Op zes november komt ‘Violette’ in de zalen, een film over de bijzondere vriendschap tussen Violette Leduc en Simone de Beauvoir. Dichter bij huis vonden we ook boezemvriendinnen met een intense, innige band. Samen gaan ze door dik en dun, door weer en wind. Verhalen van twintigers, veertigers en zestigers.

Barbara & Jozefien (20)

Ze leerden elkaar kennen op een kinderkamp dat Jozefien coördineerde, en waar Barbara kookte. Een paar maanden later kwam er een kamer vrij in het studentenhuis waar Barbara woonde, Jozefien verhuisde. Ze zaten in het laatste jaar, Jozefien Germaanse aan de KU Leuven, Barbara culturele agogiek aan VUB, en ze schreven hun thesis. “Hard werken, maar vrijdag was verwendag”, zegt Jozefien. “Mochten we ’s middags naar de markt gaan en koffie drinken. Dat heeft Barbara me geleerd. Ik dronk nooit koffie, nu kan ik niet meer zonder. Ze veranderde ook mijn houding tegenover eten. Ik vind koken nog steeds vervelend, maar Barbara heeft me het belang doen inzien van goede ingrediënten en gezond eten.” Barbara : “Ook toen we nog op kot zaten, was ik al bezig met lekker en gezond koken.”

Vier jaar geleden trok Barbara van Leuven naar Antwerpen. Ze had er een job, pendelen was niet te doen, ze bleef soms slapen op kantoor. Een jaar later volgde Jozefien, die altijd geweten had dat ze in Antwerpen zou belanden. Ze werkt vaak in koffiebar Normo : “Als freelancer heb ik geen collega’s, en daar heb ik toch wat gezelschap. De eigenaars zijn vrienden, ik voel me er helemaal thuis, alsof het mijn living is.”

Sinds ze in Antwerpen wonen – elk aan een andere kant van het station, elk met een mannelijke huisgenoot, geen van hen heeft momenteel een vriendje – zien ze elkaar bijna dagelijks : even koffie drinken of een snelle lunch. Als ze elkaar een dag niet zien, bellen ze. Ze lachen heel wat af, en praten goudeerlijk over àlles. “Ik heb dat moeten leren”, zegt Jozefien. “Ik was altijd nogal op mezelf, ik loste alles zelf op. Het kantelpunt kwam tijdens een gesprek met een vriendin van Barbara. Dat meisje was zo open en kwetsbaar dat ik besloot ook zo te worden. Dat verdiept de vriendschap en komt de band ten goede.”

Barbara : “Ik ben de laatste twee jaar meer veranderd dan in alle jaren voordien. Vorige zomer toerden we een maand door Californië, van LA naar San Francisco. Toen heeft Jozefien me weer aan het lezen gekregen, en daar ben ik heel blij om, want ik las enkel teksten waar ik iets van opstak. En vorig jaar reisden we door Corsica. Op weg erheen hadden we onze eerste en enige ruzie. Ik had twee cd’s van Marco Borsato meegenomen en Jozefien hààt Borsato. Ik mocht er één opzetten, maar ik beging de fout de volgende dag de tweede op te zetten. Haar humeur was voor uren verpest.”

Jozefien lacht : “Gelukkig was het Borsato en niet Rob De Nijs, anders was het tussen ons nooit meer goed gekomen.” Jozefien Van Beek schrijft over kunst en cultuur voor De Morgen en Humo. In september 2014 brengt ze samen met Frederik Willem Daem een nieuw kunstmagazine uit.

Barbara Serulus werkt deeltijds in de culturele sector voor een managementbureau van podiumkunstenaars. Met twee andere vrouwen heeft ze de blog www.alledagenhonger.be.

Mies & Truus (40)

Ze zijn nu 43, maar kennen elkaar sinds ze twaalf waren. Ze woonden in Beerse, grofweg zo’n vijf straten bij elkaar vandaan. Elke dag stapten ze bij dezelfde halte op dezelfde bus naar school, ’t Spijker in Hoogstraten. Mies : “Ik was de tettertrees die vlak achter de dubbele deur zat.” Truus : “En ik die rare muts vooraan.” Mies, lachend : “Ik vond jou toen maar een rare.” Ze hadden nooit met elkaar gepraat, en zonder het te weten, legden ze ook daarna een gelijklopend parcours af. Truus studeerde aan de Studio Herman Teirlinck, richting kleinkunst, Mies aan het conservatorium in Gent. Ze werkten bij dezelfde radiozender, acteerden in dezelfde soap, werkten met dezelfde muzikanten, maar nooit tegelijk. Ze hadden ook dezelfde interesses, deelden dezelfde levensvisie, en zo vonden ze elkaar uiteindelijk toch, op weg naar Ramtha’s School of Enlightenment in Italië, voor een cursus zelfontplooiing. Gemeenschappelijke vrienden hadden gesuggereerd dat Mies en Truus samen zouden reizen. Mies woonde nog in het huis van haar ex-man. Ze waren bijna een half jaar uit elkaar maar woonden op verschillende verdiepingen, zo kon hun dochter papa én mama blijven zien. Onderweg in de auto trokken Mies en Truus hun blik levensverhalen open, en bleken ze ontzettend veel gemeen te hebben. Ze stonden op dezelfde manier in het leven, lazen dezelfde boeken, volgden identieke cursussen. Kortom : ze leidden een parallel leven.

Voor Mies was het na vier dagen duidelijk : “Zo is het om wérkelijk aansluiting te vinden bij iemand. Maar, Truus was een vrouw… Als hetero aan een échte lesbienne bekennen dat ik verliefd op haar was, vond ik wel heel erg gewaagd.” En Truus had niets in de gaten. De afwikkeling van een complexe relatie nam al haar aandacht in beslag. “Drie maanden heb ik moeten wachten op de eerste zoen”, zegt Mies. “En zes weken later woonden Truus en ik samen. Vier jaar lang waren we een koppel. We hebben ons oprecht, met hart en ziel voor elkaar ingezet, maar soms is dat blijkbaar niet genoeg. Als een relatie ondanks de grote liefde vooral trekken en duwen is, is er iets grondig mis.”

Truus : “Eén plus één hoort drie te zijn, en niet één : na een tijd bleef van elk van ons nog maar de helft over. In een goede relatie haal je het beste in elkaar naar boven, wij werden ons slechtste zelf bij elkaar.”

Mies : “Ontredderd en verbouwereerd aanschouwden we de situatie, en snapten er niets van. Het moést veranderen. Hoe konden we van elkaar houden, elkaar de ruimte en de kracht geven om helemaal onszelf te zijn en weer volop te stralen ? Wij wilden kiezen voor geluk. Zou dat beter lukken in een vriendschap dan als liefdespartners ? Dan gaan we als volwassen mensen uit elkaar, zonder elkaar de duvel aan te doen of dingen stuk te maken. Niet eens drie maanden later konden we elkaar recht in de ogen kijken en eerlijk zeggen : ‘Ik houd meer van je dan ooit tevoren.'”

Truus : “We wilden liefdevol uit elkaar gaan, en daar zijn we in geslaagd. Wij zijn nu twee jaar uiteen, en onze liefde werd steeds groter. Ik heb een geweldig nieuw lief, Esther. Maar Esther is een ander mens, het is een ander verhaal. Nee, er is geen greintje jaloezie, want alles is zeer helder, voor iedereen. Mies is en blijft mijn allerbeste maatje. Niets of niemand kan ooit tussen ons komen.”

Mies : “De band tussen ons heeft een stevig fundament en voelt aan als onwankelbaar. Het immense vertrouwen en het gevoel van veiligheid blijft. Truus is nog steeds mijn favoriete spiegel met een ingebouwd vergrootglas.”

Truus Druyts is actrice, radiopresentatrice, singer-songwriter en lifecoach.

Mies Meulders leeft van haar stem (op radio en tv), ze geeft vegetarische kooklessen en schreef het boek ‘Jesse’, over de doodgeboorte van haar zoontje.

Lieve & Ine (60)

Dertig jaar geleden woonden ze in dezelfde straat maar ze kenden elkaar van haar noch pluim. Tot ze met elkaar in contact werden gebracht door een gemeenschappelijke kennis die wist dat er bij Ine en haar tweejarige dochter Steffie een verdieping vrijkwam, en dat Lieve op zoek was naar a room of one’s own. “Dat paste in de tijdgeest, het was 1984”, lacht Lieve. “Thuis werd driekwart van de living ingepalmd door het bureau van mijn echtgenoot. Als ik met iets aan de slag wou, wist ik niet waar kruipen. Door die verdieping bij Ine te huren, kreeg ik tenminste een ruimte waar ik af en toe terechtkon. Zo begon het, maar het heeft veel in gang gezet. Aanvankelijk kwam ik niet vaak op mijn nieuwe plek, maar gaandeweg steeds meer, en in de zomer van ’85 ben ik écht verhuisd. Laura die zeven was, ging mee. Tussen Ine en mij klikte het meteen. We konden altijd op elkaar rekenen. Op zondagavond legden we onze agenda’s naast elkaar. We hadden allebei een schoolgaand kind dat opvang nodig had. Wie is wanneer thuis ? Wie kookt ? Wie haalt de meisjes van school ? Wie stopt ze in bed ?”

Ine : “Wij waren een heel goed team, onze formule werkte perfect. Het ging vanzelf en harmonisch. Over geld hadden we nooit discussies. De een betaalde de huur, de ander gas en elektriciteit. Of omgekeerd. We leenden ook alles van elkaar. Kleren, boeken, de auto.”

Lieve : “Stond ik met autopech in Kapellen ? Dan belde ik Ine : ‘Kun je even komen met de startkabels ?'”

Ine : “We deden heel veel samen. Onze kinderen opvoeden, feestjes en etentjes organiseren, op vakantie gaan… Maar we hadden elk ons eigen appartement en een eigen leven. Ik was bijvoorbeeld actief in allerlei organisaties, en dat had ik zonder Lieve niet gekund.”

Ze kijken met veel warmte terug op die tijd, al is er heel veel gebeurd in die tien, elf jaar dat ze een huis deelden : de echtscheiding van Lieve, Ine die borstkanker kreeg, liefdesrelaties die begonnen en weer afsprongen. Ze konden bij elkaar uithuilen, maar ze hebben vooral ontzettend veel gelachen en plezier gehad.

Lieve : “Ik kan me slechts één keer herinneren dat Ine echt boos op me was. En terecht. Ze ging enkele dagen naar Amsterdam, ik zou voor de kat zorgen. Bij Ines thuiskomst had de kat alles onder gescheten en de kerstboom was omgevallen. Haar living lag vol drollen en scherven. Eén incident, in al die jaren, en dan nog om een stomme kat en een kerstboom.”

In 1994 kocht Lieve een eigen huis. Voor haar de enige manier om iets op te bouwen en te sparen. “Toen ze de deur achter zich dichttrok, heb ik tranen met tuiten gehuild”, zegt Ine. “Niet zozeer omdat ik haar zou missen, want ik wist dat wij altijd vriendinnen zouden blijven, maar omdat haar verhuizing het einde van een fase betekende. We bleven elkaar vaak zien, belangrijke dingen als kerst en verjaardagen vieren we nog steeds samen. Daar staan onze meisjes heel erg op. Het is zo fijn dat ook zij echt hartsvriendinnen zijn.”

Lieve : “Ze zijn als zusjes, ze komen uit hetzelfde nest.”

Ine : “Steffie zei onlangs : ‘Van jullie heb ik geleerd hoe belangrijk vriendschap is.’ En ik leerde het van mijn moeder. Zij had sinds haar kindertijd een vriendin met wie ze wekelijks belde. Mijn dankbaarheid omdat zij ons het belang van vriendschap heeft geleerd, heb ik ook uitgesproken op haar uitvaart eerder dit jaar.”

Ine leeft nu al jaren samen met Walter, Lieve woont nog steeds alleen, maar ze dromen ervan om zich weer in elkaars nabijheid te vestigen. “Voor als we oud worden”, zegt Lieve. “Om elkaar zo lang mogelijk te kunnen helpen. Maar niet alleen dat. Als we straks beiden met pensioen zijn, krijgen we weer meer tijd om samen leuke dingen te doen.”

Lieve Coppens is ziekenhuispsychologe.

Ine Van Agtmaal is sociaal verpleegkundige.

Jozefien : “We praten goudeerlijk over álles. Vroeger kon ik dat niet”

Barbara : “Jozefien heeft me weer aan het lezen gekregen, en daar ben ik heel blij om”

Mies : “Truus is nog steeds mijn favoriete spiegel met een ingebouwd vergrootglas”

Truus : “Vier jaar waren we een koppel. We zijn nu twee jaar uiteen, en onze liefde werd steeds groter”

Lieve : “In dertig jaar hadden we één incident, en dan nog om een stomme kat en een kerstboom”

Ine : “Ik vind het heel fijn dat onze dochters ook echt hartsvriendinnen zijn. Als zusjes, uit hetzelfde nest”