Deze week: Lore Langendries (33), sieraadontwerpster die internationale bekendheid aan het verwerven is met haar fascinerende objecten met dierenhuid. Zopas is ze bekroond met de Henry van de Velde Young Talent Gold Award. Op 13 mei opent in Z33 in Hasselt Please do touch.
“Onlangs vonden mijn ouders en ik confronterende brieven terug die ik als kind aan hen geschreven had. Daarin vroeg ik telkens om iets, bijvoorbeeld de nieuwste Joepie, maar ik zei er direct bij dat als het niet kon, dat niet zo erg was. Blijkbaar wilde ik van jongs af niemand tot last zijn, waarschijnlijk omdat mijn broer dat wel was. Corneel is zwaar gehandicapt, dus ik wilde het extra goed doen omdat hij dat niet kon.
Mijn ouders hebben nochtans nooit iets van mij geëist of me geforceerd, ik was een gelukkig kind. Als hardwerkende interieurarchitecten gaven ze onbewust wel het voorbeeld in de lat hoog leggen. Toen ik in het derde middelbaar op internaat en naar de topsportschool ging omdat ik profbasketbalster wilde worden – ik zat ook bij de landelijke selectie – zag ik daar geweldig af, maar ik bleef gaan. Door blessures moest ik jammer genoeg toch stoppen. Ik vond het verlies van die droom zo verschrikkelijk dat ik even een eetstoornis ontwikkelde. Maar toen ik een creatief pad zag, vond ik opnieuw mijn draai.
In mijn opleiding juweelontwerp zei een docent: ‘Niemand zit op je te wachten.’ Dat klinkt cru, maar door mijn nuchtere opvoeding aanvaardde ik het direct. In een nichevakgebied als het onze moet je hard willen werken zonder dat er meteen een publiek gegarandeerd is. Alleen als je het doet vanuit authentieke passie, houd je vol.
Ik geef nu zelf les aan de PXL-MAD-hogeschool en in de kunsthumaniora, waar ik het zinnetje geregeld uitspreek, vooral tegen gasten met de foute mentaliteit. Ze komen hun deadlines niet na, maar halen daarover hun schouders op. Ze zeggen dat ze geen tijd hadden terwijl een student zó veel uren in een dag heeft. Wie het in die fase al ontbreekt aan moed en wil, vergooit zijn en onze tijd.
We mogen er natuurlijk niet van uitgaan dat jonge mensen meteen die drive hebben, als docenten moeten wij die aanwakkeren en net daarbij helpt die raad die ik zelf kreeg. Hij schudt je wakker: doe dit met passie én voor jezelf, en het zal ook niet aanvoelen als werken. Ik kan uren zitten versnijden, verlijmen en daar bijna meditatief van genieten.
Ik moet wel toegeven dat beseffen dat niemand op mij zit te wachten me ook al ontmoedigd heeft. Na mijn master en vierjarige doctoraat had ik zo’n degout dat ik niets meer met de kunsten te maken wilde hebben. Ik dacht: als ik nu stop, zal er geen haan naar kraaien, heb ik daarvoor zo hard geknokt? Maar ik kreeg de juiste aanmoedigingen, onder andere van mijn ouders, die vonden dat ik al veel relevants had gemaakt, met plezier bovendien, en ik schoot weer in gang.
Ook in de lockdowns viel ik stil. Ik overwoog zelfs om mijn studio on hold te zetten om tijd te nemen voor mezelf en mijn baby. Er bestond al zoveel, had het wel zin dat ik daar nog iets aan toevoegde? En toen belden ze van de Van de Velde Award. Wat een verrassing en erkenning! Intussen heb ik weer duizend ideeën, ook dankzij de uitnodiging van Z33 voor een solotentoonstelling.
Blijkbaar moet je dus toch ergens voelen dat er een publiek op je zit te wachten, en tegelijk blijf ik achter de filosofie staan: je moet verhalen creëren vanuit jezelf en vanuit oprechte passie, anders houd je er maar beter mee op. Iets wat ik nu dus absoluut niet meer van plan ben.” (lacht)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
