In de vierde aflevering van de tweewekelijkse reeks Veertig en meer – over mensen tussen 40 en 44 – maakt Open VLD’er Sven Gatz (zie pagina 70) zijn midlifebalans op. Hij heeft het over vriendschappen waar hij tijd voor maakt, over zijn leven in en vooral buiten de politiek, over een depressie op zijn dertigste en over heimwee naar een licht anarchistisch jeugdgevoel. De gedrevenheid waarmee Tessa Vermeiren interviewt en de oprechtheid waarmee de geïnterviewden reflecteren en praten over veertig zijn, maken er een opmerkelijke en sterke reeks van.

Zelf ben ik natuurlijk betrokken partij, want het gaat over mijn generatie, de grootste leeftijdsgroep in de Belgische bevolkingspiramide. De groep die bijna automatisch geassocieerd wordt met het begrip midlifecrisis. Psychologische studies zouden ondertussen bewijzen dat een mens het ongelukkigst is met 44. Maar ik probeer me te houden aan het motto van een oudere collega die me bezweert dat veertigers de juiste mix hebben van jeugdigheid en ervaring. Het Inzicht van actrice en jonge veertiger Hilde Heijnen (pagina 28) lijkt die stelling te bewijzen.

Guinevere Claeys dook voor dit nummer onder in een veel jongere leeftijdsgroep. Ze trok met de zestienjarige Ayse een dag mee naar het Lucernacollege in Melle. Het eerste Lucernacollege werd in 2002 in Brussel opgericht door Turkse intellectuelen. Het doel van het college is hun leerlingen in het hoger onderwijs te loodsen. Te weinig Belgisch-Turkse jongeren studeren immers verder. Om die achterstand weg te werken, hebben de Lucernacolleges – er zijn intussen ook vestigingen in Melle, Genk en Antwerpen – een totaalaanpak met onder meer een focus op kennis van het Nederlands en het betrekken van de ouders bij de opleiding. Verder volgt de school het leerplan van het Gemeenschapsonderwijs.

Guinevere was onder de indruk van de motivatie van de leerlingen en de leraren. Ze leerde ook dat extra Nederlandse lessen geen overbodige luxe zijn, er bestaan immers weinig aanknopingspunten tussen onze taal en het Turks. Want ondanks haar dappere poging om zichzelf enkele Turkse uitdrukkingen eigen te maken en ondanks de uitspraaktips van Ayse, bleek het toch niet zo simpel om bij de Turkse bakker in Gent een vlotte babbel te doen (“Later begint vandaag”, pagina 44).

Linda Asselbergs had in Kaapstad heel wat minder moeite met de taal. Ter voorbereiding van onze lezersreis zocht ze er de tien heerlijkheden of redenen om naar deze stad te reizen. De charmante mix van Engels en Afrikaans vond ze alvast een goed begin. En dan moest ze nog de Tafelberg beklimmen, de pinguïns op het strand van Cape Point gaan bekijken en de rijke gastronomie ontdekken. “Kaapstad, baie lekker” (pagina 80) is een handige gids voor een bezoek aan deze schitterende stad.

Trui Moerkerke – trui.moerkerke@knack.be