‘Nu het eindejaar nadert, kun je het leven niet genoeg vieren’

Vorig jaar moesten we Kerstmis en Nieuwjaar nog met de rem op en in beperkt gezelschap vieren. Dat we dit jaar helemaal loos kunnen gaan en ook de jaarlijkse familiereünies weer een feit zijn, voelt wat onwennig. Hoe moet dat ook alweer?

Wie organiseert het feest? Wat gaan we eten? Hoe vermijd je dat een gesprek over de vluchtelingencrisis ontaardt in ruzie? Welke cadeautjes zullen we kopen? Ik ben niet de enige op onze redactie die zin heeft in eindejaarsvertier, maar tegelijkertijd wat koudwatervrees heeft. Dus trokken we naar een aantal experts om raad te vragen, opdat we ongemakkelijke situaties bij een feestje met familie, vrienden of op het werk kunnen vermijden.

Hoe komt het toch dat we het feesten zo hebben gemist? Tijdens de coronaperiode is er zoveel over gesproken – wel of niet, met hoeveel, buiten of binnen – dat het haast een basisbehoefte leek. En misschien is het dat ook wel. Mensen zijn sociale wezens en een feest is de ultieme expressie hiervan. Dat we zin hebben om samen in extase te raken van muziek, dansen, lekker eten en drinken, is zo oud als de beschaving zelf. Denk maar aan de bacchanalen bij de Romeinen, de vele religieuze feesten en de festiviteiten bij sportevenementen.

Laat het eindejaar alsjeblieft een collectieve feestvreugde zijn, die zorgt voor verbondenheid.

Het vieren van een verjaardag of een geboorte, maar evengoed een afscheidsritueel markeert ons persoonlijke leven. Of pathetischer gesteld: ze geven zin aan het leven. Zonder een goed feestje op z’n tijd kabbelt het leven verder en is alles veel saaier. Ook als samenleving hebben we nood aan zulke festiviteiten. Het herdenken van belangrijke gebeurtenissen, publieke rituelen of festivals zorgen voor sociale lijm. Ze doen ons op een prettige manier beseffen dat we deel zijn van een groter geheel.

Hoe we feesten kan erg verschillen van persoon tot persoon, en van cultuur tot cultuur, maar vieren is iets universeels. Dat bleek deze zomer, toen we in onze wijk een buurtfeest organiseerden. De straat werd afgezet, we hingen vlaggetjes in de bomen en stelden tafels en stoelen op. We serveerden hapjes en drankjes en voor de jongsten was er een luchtkasteel en stoepkrijt. Kortom, alle ingrediënten voor een traditioneel Vlaams buurtfeestje. Tot mijn overburen de deur uit kwamen. Samen met hun dochters trakteerden ze ons, in prachtige kostuums en met indrukwekkende make-up en haartooi, op Balinese muziek en dans. Ons buurtfeest kreeg meteen extra glans. En ik leerde mijn overburen op een verrassend andere manier kennen.

Toen ik bij hen polste of ze wilden getuigen in onze reportage over hoe multiculturele gezinnen in ons land de feestdagen beleven, zeiden ze meteen ja. “Wij houden van traditie en van veel feesten. Dat doen we in twee culturen. Je kunt het leven niet genoeg vieren.”

Ik voel er nu de eindejaarsperiode nadert wel wat voor om het leven te vieren. Toen we bijna van corona verlost waren, brak de oorlog uit in Oekraïne, met als gevolg een veiligheids-, een vluchtelingen- én een energiecrisis. Na twee trieste coronajaren werd 2022 ook niet bepaald het vrolijke jaar waarop we hadden gehoopt. Daar even ongegeneerd aan ontsnappen kan deugd doen. Laat het alsjeblieft wel een collectieve feestvreugde zijn, die zorgt voor verbondenheid en noopt tot oprechte goede voornemens.