‘Als je pech hebt, blijft het virus verdomd lang in je lichaam rondwaren’

Drie jaar geleden barstte de coronapandemie los. ‘In tegenstelling tot wat allerlei specialisten voorspelden, hebben we ons gedrag opvallend weinig aangepast’, schrijft Knack Weekend-hoofdredacteur Ruth Goossens.

Het is alweer drie jaar geleden dat de wereld op slot ging. De massale besmettingen, de lockdowns, de mondmaskers en de hygiënische handgels moesten duidelijk maken dat het serieus was, dat SARS-CoV-2 virus. Maar toch waren de gevolgen veel ingrijpender dan wat de grootste doemdenker bij het begin van de pandemie had verwacht. Vandaag, ongeveer tien coronagolven later, is er nog altijd wat ongerustheid bij elke nieuwe besmetting, maar de grote paniek is weg.

Vorige week had mijn dochter het virus voor een vierde keer te pakken, naar alle waarschijnlijkheid meegebracht uit een overvol skiliftje of opgelopen tijdens een al te uitbundige après-ski. Precies zoals het virus zich in 2020 in Europa verspreidde. In tegenstelling tot wat allerlei specialisten voorspelden, hebben we ons gedrag opvallend weinig aangepast. We dragen een mondmasker bij de dokter en bij symptomen van griep of verkoudheid blijven we misschien iets sneller thuis, veel meer is er niet blijven hangen.

Het was even schrikken toen mijn dochter met de diagnose thuiskwam. Het levensbedreigende karakter van corona mag dan sterk afgenomen zijn, ziekmakend is het nog steeds. En als je pech hebt, blijft het virus verdomd lang in je lichaam rondwaren. Maar liefst 47% van wie een covidinfectie opliep, heeft daar drie maanden later nog last van, 32% zelfs zes maanden. Dat er dringend nood is aan wetenschappelijk onderzoek naar long covid bewijzen deze getuigenissen.

Mijn dochter is ondertussen officieel genezen verklaard, maar ze sleept zich door iedere nieuwe dag. Ik hoop dat ze bij het verschijnen van dit stukje weer helemaal de oude is.