Tine heeft haar vent weggedaan. Zat er al maanden aan te komen, de enige die van niets wist, was hij. Hing zij aan haar tenen uit het raam zelfmoord te plegen, keek hij lichtjes geërgerd op van de weekendkrant : ‘Moet jij je regels krijgen misschien ?’ En dan verbaasd zijn toen híj zijn C4 kreeg. “Hoe is dat nu mogelijk, ik ben toch de redelijkheid zelve ?”

Sindsdien is Tine aan het he-toxen, zoals de columniste Barbara Ellen van The Observer het zo treffend uitdrukt. Niet dat ze van plan is om in te treden bij de Arme Klaren, zich terug te trekken in een ashram of een bros te laten scheren en enkel nog The Pink Lady te frequenteren. Maar de enige relatie waarop ze zich dezer dagen wil concentreren, is die van Schuluugi de zeeotter en zijn verzorger Alex in Het leven zoals het is : de zoo. Onder het nuttigen van een portie voorgebakken ribbetjes uit de Delhaize, met de fles barbecuesaus en de huishoudrol op het bijzettafeltje. Naast haar lichtjes harige benen, want de Epilady he-toxt mee. Tijdelijk hoeven er geen sixpacks aangesleept te worden en de asbakken blijven genadig leeg. Mij doet het denken aan de tijd dat we op straat krijgertje speelden en in het nauw gedreven twee vingers konden opsteken. ‘Twee’ betekende zoveel als time-out, ik doe even niet meer mee. Tot we weer op adem waren en ons met vernieuwde energie in het strijdgewoel stortten.

Natuurlijk hebben mannen ook recht op een she-tox, maar die doen dat sowieso al op dagelijkse basis, terwijl ze de weekendkrant lezen, naar de koers kijken of als hun vriendin hen aan het verstand probeert te brengen dat ze niet gelukkig is. Als mannen ongelukkig zijn, zijn ze zich daar vaak niet eens van bewust. Of ze dragen hun onbehagen als een oude, te vaak gewassen pyjama, de vlag van een verslagen natie. Nee, tenzij er een fris jong ding in het spel is, is de wegloper meestal de vrouw. Doet mij denken aan een film met Sandra Bullock – sla mij dood, ik weet niet meer welke – waarin Sandra aan de toog zit met een verlepte zuipschuit van een vrouw die lalt dat ze twintig jaar geleden wegliep van Morty. En vervolgens enkel nog druiloren tegenkwam die tien keer erger waren dan Morty.

“Maar ik zal het tenminste geprobeerd hebben”, protesteerde Tine toen ik haar de scène met enige pathos naspeelde. En dat Sandra Bullock, toch een geweldig sympathiek mens, zelf ook al jaren he-toxte. Of misschien wel lesbisch was, zoals Jodie Foster. Maar dat anyway één van de voordelen van een he-tox was dat je onbeperkt naar Sandra Bullockfilms kon kijken zonder dat er naast je op de sofa iemand braakgeluiden maakte.

Er valt iets voor te zeggen. Maar ik stel mij toch vragen over mijn generatie vrouwen. ’t Moet zijn dat ik slechte vriendinnetjes heb, want van het hele zwerk is er maar één nog bij haar oorspronkelijke wederhelft. Op een leeftijd dat steunkousen, opvliegers en de eerste tandjes van de kleinkinders lonken, zijn wij dapper aan het he-toxen of hebben we net juichend een nieuwe liefde ingehaald. Worden wij midolescenten dan nooit grote meisjes ? Bel mij daar binnen tien jaar nog eens over op.

Linda Asselbergs

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content