Ingrid Verbanck

De week van het okselhaar

Ingrid Verbanck Hoofd van Artevelde Academy (Communicatie, Media, Design)

Als we het lichaamsdeel van de afgelopen week zouden moeten kiezen, dan zou de oksel van de vrouw het met ruime voorsprong winnen. Om te beginnen was er onze nieuwe Miss België die – breaking news! – blunderde omdat ze de ochtend na haar verkiezing betrapt werd op enkele verdwaalde stoppeltjes onder haar bevallige armen.

Als we het lichaamsdeel van de afgelopen week zouden moeten kiezen, dan zou de oksel van de vrouw het met ruime voorsprong winnen. Om te beginnen was er onze nieuwe Miss België die – breaking news! – blunderde omdat ze de ochtend na haar verkiezing betrapt werd op enkele verdwaalde stoppeltjes onder haar bevallige armen. Er kwam een close-up van de badfoto aan te pas, zodat we zelf één voor één de haartjes konden tellen. De directrice van de organisatie werd aan de tand gevoeld. ‘Ewel, wat zien we daar, madammeke? Stoppeltjes hé! Hebt gij dat schaap niet gecontroleerd voor ze op de foto ging?‘. Het mankeerde er nog aan dat iemand zich liet ontvallen dat het altijd hetzelfde was met die Walen.

De tweede behaarde oksel was die van Tom Heremans. Die columnist werd namelijk tot zijn eigen grote verbazing genomineerd voor de Auwch Award. Welke award, vraagt u zich af? Wel, de Vrouwenraad ‘beloont’ elk jaar vrouwonvriendelijk gedrag of uitspraken met een tamelijk lullige trofee in de vorm van een cactus. Die Auwch Award dus.

Aanleiding voor zijn nominatie was een column waarin hij de naaktkalender op de korrel nam die Annemie Struyf en Lieve Blancquaert samenstelden ten voordele van Kom op tegen Kanker. Omdat Miet Smet, toch al 69, het had aangedurfd in haar blootje te poseren was Heremans in paniek geschoten en meende hij het grote publiek te moeten waarschuwen: ‘Als u graag naar ruïnes kijkt, dan raden we u voor volgende week liever Erfgoeddag aan dan de naaktkalender die Annemie Struyf samenstelt voor Kom op tegen Kanker’.

Allemaal goed en wel, maar waar blijft die oksel nu?, hoor ik u denken. Wel, die komt, even geduld graag!

Heremans, die zichzelf graag ziet als een Godsgeschenk aan moeder de vrouw, kon niet met zijn nominatie lachen. Of hij kon er net wel mee lachen, de bronnen zijn niet helemaal duidelijk. In elk geval: hij lanceerde een stemoproep. Ludiek, natuurlijk. Dat het toch geen doen was dat hij, de man die geheel uit vrouwvriendelijkheid was opgetrokken, daar tussen boosdoeners stond zoals de bazen van VOKA en een mannetjesputter als Gert Verhulst. En dat zijn column over ruïnes zoals Miet Smet in wezen goed bedoeld en gratis advies was over de verkoopbaarheid van de naaktkalender in kwestie.

Zijn stemoproep sloot Heremans af met volgende uitsmijter: ‘U moet namelijk weten dat ik kick op vrouwen met uitbundig woekerend okselhaar, en ik vermoed dat ik er nergens zo veel tegen het lijf kan lopen als op die plechtige uitreiking’.

Heeft u hem? Feministen = okselhaar? Ik leg het nog maar eens uit, zo voor de zekerheid. Het zou immers kunnen dat u de laatste 30 jaar of wat op Mars verbleef en dus bent ontsnapt aan wat ondertussen ook officieel de meest belegen mop over feministen moet zijn. (Heeft u hem trouwens? Mars?? Venus?).
Maar goed, mij werd verteld dat wij vrouwtjes daar allemaal niet zo zwaar aan moeten tillen. Uiteindelijk was het allemaal maar om te lachen. Por in de ribben en een ‘of hebt gij geen gevoel voor humor?’ er achter aan. Die ‘als je daar al niet mee kunt lachen’ is trouwens de hedendaagse vertaling van de beroemde zin die Louis Major uitsprak in 1972. Wijven moeten niet zoveel complimenten maken.

Ho, ho, ho, mevrouwtje. Hoor ik het goed, pleit u daar voor censuur? Zou er niet meer gelachen mogen worden met de dames in onze kwaliteitskranten? Ach, natuurlijk wel. Van mij mag er met alles en iedereen gelachen worden. Maar wie kaatst, mag de bal terug verwachten. En daar heeft Heremans het duidelijk moeilijk mee.

Wees een kerel, Heremans, en stop met janken. Je bent genomineerd voor een armzalige award. Het is niet dat er een cactus in je achterste werd geramd.

Ingrid Verbanck schreef dit, uiteraard nadat ze eerst d’r oksels netjes had onthaard.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content