KNOKKE HERPAKT ZICH

Knokke lijkt, na een paar jaar van inzinking (zelfs de nouveaux riches kochten geen kunst meer), aan een artistieke heropleving toe. De galeries hebben er weer zin in, er worden gezamenlijke initiatieven genomen en kunstenaars doen er opnieuw hun acte de présence. Twee goede voorbeelden : Willy De Sauter in Patrick De Brock Gallery en Philip Aguirre y Otegui in On-Gallery. Willy De Sauter is een meticuleus vakman, die architekturale vormen op een streng-minimalistische wijze tot tweedimensionale schilderijen transformeert. Hij ‘herdacht’ al beroemde huizen uit de architektuurgeschiedenis (van Wittgenstein of Loos bijvoorbeeld) tot uiterst heldere, uitgebalanceerde vlakken op panelen. Zijn oeuvre evolueert konsekwent : bij Patrick De Brock zijn nu onder meer de impressies te zien, die De Sauter in New York op deed. De monochromie is geweken voor meer geprononceerde strepen, de flikkering van de Newyorkse skyline zit (beheerst) in de kleuren rood, bruin en groen. Zelfs de zijkanten van het raamwerk zijn nu geschilderd, alsof New York niet te stoppen is. Maar elk doek blijft uitgebreid gepolitoerd en meermaals bewerkt : de perfektie van het werk verraadt zelfs de ongelijkheid van de galeriemuren.

Bij On-Gallery zijn poëtische skulpturen en tekeningen van Philip Aguirre te zien. Een reis naar Marokko was de tematische aanleiding : de amandelen die Aguirre bij huisbezoeken aangeboden kreeg, de Sahara-architektuur, een uitnodigende deur, het zijn allemaal vormen en contouren die in de werken opduiken. Aguirre ontdeed die indrukken van alle anekdotiek en behoudt een zuivere poëzie in wit plaaster of brons.

– Willy De Sauter in Patrick De Brock Gallery, Strandstraat 11 in Knokke, tot 18 december. tel. (050) 62.13.09. Philip Aguirre in On-Gallery, Duindistelstraat 9 in Knokke, tot 17 december. tel. (050) 60.77.86.

SCHOONHEID

De Italiaan Claudio Parmiggiani gaat al sinds de jaren zestig in tegen de heersende trends in de hedendaagse kunst die archaïsche begrippen als schoonheid en estetiek bombarderen met chaos, konflikt en verval. Hij zoekt het in de Griekse en Romeinse antieke kunst, in de soberheid van zwart en wit, in het onverwachts kombineren van skulpturale fragmenten, in subtiele en poëtische tekeningen op zwarte achtergrond die je pas bij aandachtig kijken ontdekt. Belangrijk in zijn oeuvre is de kontinue queeste naar de subtiele rode draad door de hele kunstgeschiedenis, die altijd neerkomt op die ene verzuchting, met name de hang naar Schoonheid. Parmiggiani’s wereld speelt zich af in de melancholische wereld van leven en dood, waarbij het ene onmerkbaar in het andere kan glijden, want in essentie gaat het om de oneindigheid en het mysterie. Sterk existentieel werk dus, waarbij de pure estetiek overstegen wordt. Sabine Wachters toont hem in haar Brusselse galerie, alleen : het hoofdwerk, een zwarte boot met witte bollen (planeten), is net uitgeleend voor de grote Parmiggiani-retrospektieve in Genève.

– Claudio Parmiggiani in galerie Sabine Wachters, Bosquetstraat 36 in Brussel, tot 30 november. tel. (02) 534.14.41.

KALASJNIKOVS

De teneur van de expo Look how many nice van Sven ’t Jolle in de Antwerpse galerie Annick Ketele is die van de schoonheid van het lelijke en omgekeerd. ’t Jolle trok op reis naar Irak, Pakistan, Oezbekistan en andere Centraal-aziatische gebieden. De onwezenlijke indrukken van bloemen en kalasjnikovs, ingevoerd melkpoeder en kindersterfte zijn door de kunstenaar omgevormd tot soms cynische, soms weemoedige ingrepen en artefakten. ’t Jolle vond een echt Afghaans tapijt met kalasjnikov-motieven, schilderde kogelgaten met bloem-patronen of een Hollands landschap op melkpoederblikken van een bekend merk dat in Afrika als ‘Nido’ verkocht wordt, wat ‘nest’ betekent. Alleen is de nestwarmte ver zoek. Een sprekend beeld is dat van de ‘Piëta’-skulptuur : een zwarte, gesluierde vrouw draagt een Smurfen-Jezus. Het verwijst naar veel : de tegenstelling islam-kristendom, de kindersterfte in het Irak van de handelsboycot, tot en met het ‘Ogen van de Panda’-effekt : misschien wordt de aandacht van de westerling getrokken als er een leuk, zielig smurfje te zien is. Het werk van ’t Jolle zit vol dubbele bodems èn engagement, maar hij is ook kunstenaar : sterker dan bij vorige tentoonstellingen heeft hij een mooi evenwicht weten te bereiken tussen inhoud en vorm.

– Sven ’t Jolle in galerie Annick Ketele, Pourbusstraat 5 (Vlaamse Kaai) in Antwerpen, tot 14 januari. tel. (03) 248.72.95.

SIGNALEMENTEN

Nog op het Antwerpse Zuid : American Pop Art bij Jos Jamar (Verlatstraat 12). Jamar toont onder meer werk van Warhol (de Campbell-soepblikken, maar ook de veel minder bekende Sunset-reeks en een met de hand ingekleurde reeks Flowers), Roy Lichtenstein, Jim Dine, Claes Oldenburg, Kitaj. Zeldzaam is het loodreliëf-multiple”Bread” uit 1969 van Jasper Johns, dat slechts op 60 eksemplaren gemaakt werd. Bij Hugo Minnen (Museumstraat 2) zijn mooie schilderijen en skulpturen te zien van Jan De Wachter, die sterk religieus geïnspireerd zijn. De kracht van het werk ligt er juist in dat die religiositeit er niet van afdruipt, maar gemeend, doordacht en estetisch verantwoord is. De Wachter tekende zelf “Een kwetsbare weg binnen de tentoonstelling” uit voor de bezoeker. Zeno X ten slotte (Leopold De Waelplaats 16) biedt een groepsexpo, met vooral mooie schilderijen van Raoul De Keyser en mixed media-fragmenten uit “Selfportrait as a building” van de jonge Nederlander Mark Manders. Alle drie tot 2 december.

MARC RUYTERS

“Zonder titel” (1995) van Willy De Sauter : architektuur gesublimeerd.

“Moeder en Kind” van Sven ’t Jolle : de ogen van de panda.