klassieke publieke debat, dat ze zich niet inzetten voor een betere wereld. Zij doen het op hun eigen, alternatieve manier. Zij klimmen niet op de barricades en gooien niet met kasseien, maar ondernemen actie via blogs, sociale media, websites en poetryslam. Weekend Knack zocht een aantal van die mei ’18-ers op. Het was een bijzonder aangename kennismaking.
ruth.goossens@knack.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
