Volgende week Special korte vakanties. Kleine steden met een landelijke omgeving : Oviedo, Cremona, Cardiff, Carcassonne en Dresden. Extra : een culinaire trip door Luxemburg.

www.weekend.be

Volgens de volksmond is er sprake van een koningswens als een gezin een zoon en dochter telt. Mij lijkt dat een geval van etymologische dwaling. Een vluchtige blik op de stamboom van de Saksen-Coburgs leert immers dat onze vorsten, op Boudewijn na, gemiddeld drie tot vijf nazaten produceerden. En ook de jongste generatie besteedt plichtsgetrouw de nodige aandacht aan de continuïteit van de monarchie. Voor de lezers die het afgelopen decennium op Antarctica hebben doorgebracht : Astrid leidt het peloton met vijf kinderen, gevolgd door Filip met drie en op de hielen gezeten door Laurent, die met zijn tweeling aan een serieus inhaalmanoeuvre bezig is.

De media staan bol van de banaalste details aangaande deze koninklijke babyboom, maar zwijgen in alle talen over de veeleer bedroevende, nationale statistiek. De ‘gewone’ Belg krijgt slechts 1,65 kinderen. Niet dat de landgenoten er niet meer willen. Uit een recente rondvraag, die ondergetekende samen met Linda Scheerlinck, de enquêtespecialiste van onze interne researchafdeling, en twee sociologen van de Universiteit Antwerpen voor Knack samenstelde, blijkt immers dat 44 procent van de respondenten minder kinderen krijgt dan zijn of haar ideaal. Een schrijnend hoog percentage, zeker in vergelijking met Nederland waar ‘slechts’ 24 procent de kinderwens niet in vervulling ziet gaan. Vreemd genoeg zoekt sociologe KatrijnVanderweyden een verklaring in onze goed georganiseerde kinderopvang. “In België is het bijna vanzelfsprekend dat een vrouw na de geboorte van haar kind voltijds blijft werken.” Terwijl meer Nederlandse vrouwen deeltijds werken, waardoor ze kinderen en werk gemakkelijker kunnen combineren.

Als fulltime journalist en moeder van een onvermoeibare peuter kan ik alleen maar bevestigen : het is soms slopend. Zelfs met een fantastische crèche blijft het jongleren met tijd. Het alternatief is het huisvrouwschap, maar daarvoor mis ik de capaciteiten. Na een jaar zouden ze me in een dwangbuis afvoeren, wegens personificatie met Lynette Scavo, de neurotische huisvrouw uit de Amerikaanse serie Desperate housewives, die een beloftevolle carrière opgaf om uiteindelijk verslaafd te raken aan de medicijnen van haar vier hyperkinetische zonen. En toch droom ik er wel eens van om mijn leven volledig te wijden aan mijn dochter. Vooral als de modemarathon me twee weken van huis weghoudt.

Wie niet voor die tweestrijd wordt gesteld, is prinses Astrid. Maar zij heeft dan ook de lotto gewonnen. Of beter, het dotatielot dat het haar mogelijk maakt om gewoon voor het plezier een dagje op en af te treinen naar Parijs voor het defilé van Dries Van Noten. Daar zat ze dan, front row, in een stijve pantalon. Ik zat slechts twee zitplaatsjes van haar verwijderd, maar kon geen wallen onder de ogen of een Bambix-kruimel op de schouder ontdekken.

Vijf kinderen. In de westerse wereld is het in drie generaties tijd uitgegroeid tot een statussymbool. Niet toevallig geeft één op de twee van de door ons ondervraagden aan dat maatregelen als verhoging van het kindergeld en een loon voor huismannen en -vrouwen zouden aanzetten tot méér kinderen. En op de vraag waar de overheid een prioriteit van moet maken, scoort een gezinsvriendelijk personeelsbeleid het hoogst. Flexibele werkuren, thuis telewerken en deeltijds werken in combinatie met een beter uitgebouwd systeem van dienstencheques voor huishoudhulp én kinderopvang zouden al heel wat zoden aan de dijk zetten. Misschien komt de bevolkingspiramide dan vanzelf weer in evenwicht. In plaats van zich blind te staren op de vergrijzing en het moeizame stijven van het Zilverfonds, zouden beleidsmaker en werkgevers beter wat meer investeren in jonge gezinnen die, met uitzondering van de koningskinderen, op dit moment bitter weinig cadeaus

krijgen.

reacties : pascale.baelden@knack.be

Pascale Baelden