“Ach, nee toch ? Is het jullie eerste keer ?” Alain Laurens kijkt ons aan met een menge-ling van ongeloof en ondeugd in de ogen. We ontmoeten Alain in zijn Provençaalse woning aan de rand van een gigantisch natuurgebied.

H La cabane perchée, La campagne Bertet, 84480 Bonnieux.

Tel & fax : +33 490 75 91 40 en +33 147 90 46 73

www.la-cabane-perchee.com, info@la-cabane-perchee.com

A lain, een beweeglijke vijftiger, is niet van plan van ons bezoek een gezapig koffiekransje te maken. Nauwelijks één minuut na onze kennismaking razen we in een oude Citroën Mehari over zijn landgoed, zo’n twintig hectare groot. De beloning voor de hobbelige rit is grandioos : tussen het groene gebladerte van een eeuwenoude pijnboom ligt – verscholen als een kraaiennest – Alains boomhut. Dertig treden brengen ons acht meter boven de grond. Het uitzicht over de valleien van de Luberon is fabelachtig.

Alain is aardig en erg spraakzaam over zijn droomproject. “Het is de verwezenlijking van een jongensdroom. Ik klom als kind heel vaak in bomen. In mijn fantasie maakte ik ingenieuze kampen, in werkelijkheid stelde het natuurlijk niet zo veel voor. Een paar planken stond al garant voor enorm veel plezier.”

Anno 2003 heeft het bouwen van boomhutten meer om het lijf. Samen met ontwerper Daniel Dufour en timmerman Ghislain André staat hij aan het hoofd van La cabane perchée. De naam van de onderneming is een verwijzing naar het boek Le baron perchévan Italo Calvin : het verhaal van een jongen die – hoe kan het ook anders – in een boom woont. Hij verplaatst zich van boom tot boom, voert gesprekken aan het einde van de takken en groeit uit tot de invloedrijkste man van de omgeving.

La cabane perchée heeft intussen 22 hutten gebouwd in Spanje, Zwitserland, Frankrijk en België. Een van de opdrachtgevers was fotograaf Yann Arthus-Bertrand, bekend van het prachtige fotoboek La terre vue du ciel. Hoe word je huttenbouwer, willen we weten. Aan de basis lag een verlangen naar de geur van fris groen en sober hout. Alain was jarenlang creative director bij het Parijse reclamebureau Lintas. In 1999 besloot hij die hectische wereld achter zich te laten. Alain : “Na jaren was ik de chaos van de stad beu. Het was tijd om het leven op een andere manier te benaderen. Ik was toe aan iets nieuws. Zes maanden heb ik niets gedaan, behalve over mijn toekomst nagedacht. Tot ik op het idee kwam huttenbouwer te worden. In mijn omgeving dacht iedereen dat ik getroffen was door een midlifecrisis, want daar had ik dus de ideale leeftijd voor. Enkel mijn vrouw keek niet op van mijn plannen. Weet je, ik ben ook niet zo’n twijfelaar. Dat vreet te veel energie. Ik ben dus heel snel tot actie overgegaan.”

L a cabane perchée is een weergave van Alains ommezwaai in denken en doen. Met stadse drukte heeft hij nog maar sporadisch van doen. Inspiratie en rust vindt hij nu tussen dennen, olijfbomen, abrikozenstruiken en vijgenbomen. Zijn blik dwaalt af naar buiten, een natuurlijke omgeving die alle zintuigen overweldigt. We kijken door halfgeloken ogen naar het lijnenspel van de zonnestralen die door drie kleine ramen naar binnen vallen. Alain : “Midden in dit natuurschoon voel ik me goed. Rustig en uitgelaten tegelijkertijd.” Om zijn woorden kracht bij te zetten, spreidt hij theatraal zijn armen. De vegetatie waaraan de Provence zijn luister dankt, ontplooit zich rondom de hut in volle pracht. De stilte zoemt zacht in je oren. Je voelt je al snel een beetje onbeduidend. De betovering valt van onze gezichten af te lezen. Volgens Alain is de reactie van zijn bezoekers altijd dezelfde : opperste verbazing en verrukking. “Toch zijn er ook die het hele idee maar raar vinden : ze vinden dat ik een beetje wegdrijf van de realiteit. Men vat niet dat het juist een terugkeer naar de natuur is. Je moet jezelf kunnen openstellen om dit te zien, het vergt enige verbeelding. Ik kan me mateloos verliezen in het weer, het is elke dag opnieuw buitengewoon mooi om de natuur te ondergaan. Het mooiste is de beweging overal, de dreiging van de opkomende wind.”

Bij elke stap die we zetten, buigt de structuur een beetje door, maar dat is niets in vergelijking met wat een storm kan teweegbrengen. “Als het stuk gaat, zal het door de hand van de natuur zijn. Maar de boomhut kan veel hebben. Twee jaar geleden viel er tachtig centimeter sneeuw op één dag. Alles bleef heel. Het leverde een zeer mooi plaatje op.”

Alain probeert ons de constructie uit te leggen. De hut is met stalen gordels rondom de stam bevestigd. Er wordt geen gebruik gemaakt van spijkers. Hoe de boomhut beschrijven ? De sfeer is moeilijk met woorden te vatten. Het geheim schuilt in de soberheid. De boomhut is de ultieme belichaming van het woord ‘ basic‘. Alain : “Dat het woekeren met ruimte zou worden, was zo klaar als een klontje. Het vloeroppervlak van de hut is immers niet groter dan vijf vierkante meter, het terras meet er zes.”

Het inrichten van het stulpje kostte de eigenaar weinig tijd en moeite. In het midden is een mangat waarlangs je via een ladder binnenklimt. Op de ligbank kan je eten, gezellig praten of een uiltje knappen, waar je maar zin in hebt. Verder staan er een opklaptafel en een paar stoelen. Een takel zorgt voor aanvoer van eten en drinken. Het moet gezegd : het is met een minimum aan middelen erg gezellig. De betovering heeft ook met de omgeving te maken, die ongerept is gebleven. Alles, elke hoek, is hier gericht op ‘buiten’, op de natuur die haar eigen creatieve gang gaat.

Een boomhut is onderdak, een rustplaats. Een plek om te mediteren, lezen, schrijven, slapen en dromen. Geïsoleerd en ver weg van de drukke wereld voel je je er geborgen. ’s Avonds laat, als de duisternis haar zwarte sluier over het bos heeft neergevlijd, nemen we afscheid. Onze eerste boomhutervaring was zonder meer een succes.

Evelien Van Herck / Foto’s Sven Everaert