DJ
Ik maak geen computermuziek. Ik sampel oude jazz, funk en soul uit mijn platencollectie en maak collages van de geluiden die in mijn hoofd rondzwerven, maar het resultaat moet warm klinken. Ik hou niet van machinale gimmicks die je live niet kunt reproduceren.
Als kind wilde ik danser worden. Ik was gek op Saturday Night Fever, en tussen mijn zevende en twaalfde volgde ik jazzballet. Op die leeftijd zelfmoord uiteraard, maar zo leerde ik wel funk, hiphop en andere stijlen kennen. Ik raakte bezeten van muziek, en op mijn vijftiende ging ik aan de slag bij radio SIS in Antwerpen.
Ik ben niet sociaal. Daarom gedij ik goed in Grobbendonk, in het groen. Ik mijd ook mensenmassa’s en discotheken. Een reden waarom dj’en me al vroeg aantrok, was net de pit met de draaitafels : de enige plek in een club waar het niet drummen is. Op festivals daarentegen moet ik soms wel naar adem happen. Duizenden mensen laten springen is fantastisch en beangstigend tegelijk.
Als kind was ik een prutser. Thuis op Linkeroever knutselde ik liever op mijn eentje dan met andere kinderen te spelen. Ik ben dus nauwelijks veranderd, alleen knutsel ik nu met geluiden. Ik kan dagenlang op een baslijn wroeten.
Mijn moeder heeft me altijd gesteund. Doe wat je graag doet, blijf erin geloven, zei ze voortdurend. Ten tijde van Gemini vertelde ik mezelf dat ik eerst die plaat kon maken en dan meer tijd aan haar schenken, maar zo werkt kanker helaas niet. Ik vond het vreselijk dat uitgerekend zij mijn doorbraak niet kon meemaken. Toen ik haar op het sterfbed mijn eerste tijdschriftencover toonde, herkende ze de foto niet eens.
Een album maken is als een trance. Ik kan alleen maar daarmee bezig zijn. Dan sluit ik me thuis op, ver weg van zonlicht en mensen, en verwaarloos ik mezelf. Al wordt het wel moeilijker om je écht af te zonderen. Door het internet accepteren mensen het niet meer dat je even van de radar verdwijnt.
Ik ben mijn eigen manager. Het is de enige manier om mezelf te kunnen zijn in de muziekindustrie. Als je bekijkt hoe de sector en de mediawereld evolueren, je zou er voor minder mee ophouden.
Op mijn oude dag wil ik kunnen zeggen dat ik mijn best gedaan heb. Maar ik heb mijn vrijheid niet zomaar gekregen, ik heb al flink moeten knokken. Scoor een hit en doe dan je eigen ding, zeggen sommigen. Maar dan maak ik liever meteen de plaat van mijn dromen. Wie weet slaat die ook aan.
Ik lijk niet op een dj, hoor ik soms. Alsof je designerkleding en een flashy hoofdtelefoon móet dragen. Maar luxe en weelde hebben me nooit veel gezegd. (lacht) Vroeger hadden dj’s trouwens het imago van vetschoeften : onverzorgd langharig tuig.
Ik heb een houdbaarheidsdatum. Over tien jaar wil ik eerder jonge mensen begeleiden, producen of filmmuziek maken. Hoe dan ook wil ik muzikaal iets nieuws bijdragen, zonder mezelf te herhalen. (lacht) Als ik er niets meer van bak, moeten mijn vrienden ingrijpen.
Dj’s zijn poenpakkers en rokkenjagers, zegt het cliché. Maar een initiatief als De Wachtnacht kan op me rekenen. Toen ik Karel De Gucht en Bert Anciaux ooit eens aanschreef over illegale downloads kreeg ik niet eens antwoord. Ik weet dus hoe je politici moet poken om gehoord te worden…
Sven Van Hees (42) brak in 1999 door met loungeklassieker Gemini en lanceerde dit jaar Loftgroove, zijn eigen webradiostation. Tussen de voorbereidingen voor zijn zevende album door treedt hij op 11 september in Gent op tijdens De Wachtnacht. Op het evenement herinneren binnen- en buitenlandse artiesten politici aan de millenniumdoelstellingen. Info : www.svenvanhees.com, www.live365.com/stations/loftgroove, www.wachtmee.be.
Door Wim Denolf – Foto Wouter Van Vaerenbergh
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
