Waarom dragen mensen onesies op een festival?

© Wouter Van Vaerenbergh

De festivalonesie, het fenomeen is al zo oud als de festivalbierhelm, de festivalvlag en het festival-kijk-eens-wat-een-ludiek-T-shirt. Maar waarom dragen mensen precies zo’n overal met kapsones? Onze redactrice kocht -gelukkig niet met uw belastingsgeld- het vel van de beer en bekeek wat ze er nu precies mee opschoot.

Soms doe je in je kindertijd dingen waarvan je pas als volwassene beseft hoe niet-okee ze zijn. Zo ging ik als twaalfjarige samen met mijn neven en nichten naar Disneyland Parijs. Bij aankomst in het park namen mijn emoties de bovenhand en stormde ik meteen op Pluto af om hem te omarmen, tot grote verwarring van de (laat ons hopen) jobstudent in het pak wie was beloofd dat hij enkel koddige kleuters rond zijn middel zou krijgen. That happened.

Ik heb steevast het feit dat ik een complete vreemde heb overladen met een bundeling van mijn verdriet, hoop en blijdschap afgeschreven aan de veronderstelling dat levensgrote knuffels nogal intense gevoelens losmaken. Nadat ik een dag in berenonesie op de wei van Tomorrowland heb doorgebracht ben ik daar wel zeker van.

Waarom dragen mensen onesies op een festival?
© Wouter Van Vaerenbergh

Amper twee seconden nadat ik een berenpoot op het terrein had gezet wierp een hevig getatoeëerde bink zich op me en kneep me haast plat. “Comme tu es mignonne!” De toon was meteen gezet: ik zou een blije, lieve beer zijn die iedereen die nogal bedenkelijk keek trakteerde op een stralende glimlach en een vrolijke hallo, heel wat anders dan de stoïcijnse blik die je als festivaljournalist samen met je accreditatie op je hart draagt. Voor een dag was ik Lady Diana en het/mijn volk lustte er pap van. Ik werd over mijn hoofd gestreeld, spontaan geknuffeld en zachtaardig aan mijn oren getrokken. Enfin, echt zoals Lady Diana dus.

Waarom dragen mensen onesies op een festival?
© Wouter Van Vaerenbergh

Uiteraard kreeg ik ook gemene reacties naar mijn donzige kop geslingerd. Een Fransman wiens Mirror of Unity na drie dagen duidelijk wat barsten begon te vertonen verweet me dat ik “allesbehalve stijl had”, zijn vriendin hield het op het droge “Ga weg, lelijk schaap”. Ik ken een Person of Tomorrow die zich Tonight in slaap zal huilen.

Er waren er ook een paar meisjes die me prezen om mijn dapperheid, een nogal vreemd compliment op een festival waar mensen in morphsuit, in zeemeerminnenpak of volledig als kreeft verkleed het beste van zichzelf geven. “Ik zou dat dus nooit durven hé, uw gat lijkt daar zo dik in”.

Affirmatief. Een berenonesie draag je niet omdat je mooi, elegant of stijlvol wil zijn. Het is gaan en weten dat je vermenigvuldigd wordt. Maar waarom draag je het dan wel? Een analyse aan de hand van argumenten van doorwinterde onesiedragers.

Wat je van beren leren kan:

“Maar allez, dat is toch kei praktisch”

Waarom dragen mensen onesies op een festival?
© Wouter Van Vaerenbergh

Toegegeven, het is verfrissend om ’s ochtends niet te hoeven nadenken bij wat je aan zal trekken. Ondergoed (optioneel), kousen en schoenen en je bent klaar om te vertrekken. Wat minder verfrissend is, is de onesie zelf. Want hoewel er voldoende ruimte is om lagen t-shirts en truien onder het pak aan te trekken, komt zo’n berenvel met een redelijk hoge minimumtemperatuur.

Zelfs in de luttele 18 graden waar de Belgische weergoden het koninkrijk van Melodia dit weekend op trakteerden zweette ik nog als een rund, en zoiets zorgt in berenpak enkel maar voor een identiteitscrisis.

Waarom dragen mensen onesies op een festival?
© Wouter Van Vaerenbergh

Bovendien is het naar het toilet gaan in zo’n onepiece geen sinicure, al zeker niet op een festival. Ik “ken” danseressen van Nicki Minaj die zich al voor minder vuil hebben gevoeld dan toen ik me in squatpositie, poten en oren tussen de benen, probeerde te laten neerzijgen tot net boven de toiletbril waar de voorbije drie dagen allerhande substanties (al dan niet vloeibaar) een beschermlaag hebben gevormd.

Gelukkig heeft Tomorrowland echte toiletten -jawel, ook op het terrein- want op een Dixie had ik sowieso beerput aan mijn berenneusje gekregen. (Om binnen het thema “krampachtig” te blijven: noteer hoe deze reporter de frase “stront aan de knikker” netjes omzeild heeft.)

“Maar allez, da’s toch mega comfortabel”

Waarom dragen mensen onesies op een festival?
© Wouter Van Vaerenbergh

Dàt is (afgezien van een krakemikkige temperatuurregeling) helemaal waar, zeker in mijn exemplaar. Ik ging immers niet voor de “deze zebra krijg je gratis bij drie pakken cornflakes”-onesie maar voor de real deal, een boterzachte cocon van het gerespecteerde lingeriemerk Etam die duidelijk enkel bedoeld was om lieftallig binnenshuis mee te loungen, maar een kniesoor (en die Fransman van daarstraks) die daarop let.

Waarom dragen mensen onesies op een festival?
© Wouter Van Vaerenbergh

Ken je dat gevoel dat je ’s ochtends vroeg naar het toilet moet en je je donsdeken als Bifi-vacuüm rond je heen wikkelt en zo je tocht aanvat? Zo voelde ik me een hele dag, minus het feit dat ik niet naar het toilet ging om de logische reden hierboven. Waar ik vorige week opvliegers zou hebben gekregen van de gemoedelijkheid waarin dit pak me hulde, kon mijn murwgedanste lichaam en leeggetikte geest dit streelzacht pantser nu wel smaken. Weet dat ik zonet “knuffels voor de ziel” heb gebackspacet.

“Maar allez da’s toch super grappig”

Waarom dragen mensen onesies op een festival?
© Wouter Van Vaerenbergh

Laat ik mijn wegebbende vermogen om zinnen te vormen niet gebruiken om de humor van mijn kennissenkring te verdedigen. Een berenonesie is veel dingen, maar “grappig” is er niet één van. Het kan wel zijn dat de enkeling die zich in 2012 voor het eerst in een donzige Pikachu hees op Werchter enkele lachsalvo’s kon loswekken maar we schrijven Tomorrowland 2015, het land en tijdperk waar niemand vies is van wat controverse, getuige de met bloed (verf) bespetterde militaire uniformen, de bikini’s met tepelgaten en de gigantische opblaasbare bijl en hamer met daarop de vlag van Israël.

Van een teddybeer kijkt niemand écht op, laat staan dat iemand zou roepen en wijzen dat ik “hahaha oh my god bangelijk” als een beer verkleed was.

Waarom dragen mensen onesies op een festival?
© Wouter Van Vaerenbergh

Conclusie: Wat ik van beren leren kon, van donzige beren leren kon is dat hun zachtheid en schattigheid deugd kunnen doen na drie dagen agressieve beats en geforceerd tropisch gebaleaar onder een immer jankend hemeldek. Omdat ik de hele tijd getrakteerd werd op stralende glimlachen merkte ik dat ikzelf ook veel vrolijker door het leven stapte, een look die ik mezelf misschien wel eens wat vaker moet aanmeten.

Zonnebeertje, Knuffelbeertje, Wensbeertje, Hartebeertje, Lachbeertje, Brombeertje, Slaapbeertje en Geluksbeertje hadden er voor één dag een zusje bij, al denk ik wel dat Unitybeertje op Pukkelpop uit praktische overwegingen in de kast zal blijven. Al was het maar omdat Blaasontstekingsbeertje allicht heel wat minder sympathie opwekt.

Waarom dragen mensen onesies op een festival?
© Wouter Van Vaerenbergh

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content