Organisatoren van congressen zien steevast vrouwelijke topwetenschappers over het hoofd als spreker. Dat is vooral zo als er meer mannen in het organisatiecomité zitten.
Het was Robyn Klein, professor neurowetenschappen aan de Washington-universiteit in het Amerikaanse Saint Louis, die de kat de bel aanbond. Een collega van haar had gemerkt dat op een internationaal congres over neuro-immunologie slechts 13 van de 93 sprekers vrouwen waren.
Klein nam contact op met de organisatoren en kreeg te horen dat er gewoon te weinig vrouwelijke topwetenschappers waren voor deze discipline. Klein besloot daarop deze uitspraak te testen.
Genderevenwicht
Ze stelde een comité van neuro-immunologen samen en vroeg hen 29 namen van vrouwelijke neuro-immunologen voor te stellen die volgens hen goede sprekers zouden zijn op een internationaal congres. Met 29 vrouwelijke sprekers extra zou het genderevenwicht op het congres in kwestie hersteld zijn.
Klein ging van elk van die 29 vrouwen de publicaties in belangrijke vakbladen van de laatste twee jaar na en deed hetzelfde voor de mannelijke sprekers die wel gevraagd waren.
Bij de publicaties in de belangrijkste vakbladen was er geen genderverschil, stelde ze vast. Maar bij de groep daar net onder hadden de vrouwen veel meer publicaties dan de mannen. Een vijfde van de gevraagde mannen had de laatste twee jaar zelfs helemaal niets gepubliceerd, terwijl dat bij de vrouwen slechts 5 procent was.
Genoeg vrouwelijke topwetenschappers
De stelling van de congresorganisatoren klopte dus niet, besloot Klein. Er waren meer dan genoeg vrouwelijke kandidaat-sprekers.
Klein nam vervolgens alle internationale congressen over neuro-immunologie van 2016 onder de loep en stelde vast dat dat ene congres geen uitzondering was. Er werden steevast veel meer mannelijke sprekers gevraagd, niet omdat ze beter werk leverden dan vrouwelijke wetenschappers, maar omdat vrouwen vaker over het hoofd werden gezien, zegt Klein.
“Het probleem benoemen is de eerste stap om het op te lossen”
Veel hangt af van het organisatiecomité, zo bleek. Met ongeveer de helft vrouwen in het comité kreeg je ongeveer de helft vrouwen bij de sprekers. Zaten er meer mannen in het comité, dan kreeg je een overwegend mannelijke sprekerslijst.
Het onderzoek maakte indruk. De organisatoren van het congres dat de aanleiding was, vroegen de lijst op bij Klein en verdubbelden meteen het aantal vrouwelijke sprekers. “De sprekerslijst was veel sterker met meer vrouwen erbij. Maar dat zou niet zo geweest zijn als we dit niet hadden gesignaleerd”, zegt Klein.
“Het is belangrijk te onderzoeken of mensen over het hoofd worden gezien door onbewuste vooroordelen en om dat onder de aandacht te brengen van anderen die sprekers en leiders zoeken. Dit is ook nodig om vooroordelen door ras, etniciteit en nationaliteit te bestrijden. Het probleem benoemen is de eerste stap om het op te lossen.” (IPS)
Robyn Klein publiceerde haar bevindingen in Nature Immunology.
