passie
Rijpere vrouw neemt jongere minnaar. Het lijkt wel de standaard-plot van dertig procent van de Franse cinema. Toch ruimt in “L’Ecole de la chair” het gevoel van déjà vu snel plaats voor fascinatie. Dit dankzij de magistrale vertolking van een melancholische Isabelle Huppert en de subtiele modulaties in dit ragfijn passioneel drama vol onderhuidse spanning.
Regisseur Benoît Jacquot en zijn steractrice weten vooral de wisselende emoties te vatten, die zich meester maken van hun heldin Dominique, een Parijse bourgeoise die zich door haar liefde voor een veel jongere man wel op zeer glad ijs begeeft. De welgestelde rijpere vrouw en de berooide Quentin hebben niets gemeen: zowel in leeftijd, als in komaf en sociale positie is de kloof diep. Hartstocht is het enige dat hen bindt: voor haar is het meteen prijs, hij komt langzamer in de ban van haar discrete charme. Quentin, die rustig andere vrouwen blijft versieren maar zich ook laat onderhouden door oudere heren, blijft ongrijpbaar voor Dominique en weigert zich te laten domesticeren, ook als hij bij haar intrekt.
Het knappe is dat Jacquot helemaal niet de clichévoorstelling volgt die bij dit bekende schema hoort. Zo wordt de burgertrut die haar gevoelens niet langer de baas kan, nooit als een slachtoffer gezien. Ze blijft altijd een onafhankelijke vrouw die haar eigen leven bestiert – alleen is ze bereid daarvoor meer compromissen te sluiten dan haar omgeving lief is. Zoals Quentin ook niet zomaar de onbetrouwbare gigolo is voor wie alleen materieel gewin telt. Je weet nooit goed wie hier de jager is en wie de prooi; meermaals worden de rollen omgekeerd en wat er zich in het gevoelsleven van de betrokkenen afspeelt, blijft ten dele raadselachtig en contradictorisch. Jacquot zet het flirten, het ruzieën, het scheiden en het weerzien in beeld met een onderzoekende camera, die roerloos over de personages heen glijdt. Onder de hoogglanzende oppervlakte schuilt een kruitvat van gekwelde gevoelens, tegenstrijdige passies en onderdrukte seksuele impulsen.
“L’Ecole de la chair” is gebaseerd op een korte roman van de Japanse schrijver Yukio Mishima. Jacquot heeft het verhaal – oorspronkelijk gesitueerd in Japan, voor de oorlog – overgeheveld naar hedendaags Parijs. De verwestering is totaal, afgezien van enkele oosterse allusies die meer decoratief dan essentieel zijn voor het drama: zo werkt Dominique voor een Japanse modeontwerper, heeft een sleutelscène plaats in een Chinees restaurant en worden de Aziatische trekken in de fysiek van Vincent Martinez benadrukt.
“L’Ecole de la chair” van Benoît Jacquot, met Isabelle Huppert, Vincent Martinez, Vincent Lindon, Danièle Dubroux.
Patrick Duynslaegher
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier