Het is een populair item in de vraagstaart van Proust : als je één ding aan jezelf zou kunnen veranderen, wat zou dat dan zijn ? “Ik zou meer geduld willen hebben”, antwoordde Lauren Bacall. Dustin Hoffman wenste dan weer sneller te kunnen lezen en Jane Fonda wilde iets doen aan haar onvermogen om lange relaties te onderhouden. Toegegeven, de kans is klein, maar mocht de vraag mij ooit gesteld worden, het antwoord zou – letterlijk – laag-bij-de-gronds zijn : mijn voeten. Ja, ik weet het, het is een tikkeltje dom om zoiets zomaar in de groep te gooien, de volgende keer dat u mij tegenkomt, glijdt uw blik gegarandeerd naar mijn onderdanen. Maar ieder zijn mankementje, zullen we maar denken, en waarom daar flauw over doen ? Dus voilà, waarom verder rond de pot draaien : mijn hele leven al ben ik jaloers op vrouwen met mooie voeten. Van die fijne, aristocratische die moeiteloos in niemendalletjes van een paar esthetisch verantwoorde lapjes leer passen. En daarboven een slanke enkel die naar een eindeloos been leidt.

Helaas, de werkelijkheid is iets prozaïscher : stevige uiteinden, niet zozeer lang, maar breed, die een in de poldergrond verankerd voorgeslacht verraden. Ach, de penibele confrontaties met nuffige schoenenverkoopsters die één blik op de vermaledijde kousenvoeten werpen en meewarig constateren dat mevrouw wel een héél hoge wreef heeft. Alsof ik dat zelf niet weet. En die dan resoluut koers zetten naar de afdeling orthopedische klompen. Hoe dankbaar ben ik voor de nieuwe trendy concept stores, waar je zelf naar hartenlust tussen de rekken kunt scharrelen en schoenen passen zonder dat daar iemand zijn neus over steekt. Dat ik lang niet de enige ben met een voetencomplex, wist een schoenhandelaar met jarenlange ervaring mij onlangs te vertellen. Hele stammen hol- en platvoetigen onttrekken hun voetenleed het liefst aan het gezicht van de buitenwereld.

Nu zijn voeten alles welbeschouwd ook rare lichaamsdelen. Dat viel me onlangs nog op in een Indiase tempel, waar iedereen uit de schoenen moest. Jongens, jongens, wat er allemaal mis kan lopen onder rokzoom en broekspijp. De hobbels en knobbels en harige tenen. En hoe kwetsbaar vooral de westerling is als je hem zijn schoeisel afpakt.

Die achilleshiel was blijkbaar ook een paar perverse paparazzi opgevallen, want wat vond ik onlangs op Skynet ? The feet of the stars, een verzameling ontluisterende close-ups van voeten van op het eerste gezicht volmaakte wezens in de meest glamoureuze outfits. Maar wat er in de wufte avondschoentjes stak, was allesbehalve poezelig : gekloofde grote tenen (Elisabeth Hurley), een ontstoken uitziende knobbel (Tilda Swinton), rode tenen op een kluitje in puntige zilveren pumps (Dita Von Teese). Katie Holmes wist Tom Cruise te versieren ondanks haar blauwdooraderde pootjes, je zou denken dat Victoria Beckham toch wel tijd en geld genoeg heeft om een professionele pedicure op haar eeltige hielen los te laten. Halle Berry blijkt zowaar een embryonaal zesde teentje te hebben en bij die arme Kathleen Turner wijzen de reumatische tenen zowat alle kanten uit. Sarah Jessica Parker, de natte droom van elke schoenenfetisjist, hield aan haar jarenlang op Manolo’s rondhobbelen oudedamesvoeten met aders als koorden over. Nee, het was geen leedvermaak, maar diep mededogen dat de foto’s bij mij losmaakte, een mens zou zich voor minder footloose andfancyfree voelen.

Linda Asselbergs