Op 7 september is het één jaar geleden dat Ann Salens overleed.

In een boek herdenkt Manu Adriaens de grote dame van de Belgische mode.

LENE KEMPS

Manu Adriaens ontmoette Ann Salens toen hij een boek schreef over Ann Christy. “Wat me het meest aansprak in Ann Christy was haar gedisciplineerde zachtaardigheid”, vertelde Salens hem toen. “Alleen : ik denk dat je daarvan ziek kunt worden. Je moet kunnen roepen en tieren. (…) Je moet huilen en lachen, anders blijft het gif in je zitten. “

Ann Salens kon huilen en lachen, roepen en tieren, zo blijkt uit Adriaens’ boek. Ze leefde hard en intens, kon oneindig triest zijn en de grootste feesten organizeren. “Ik sta te roepen in de file”, vertelde ze. “Om me af te reageren. Niemand zal mij zweren doen krijgen. Alleen kankeraars krijgen kanker. ” Toen ze in 1993 keelkanker kreeg, weigerde ze dat te aanvaarden. “Dit is een gevecht dat ik ga winnen”, hield ze vol.

Ann Salens kwam per toeval in de mode terecht. “Op een mooie dag zei een vriendin dat ik een mooie jurk droeg. Ik had hem net die week zelf genaaid. Ik vroeg of ze hem wilde kopen. En zo is dat begonnen. ” Ze haalde afgedragen kleren bij Spullenhulp en maakte er eigen kombinaties van, als een soort Margiela avant-la-lettre. Later begon ze haar beroemde zijden jurken te haken. “Ann had een fenomenaal gevoel voor kleurschakeringen”, vertelt ex-echtgenoot Ludo Mich. “Velen hebben nadien geprobeerd haar te imiteren, maar dat lukte niet. Omdat het zo persoonlijk was. Sommige mensen kochten kleren van Ann om ze als schilderij aan de muur te hangen. “

De kreaties van Ann Salens zijn lang onderschat geweest. Het is goed dat iemand ons eraan herinnert wat voor kunstwerken ze waren. Gedragen door Ann Christy en Juliette Greco, internationaal gewaardeerd. In ’78 ging ze failliet door wanbeheer en ze dook pas jaren later weer op in de Antwerpse winkel “Louis”, naast kreaties van Ann Demeulemeester en Margiela. “Ze volgde konsekwent haar eigen weg en vond het niet nodig om steeds haar hoedje naar de wind te hangen. Haar jurken kleefden als het ware aan het lichaam, ze illustreerden een tijdsgeest en waren toch heel persoonlijk. Dat zijn voor mij de twee belangrijkste eigenschappen van een ontwerper”, zei Ann Demeulemeester over de andere Ann.

Door gesprekken met vrienden en citaten uit interviews schetst Manu Adriaens een beeld van de jaren ’60 : de Antwerpse cafés, de ophefmakende performances van Ann, de schandaaltjes en liefdesaffaires. Uit beschrijvingen van mensen die haar goed kenden, komen alle facetten van haar karakter naar voor : impulsief, vrijgevig, gepassioneerd, vurig, maar ook hard en agressief. De Ann die zei toen prinses Paola een kleed wilde kopen en haar vroeg naar het paleis te komen : “Als Paola niet bereid is om iemand naar hier te sturen, kan ze haar plan trekken. ” Ann die modeshows stopzette omdat het burgerlijke publiek gniffelde en riep : “Ik ben het niet gewoon om voor bakkers en slagers te werken. ” Ann die zich heel bewust was van haar aantrekkingskracht en zei : “Ik weet dat ik charisma heb. Ik had een sekte kunnen stichten. ” En vooral Ann die niet aan het leven wilde wennen. “Ik wil niet aan deze wereld wennen. Want eraan wennen, wil zeggen dat je je gaat gedragen zoals de anderen, en daar heb ik geen zin in. “

Ik wil niet aan deze wereld wennen. Over Ann Salens, modeontwerpster (1940-1994), door Manu Adriaens, uitgegeven bij Epo, Berchem, 144 blz., 598 fr.

Ann Salens : sommigen kochten haar kleren om aan de muur te hangen.