Pim Verver (60) fietste de wereld rond: ‘Je moet wennen aan het idee dat niets voorspelbaar is’

Pim Verver maakte samen met zijn levensgezel Marja Kerst veertien wereldreizen op de fiets. Ze richtten Travelingo op, gespecialiseerd in toeristische publicaties, en schreven Hoe word ik wereldfietser?.

Mijn vader is vroeg gestorven. Hij was 49, en daardoor kwam ik ietwat onzeker in het leven te staan. Je raakt doordrongen van het besef dat je zware averij kunt oplopen, dat elk moment de man met de zeis kan komen. Het maakte dat ik niet fluitend en vol zelfvertrouwen van de adolescentie het volwassen leven in stapte.

Wereldfietsreizen duwen je uit je comfortzone. Daarom zijn ze zo goed voor een mens. Waar je ook komt, je bent er voor het eerst. Alles is vreemd, en je moet wennen aan het idee dat niets voorspelbaar is: het onderkomen kan tegenvallen, je kunt met noodweer te maken krijgen, je kunt fietspanne krijgen. Daar moet je mee om kunnen gaan, en dus leer je improviseren. Zo heb ik een deel van mijn zelfvertrouwen teruggekregen.

Lange fietsreizen vallen moeilijk te combineren met een loopbaanpad. Als je één keer een grote reis plant, is je baas nog wel te paaien. Maar als je, zoals wij deden, om het anderhalf jaar eropuit trekt? Dan kan een werkgever weleens aan je toewijding beginnen twijfelen. Maar een carrière heb ik nooit nagestreefd. Ambitie is een vreemd woord. Wat mij aantrekt, is voortdurend bijleren. Sinds enkele maanden leg ik me toe op GIS, geografische informatiesystemen. Het valt af te wachten of daar veel werk in te vinden is, maar op het einde van mijn loopbaan zal ik toch kunnen zeggen dat ik het steeds naar mijn zin heb gehad.

Onderweg zijn is belangrijker dan de bestemming. Zeker wanneer je met de fiets reist. Je ervaart de natuur aan den lijve, voelt de wind en ruikt de geuren en laat je verrassen door duizelingwekkende landschappen. Wereldfietsers zijn geen backpackers. Waar het om gaat, is dat je op eigen kracht en al strijdend tegen de elementen ergens geraakt. Een stad of dorp is nooit een einddoel. Het ultieme geluksgevoel voor mij is het proces: fietsen door fantastische natuur, een onderkomen vinden, je bezwete kleren uittrekken, een douche nemen en in een plaatselijk café-restaurant lekker eten. Als beloning. En dat elke dag opnieuw.

Ik hou van ordenen, rubriceren en overzichtelijk maken. Ik was bibliothecaris. Toen ICT en databases in die sector opgang maakten, merkte ik al snel dat dit aspect van de job me heel erg lag. Dat past bij mijn geest, want ik ben niet het type creatieve chaotische mens. Software voor de ordening en bewerking van data is een snoepwinkel voor me.

Marja heeft gelukkig niet tot haar pensioen gewacht om haar dromen na te jagen. Vorige zomer merkte ik dat ze sneller moe werd tijdens het fietsen. Allengs begon ze minder te proeven en te eten, maar ze weigerde naar een arts te gaan. Toen ze een lijzige en monotone manier van praten kreeg, haar linkermondhoek omlaag zakte en ze kracht verloor in haar linkerhand, drong haar omgeving er samen met mij op aan toch een dokter op te zoeken. Een scan wees uit dat ze een hersentumor had. Ze was 56 toen ze vorig najaar overleed. Vroeger aan de alarmbel trekken, zou echter niets uitgemaakt hebben, want het was een heel agressieve tumor.

Voor Marja waren onze reizen een manier om aan de werkelijkheid te ontsnappen. Reizen levert steeds weer nieuwe inzichten op, maar ik kan het thuis evengoed naar mijn zin hebben. Marja van haar kant torste een zwaar verleden mee, en volgens mij werkte fietsen bevrijdend voor haar. Toen ze in 1997 voor het eerst zei dat ze heel lang weg wilde, naar Nieuw-Zeeland, vond ik dat een heel mooi, maar wild idee. Dat was de andere kant van de wereld, voor mij een haast onbereikbaar ideaal. Maar we hadden geen kinderen en wilden er ook geen. Niets hield ons tegen.

De duizenden herinneringen aan onze reizen en foto’s zijn nu allemaal een beetje besmet. Hoe vaak zeiden we niet tegen elkaar: “Weet je nog toen?” En dan wisten we meteen wat de ander bedoelde. Daaraan terugdenken is moeilijk sinds Marja’s dood.