Aantal vrouwelijke proffen in de lift

Slecht één op vier professoren aan de Vlaamse universiteiten is een vrouw en hoe hoger op de hiërarchische ladder, hoe zeldzamer ze worden. Toch is er een verandering aan de gang, constateert het Gentse studentenblad Schamper.

Vrouwen en mannen beginnen nochtans behoorlijk gelijk aan hun academische loopbanen. Er zijn ongeveer even veel doctorerende mannen als vrouwen, maar die laatste raken dus minder vaak benoemd. Bij de hoogste categorie, die van gewoon hoogleraren, is slechts 13 % vrouw.

Verandering op til

Toch is het niet allemaal kommer en kwel, want er is wel degelijk een kentering in het personeelsbeleid aan de gang. Vier jaar geleden was er op vijf professoren slechts één vrouw, nu is dat dus al gestegen tot één op vier. De Vrije Universiteit Brussel is met een vrouwelijk proffencorps van 30 % de primus van de klas, achteraan bengelt Schampers thuisbastion Universiteit Gent, met 25 %.

De Gentse rector Anne De Paepe wijt het kleine aantal vrouwelijke proffen aan verschillende factoren. Hoewel vandaag de visvijver aan doctorandi fifty-fifty is, bestond die vroeger vooral uit mannen – en die geven nu nog steeds les. Toch heeft ook het traditionele rollenpatroon is de pap te brokken volgens De Paepe: “Veel meer dan mannen overwegen vrouwen wat de gevolgen van hun carrièrekeuzes voor hun gezin zijn. Ze moeten vaak eerst met praktische en psychologische barrières afrekenen voor ze de carrièresprong durven maken. Er is op dat vlak al een mentaliteitswijzing aan de gang, maar we zijn er nog zeker niet.”

Quota

Het ziet er naar uit dat de genderongelijkheid onder academici de komende jaren zal worden weggewerkt, want er worden steeds vaker quota gehanteerd. Sigried Lievens van de Gentse Beleidscel Diversiteit en Gender: “Bij quota wordt vaak gezegd dat men moet oppassen dat de kwaliteit niet daalt, maar daarmee impliceer je natuurlijk dat de kwaliteit van vrouwen lager is. Daar gaan wij uiteraard niet mee akkoord. We merken dat vrouwen door de quota sterker in de schoenen staan.” De vraag is dus niet zozeer óf de situatie aan de Vlaamse universiteiten zal veranderen, maar wanneer.

(EK)