Seks op de fiets

Wat is de merkwaardigste plaats waar u het ooit gedaan hebt ? En kom nu niet met de keuken af. Héél banaal. De auto is natuurlijk nog banaler, tenzij een van de protagonisten aan het stuur zat én de voet op het gaspedaal had. Een mini-enquête over deze kwestie leverde, op enkele uitzonderingen na, weinig origineels op. De meeste mensen die we de vraag voorlegden, schrokken zich om te beginnen een hoedje, en bekenden dan enigszins gegeneerd een buitengewone belangstelling voor gewoon te hebben. De prijswinnaars deden het in een eersteklastreincoupé. Het was op een druilerige winterse dag, en d’r zat verder eigenlijk nauwelijks iemand op de trein, maar goed, het was toch wel behoorlijk spannend geweest.

Lang niet zo spannend evenwel als het staaltje acrobatie dat Chimo en Lila ten beste geven, samen gezeten op een ergens gepikte herenfiets, en rondjes draaiend tussen de trieste woonkazernes in een Parijse banlieue ?alle ramen van de cité kijken hun ogen naar ons uit?. Bij het begin van de tocht zit hij op het zadel en zij op de stang, ?… en soms als ze een beetje verschuift of in de bochten iets lager zit, dan zie ik de holte tussen haar schouderbladen en de halsopening van haar jurk en daar liggen vlak naast elkaar twee eitjes, ze trillen een beetje maar zonder te breken, je ziet niets om ze op hun plaats te houden, adembenemend mooi, zo zacht dat zie je zo, als ik een insect was, dan zou ik daar graag tussen sterven.?

Deze liederlijke rit is een van de schitterende scènes uit Lila dit ça, een pareltje van een erotische roman waar vorig jaar in Frankrijk heel veel over te doen is geweest. Zopas verscheen hij (zoals de boekenpagina’s van Knack al signaleerden) als Zei Lila bij Meulenhoff in Nederlandse vertaling. De heisa was niet zozeer een gevolg van het ruwe woordgebruik van de zestienjarige Lila ?Wil je m’n kutje eens zien? , dan wel van het mysterie dat er rond de auteur hangt. Zoals dat destijds het geval was met Histoire d’O van de geheimzinnige Pauline Réage. Het verhaal wil dat het manuscript van Lila dit ça bij uitgeverij Plon werd bezorgd door een advocaat die het zelf ook anoniem in de bus had gekregen. Twee ruitjesschriften vol schrijffouten, maar met een fantastisch verhaal. Omdat er op een cover toch een auteur moet staan, werd dan maar de naam van het hoofdpersonage genomen : Chimo, een negentienjarige Noord-Afrikaan. Is de auteur zelf ook een jonge beur ? Of gaat het om een spelletje van een gevestigd schrijver ? Of een schrijfster ? Voor wie wil genieten van dit schrijnend mooie boekje heeft het allemaal niet zoveel belang.

De seksscènes zijn op een merkwaardige manier tegelijk rauw en poëtisch. ?In het gezondheidscentrum begint ze zomaar over groepsseks met mannen zonder hoofd, over dat ze niet opgewonden raakt door gezichten maar door pikken, door anoniem vrijen, en dat zegt ze zomaar ijskoud alsof ze het over een vogel heeft die voorbijvliegt, ze is een engel met een hoerentong, je denkt dat de woorden die over haar lippen komen haar zullen krenken, dat haar tanden van schaamte uit haar mond zullen vallen, maar niks hoor, haar woorden strijken lichtjes voorbij als een zomerwind, er knakt niets, het is zelfs strelend.?

Lila is blond, ongepast blond voor de banlieue, het enige natuurlijke blondje uit de hele buurt. Een engelachtig meisje in een wit jurkje, maar haar seksuele fantasieën lijken uit een ordinaire pornofilm te komen. Chimo is zo donker dat je niet ziet dat hij bloost als Lila zegt : ?Zou je graag alles in mijn mond laten komen ?? Lila praat aan één stuk door en alles wat ze zegt, is cru. Voor de tederheid die in haar zit, heeft ze de woorden niet. Chimo probeert die woorden te vinden, als hij ’s avonds in zijn schriftjes opschrijft wat Lila zegt. Hij wil zich dan bevrijden van de ?gekooide taal? van zijn maten, van het shit, klote, zeikwijf en neuk-je-moeder. Soms lukt dat, soms niet. Als je geboren bent in een wereld van beton, is het moeilijk geen hart te hebben van beton.

Het zal ondertussen duidelijk zijn dat ondanks de frivole tweewielerseks waar het verhaal mee begint, dit geen vrolijk romannetje is. En mocht hier nog twijfel over bestaan : ze doen opwindende dingen met elkaar op de fiets, maar echt doen ze het niet. Elders trouwens ook niet. Chimo wil geen neukbeer zijn als al die anderen. ?Bovendien moet je uitkijken met dat virus van tegenwoordig, want in de cité is de kapotjesautomaat altijd leeg, de jongens jatten ze de eerste dag allemaal mee en verpatsen ze tegen een zacht prijsje.?

Lila doet het ook niet met de duivel, maar dat maakt ze wel de tante wijs bij wie ze woont. De superkwezel krijgt er ongeveer een hartaanval van. De beschrijving van het orgietje met de Prins der Duisternis is een superieur en hallucinant stukje pornografie. Olijk beschreven, zoals het stuntwerk op de velo. Maar zoals je onder de platte taal een mysterieuze onschuld proeft, zo voel je hier dat dit duivels gerollebol het begin is van iets dat heel slecht moet aflopen. En dat doet het. Nooit waren Romeo en Julia zo kansloos.

Pol Moyaert Illustratie Sandra Schrevens